Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αποκρυπτογραφήσει κανείς την πολιτική πραγματικότητα. Ενας είναι να προβάλει πάνω σε ένα πρόσωπο ένα άλλο. Θα μπορούσε, ας πούμε, να προβάλει στον υπουργό Αμυνας τον ανασχηματισθέντα υπουργό Παιδείας. Δηλαδή να δει την περίπτωση Καμμένου μέσα από την περίπτωση Φίλη.
Αμφότεροι έχουν τις πεποιθήσεις και τις παρορμήσεις τους. Ο ένας στα εθνικά και ο άλλος στα θέματα της Εκκλησίας. Για τον δεύτερο, ο Πρωθυπουργός κινήθηκε με καθυστέρηση αλλά, τελικά, πολύ γρήγορα ώστε να του περιορίσει το πεδίο δράσης. Ο πρώτος όμως κινείται στο απεριορίστων κινδύνων πεδίο των εθνικών θεμάτων. Εκεί ασκείται ένας ακτιβισμός που ανεβάζει διαρκώς την ένταση –σε μια φάση που οι γείτονες, ιδίως δε οι Τούρκοι, πιέζονται από τις δικές τους εντάσεις και αναζητούν διέξοδο. Ο Πρωθυπουργός δεν δείχνει διατεθειμένος να τον αντιμετωπίσει με τον τρόπο που επεφύλαξε στον απελθόντα υπουργό Παιδείας. Κι αυτό γιατί οι ΑΝΕΛ έχουν το κλειδί που ανοίγει την πόρτα της πλειοψηφίας για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πολιτικός τουρισμός επί βραχονησίδων του Αιγαίου είναι δοκιμασμένος και έχει εξίσου δοκιμασμένα αποτελέσματα. Δεν συνάδει ακριβώς με μια φάση που η επίλυση του Κυπριακού φαίνεται πιθανή και το Μαξίμου σκέπτεται ακόμη και να παραβεί το ταμπού μιας διμερούς συνάντησης Τσίπρα – Ερντογάν για το θέμα αυτό. Ακόμη περισσότερο: οι εκδρομές σε βραχονησίδες εγγράφονται σε ένα Αιγαίο όπου πέραν των εμπλοκών σε αέρα ή θάλασσα έχει καταστεί θάλασσα του Προσφυγικού. Τι θα συμβεί αν μια ομάδα προσφύγων «βρεθεί» ξαφνικά σε ένα ξερονήσι; Τα συνήθη διλήμματα και επιχειρησιακά προβλήματα μπορεί να περιπλακούν δραματικά.
Ολα αυτά, ενώ η μη έκδοση των τούρκων στρατιωτικών από την ελληνική Δικαιοσύνη υποδεικνύει ότι όσο δυσκολεύουν τα πράγματα στην Τουρκία τόσο πιο δυσχερής γίνεται και η σχέση της Αθήνας με την Αγκυρα.
