«Ηταν κάποτε μια Αριστερά». Αυτός θα μπορούσε να είναι ο πολιτικός τίτλος της χθεσινής ημέρας. Τα άλλοθι, οι προφάσεις, οι σκοπιμότητες τελείωσαν. Το φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με την Ακροδεξιά που είχε αρχίσει στις πλατείες των «Αγανακτισμένων» από το καλοκαίρι του 2011, οι κοινοί, έστω και ανομολόγητοι, όρκοι αγάπης πάνω από τον αντιμνημονιακό λόγο, ο αρραβώνας με τους ΑΝΕΛ τον Ιανουάριο του 2015, τα σφιχταγκαλιάσματα με τον Πάνο Καμμένο στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, οι συνεχείς αναβολές της δίκης για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο «σύντροφος» Πάνος στο Συνέδριο, η κάλυψη από την κρατική τηλεόραση των εκδηλώσεων της Χρυσής Αυγής, κατέληξαν σε γάμο στο γραφικό Καστελλόριζο. Η εικόνα των συριζαίων βουλευτών δίπλα στον Κασιδιάρη, τον Χρήστο Παππά (αυτόν που ουρούσε έξω από το Mega!), ακόμη και τον Κωνσταντίνο Κατσίκη των ΑΝΕΛ λίγες ημέρες μετά το ομοφοβικό του παραλήρημα στη Βουλή έχουν τεράστιο ιστορικό απόβαρο. Κατά κάποιο τρόπο, είναι μια αλλιώς διαβασμένη Βάρκιζα. Καημένο Καστελλόριζο, τι σου ‘μελλε να πάθεις.
Αυτό ωστόσο που με εντυπωσιάζει είναι πως την ίδια ακριβώς ημέρα η βασική κυβερνητική συνιστώσα, ο ΣΥΡΙΖΑ, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Τόση ανεμελιά εκπέμπει το κόμμα της αυτοαποκαλούμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς, τόσο θράσος ή τόση «τζάμπα μαγκιά» (κατά τη διατύπωση του Μίκη Θεοδωράκη, στην ανοιχτή επιστολή που απηύθυνε στον Πρωθυπουργό);
Ή απλώς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, από τότε που ανέβηκαν στην εξουσία, άρχισαν να συμπεριφέρονται –για να θυμηθούμε και τον λόγο του Κατσίκη –σαν αριστεροί με ακροδεξιά μπέιμπι σίτερ;
