Η αυστριακή κοινή γνώμη γνωρίζει καλά, σε πείσμα του ισχυρού ευρωσκεπτικιστικού ρεύματος, πως η χώρα οφελήθηκε από την ένταξή της στην ΕΕ το 1995, κατόπιν της διεύρυνσης στους γείτονές της της Κεντρικής Ευρώπης το 2004. Τα γεγονότα αυτά της επέτρεψαν να ξαναβρεί τη θέση της στις συναλλαγές μεταξύ ευρωπαϊκής Ανατολής και Δύσης.
Οι ψηφοφόροι αυτοί ενδεχομένως να αφυπνίστηκαν και να κινητοποιήθηκαν προκειμένου να προστατεύσουν τη διεθνή υπόληψη της Αυστρίας, παίζοντας παράλληλα το χαρτί μιας σχετικής σταθερότητας.
Η ΨΗΦΟΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ. Η ήττα του Νόρμπερτ Χόφερ αποτελεί μια σοβαρή οπισθοδρόμηση για την αυστριακή Ακροδεξιά και προσφέρει κάποια ανακούφιση στα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Συντηρητικούς, που μοιράζονταν εδώ και δεκαετίες την εξουσία και τους θώκους, αλλά δείχνουν πλέον ξέπνοοι.
Είναι προφανές, σημειώνει ο Φιλίπ Ροκάρ, πως, και στην Αυστρία, η Ακροδεξιά προσκρούει ακόμη σε ένα «γυάλινο ταβάνι» που την εμποδίζει να πάρει την πλειοψηφία, παρά τη σημαντική άνοδο που καταγράφει λόγω μιας ισχυρής ψήφου διαμαρτυρίας από την πλευρά εκείνων που νιώθουν εγκαταλελειμμένοι, είτε αυτό ισχύει είτε απλώς θεωρούν πως ισχύει.