«Για μια γενιά που έζησε στην κρίση, στη φτώχεια και στο χακί»

Αποτελεί το δεύτερο και κεντρικό μέρος μιας τριλογίας μαζί με τη «Χαμοζωή» και τους «Αιχμαλώτους». Η «Αστροφεγγιά» του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου για τη γενιά του Μεσοπολέμου εκδόθηκε το 1946 και έκτοτε αποτελεί ένα από τα κλασικά κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Τη δεκαετία του 1980 «πέρασε» σε νεότερες γενιές μέσω της ομότιτλης τηλεοπτικής σειράς, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Φέτος, ο Πέτρος Ζούλιας διασκευάζει για τη θεατρική σκηνή το μυθιστόρημα αναγνωρίζοντας, εβδομήντα χρόνια από την έκδοσή του, επίκαιρες «αποχρώσεις». «Εψαχνα ένα ελληνικό έργο που να ακουμπάει στη σύγχρονη πραγματικότητα» λέει ο σκηνοθέτης. «Πολλές φορές ψάχνοντας στο παρόν γυρίζεις στο παρελθόν και αποδεικνύεται ότι ένα κείμενο του παρελθόντος, ένα μυθιστόρημα που εκδόθηκε το 1946, με έναν τρόπο αφορά το σήμερα. Εγινε για μένα το κατάλληλο όχημα για να μιλήσω για ένα σωρό θέματα που τα αντιμετωπίζω καθημερινά γύρω μου και μέσα μου. Δεν είναι τυχαίο ότι αγαπήθηκαν οι χαρακτήρες στην τηλεοπτική σειρά (σ.σ. Αντώνης Καφετζόπουλος, Γιώργος Κιμούλης, Νόρα Βαλσάμη, Νέλλη Αγγελίδου), γιατί είναι πολύ αναγνωρίσιμοι και διαχρονικοί. Αυτά τα παιδιά τα συναντάς και τότε και τώρα. Είναι χαρακτήρες που έχουν πολλά επίπεδα και ταυτόχρονα είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας».

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΚΛΑΣΙΚΟ. «Η θεατρική συγγραφική παραγωγή δεν είναι πλούσια, ίσως επειδή και οι καιροί δεν επιτρέπουν στους συγγραφείς να αφιερωθούν στο γράψιμο –και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Αρα πολλές φορές γυρίζουμε στο κλασικό ρεπερτόριο και σε άλλες πηγές όπως είναι η λογοτεχνία και δη η κλασική του Παναγιωτόπουλου. Η δική μου γενιά τη διδάχτηκε στο σχολείο λίγο περίεργα. Δεν την αγαπήσαμε, δεν μπορούσαμε να την αξιολογήσουμε. Υπάρχει ένας τρομερός ενθουσιασμός γιατί ακόμα και οι νέοι ηθοποιοί αναγνωρίζουν καταστάσεις που ζουν μέσα σε αυτό το κείμενο. Και εκεί βλέπεις τη δύναμή του, επειδή είναι αυθεντικός, γράφει αυτά που έζησε, καταθέτει έναν πόνο που είναι του βιώματος –του μάρτυρα. Είναι μεν μυθοπλασία, αλλά βασισμένη σε πολύ δυνατά ιστορικά γεγονότα».

Η ΥΠΟΘΕΣΗ. «Είναι μια Ελλάδα δυστυχώς πολύ κοντά στη σημερινή. Ανθρωποι που είναι πιεσμένοι ύστερα από μια κρίση –οικονομική καταρχήν, αλλά και ιδεολογική και αξιών -, οι οποίοι παλεύουν να κρατήσουν την αξιοπρέπεια και την ελπίδα τους. Αυτός είναι ο πυρήνας του έργου και με συγκινεί βαθιά. Και πιστεύω ότι στους δύσκολους καιρούς το θέατρο πρέπει να επιστρατευτεί για να έρθει πιο κοντά σε αυτά τα θέματα που απασχολούν τον μέσο θεατή».

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ. «Υπάρχει μια γκρίζα περιοχή, ένα γκρίζο τοπίο το οποίο είναι και μέσα στους ήρωες, δεν είναι μόνο έξω, που έχει πολλά κοινά με το σημερινό. Υπάρχει μεγάλη απογοήτευση, καθώς και τότε προδίδονται μεγάλες ιδέες και οράματα, υπάρχουν οι μετανάστες, οι νέοι που είναι άνεργοι και αντιμετωπίζουν ένα τρομερό αδιέξοδο, κάποιοι πιο πλούσιοι και τυχεροί πηγαίνουν στο εξωτερικό, ενώ κάποιοι άλλοι παραμένουν στην Ελλάδα και παλεύουν. Είναι ένα μωσαϊκό που ακουμπά το τώρα. Αυτά είναι παιδιά που βγήκαν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και δυστυχώς, ενώ ονειρεύτηκαν τόσα, ξαφνικά έπεσαν σε μια ακόμη χειρότερη πραγματικότητα, στον Β’ Παγκόσμιο. Ηταν μια γενιά που έζησε μέσα στο χακί, μέσα στην κρίση, στη φτώχεια και στην πίεση».