Δεκέμβριος 2012, ο Αλέξης Τσίπρας πετάει για νότιο ημισφαίριο με προορισμό Αργεντινή και Βραζιλία. Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τότε, στο καλοκαιρινό Μπουένος Αϊρες αναζητά διδάγματα από την εμπειρία των Πορτένιος. Οχι μόνο στη χρεοκοπία, αλλά κυρίως στο πολιτικό υπόδειγμα. Τέσσερα χρόνια μετά ένας κύκλος κλείνει με το πρόσφατο προσκύνημα στην Κούβα. Μεσολάβησαν πολλά άλλα ταξίδια μέχρι να επιστρέψει, ως Πρωθυπουργός πια, στην κοιτίδα όλων του των μύθων, τη Λατινική Αμερική. Κι αν μπορούσε κανείς να συνοψίσει όλες τις μεταλλάξεις που υπέστη τα τελευταία χρόνια, κάποιες από τις επιλογές του tsipras travel θα ήταν ο ιδανικός τρόπος για να τις αναδείξει.
Για τους επιφορτισμένους με την επικοινωνιακή πολιτική συντρόφους, άλλωστε, η παρουσία Τσίπρα εκτός συνόρων χρησίμευε και χρησιμεύει για την προώθηση μηνυμάτων τόσο προς τους Ευρωπαίους όσο και προς το κοινό του εσωτερικού. Εκείνο το ταξίδι σε Σάο Πάολο και Μπουένος Αϊρες είχε πλασαριστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ ως δείγμα της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» που σχεδίαζε. Ηταν τότε που ο αρχηγός του δεν δήλωνε «αισιόδοξος» επειδή είχε διαπιστώσει ότι «η κ. Μέρκελ έχει αίσθημα ευθύνης για την Ευρώπη». Την εποχή, δηλαδή, που δεν έκρυβε ότι η πολιτική γη της επαγγελίας δεν έμοιαζε με την Ευρώπη αλλά με τη χώρα του Τσάβες.
Η ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΤΕΞΑΣ. Βέβαια, σχεδόν έναν χρόνο μετά, τον Νοέμβριο του 2013, έφευγε για τον βαθύ αμερικανικό Νότο του Τέξας. Εκεί, με μια ομιλία στο Πανεπιστήμιο του Οστιν έκανε τη μεγάλη ευρωπαϊκή στροφή. «Μια έξοδος από το ευρώ δεν θα ωφελήσει κανέναν» είπε προκαλώντας τις πρώτες αντιδράσεις ανάμεσα στους ορθόδοξους της Κουμουνδούρου. Αυτές, βέβαια, κάμφθηκαν γρήγορα γιατί η εξουσία ήταν προ των πυλών και όλοι αντιλαμβάνονταν ότι το ευρύ ακροατήριο έπρεπε να καθησυχασθεί. Εξού, ίσως, κι ακολουθεί ένα γρήγορο ταξίδι, τον Σεπτέμβριο του 2014, στο Βατικανό. Με τις απαραίτητες συριζαϊκές διαρροές για τον ποντίφικα που είδε στο πρόσωπό του τους νέους πολιτικούς οι οποίοι μιλούν «μια διαφορετική γλώσσα, που μοιάζει με μια μελωδία ελπίδας». Οι κομματικές πηγές παρουσίασαν αυτή την επίσκεψη ως απόδειξη της «διεθνούς αναγνώρισης και εμβέλειας» του Τσίπρα. Κάπου εδώ η αντίφαση που έχει ως πολιτική προσωπικότητα αρχίζει να γίνεται εμφανής. Και με τον Κομαντάντε και με τον Πάπα. Και των χαλιών του ιρανικού Ισπαχάν –το οποίο επισκέφθηκε φέτος τον Φεβρουάριο –και των ευρωπαϊκών σαλονιών.
Στα τελευταία βρέθηκε για πρώτη φορά σχεδόν δύο μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, τον Μάρτιο του 2015. Στις κοινές δηλώσεις με τη Μέρκελ, στην καγκελαρία, παραδέχεται ότι «δεν φταίνε για όλα οι ξένοι». Στην καρδιά της Γερμανίας φιλοτεχνεί ένα πιο διαλλακτικό –και σίγουρα λιγότερο επαναστατικό –προφίλ. Στο Βερολίνο, όμως, δείχνει πόσο ασφυκτιά στο αυστηρό θεσμικό και τεχνοκρατικό πλαίσιο. Το αποκαλύπτει το παραλειπόμενο από την κρίσιμη πρώτη συνάντηση των δύο αντιπροσωπειών. Κατά τη διάρκεια των εθιμοτυπικών φωτογραφιών και βίντεο η ελληνική αποστολή έχει χάσει έναν από τους φακέλους της διαπραγμάτευσης. Ο Τσίπρας χαμογελά αμήχανα και ο Νίκος Παππάς τον ψάχνει αγωνιωδώς.
Η… ΜΗΤΕΡΑ ΡΩΣΙΑ. Αμέσως μετά, τον Απρίλιο του 2015, κι ενώ οι σχέσεις Ενωσης και Ρωσίας βρίσκονται στο χειρότερο δυνατό σημείο εξαιτίας της κρίσης στην Ουκρανία –και η διαπραγμάτευση στα χέρια του Βαρουφάκη -, επιλέγει να επισκεφθεί τον Πούτιν. Τι κι αν μοιάζει να αγνοεί αυτό που επισημαίνουν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», ότι δηλαδή η Μόσχα χρησιμοποιεί την Ελλάδα, στο πλαίσιο της στρατηγικής τού «διαίρει και βασίλευε», για να εμποδίσει την επιβολή νέων κυρώσεων εναντίον της από την ΕΕ; Τον Ιούνιο επιστρέφει στη Μητέρα Ρωσία και από το Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης –ο Πούτιν τον παρακολουθεί με σαρδόνιο χαμόγελο –θα απειλήσει εμμέσως τους Ευρωπαίους λέγοντας «ο ελληνικός λαός είναι λαός της θάλασσας, δεν φοβάται και θα φτάσει σε νέα λιμάνια». Για την ιστορία, κάτι λιγότερο από έναν μήνα μετά υπέγραφε το τρίτο Μνημόνιο.
Τα καλύτερα όμως μάλλον έρχονται. Τουλάχιστον αυτό αφήνει να εννοηθεί το non paper που μοίρασε το Μαξίμου για τις «τέσσερις σημαντικές συναντήσειςμε ιδιαίτερη σημασία» που έκανε ο Τσίπρας στην Κούβα ως ο «μοναδικός ευρωπαίος ηγέτης που τίμησε με την παρουσία του την τελετή» για τον Λίντερ Μάχιμο. Ντανιέλ Ορτέγκα, Εβο Μοράλες και Ενρίκε Πένια Νιέτο τον προσκάλεσαν σε Νικαράγουα, Βολιβία και Μεξικό. Ο ενθουσιασμός του συντάκτη του non paper –τον οποίο διακρίνει κανείς ανάμεσα στις γραμμές –μαρτυρά προς τα πού θα ένιωθε πιο άνετα να προσανατολίσει τη χώρα το στενό πρωθυπουργικό επιτελείο.
