Γίνεται να καίγεται το σύμπαν και να μιλάς για τρίχες; Το έκανε ο Φρανσουά Ολάντ στο «Ενας πρόεδρος δεν πρέπει να τα λέει αυτά» όπου απάντησε ακόμη και στην ερώτηση για το κατάμαυρο χρώμα των μαλλιών του. «Είναι φυσικό, το πήρα από τον πατέρα μου, με τόση βροχή που έχω φάει θα είχε ξεβάψει εξάλλου» φέρεται ότι λέει. Σύμφωνα με τον Ζεράρ Νταβέ, τον έναν από τους δυο δημοσιογράφους της «Μοντ» που υπογράφουν το βιβλίο, η έκδοση του πονήματός τους ήταν η ταφόπλακα της υποψηφιότητας Ολάντ. Μπορεί στην κοινή γνώμη ο πρόεδρος να είχε ακόμη ένα 4%. Αλλά στο κόμμα δεν του είχε μείνει πια κανένας.
Το ένστικτο αυτοσυντήρησης δεν θα άφηνε κανέναν έλληνα πολιτικό να μιλάει για τρίχες –τουλάχιστον όχι κυριολεκτικά. Η τρίχα του πρωθυπουργικού ταξιδιού στην Κούβα, όμως, και κυρίως η οικονομική διάσταση που ανέδειξε το ρεπορτάζ για να υπερτονίσει ακόμη και ο Μίκης Θεοδωράκης σε αντιδιαστολή με τα «κορόιδα των 300 ευρώ που πληρώνουν», έγινε τριχιά. Κι αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόκειται να χάσει ποτέ το κόμμα, κινδυνεύει να δημιουργήσει στην κοινή γνώμη την ίδια αίσθηση που δημιούργησε ο Ολάντ: της αποκοπής από μια πολύ δύσκολη πραγματικότητα, της μετάβασης από το πεδίο των προβλημάτων στη σφαίρα της τρίχας.
Εντάξει, ο Φρανσουά Ολάντ δεν είναι μια σύγχρονη Μαρία Αντουανέτα. Οπως κι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ένας Βαλκάνιος Μαδούρο. Ο προσανατολισμός, στη δική του περίπτωση, δεν είναι ακριβώς γεωγραφικός. Γιατί όλο αυτό, από τη φτώχεια εδώ έως το ακριβό ταξίδι εκεί με παρέα, λίαρ τζετ και πολυτελή ξενοδοχεία, περιγράφεται και ως βαρύ σύμπτωμα σοβιετικής νομενκλατούρας.
