Ο Φραντσέσκο Μέρλο της «Ρεπούμπλικα» αναρωτιόταν στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας του πώς είναι δυνατόν εκείνο το συμπαθητικό παιδί, που πήγε να ορκιστεί κάποτε πρωθυπουργός με μια παλιά Τζουλιέτα, έγινε ένας άνθρωπος της εξουσίας ο οποίος χρησιμοποιούσε το πρωθυπουργικό αεροσκάφος για να πάει την οικογένειά του για σκι. Και πώς οι ανέμελες σέλφι που ανέβαζε στον λογαριασμό του στο twitter έδωσαν τη θέση τους στις φροντισμένες εικόνες ενός προσωπικού φωτογράφου.
Υπάρχει, λέει ο ιταλός αρθρογράφος, ένας «Ρέντσι πριν» κι ένας «Ρέντσι μετά». Ανάμεσα σε αυτές τις δυο εκδοχές του ίδιου πολιτικού μεσολάβησαν χίλιες και κάτι ημέρες. Είναι ενδεχομένως λίγες για να διαφθαρεί κανείς απόλυτα από την εξουσία. Αλλά, όπως αποδείχθηκε, είναι πάρα πολλές για να μη διαφθαρεί καθόλου. Θα έπρεπε να έρθουν η βαριά ήττα σε ένα δημοψήφισμα και το φορτισμένο διάγγελμα της παραίτησης δίπλα στην Ανιέζε για να θυμίσει ο Ρέντσι τον παλιό του εαυτό. Ηταν πολύ λίγο και πολύ αργά. Αυτή η σκηνή, όμως, έχει τη σημασία της. Ηταν η έμμεση παραδοχή του λάθους, η σκηνή της μεταμέλειας.
Πόσο διέφθειρε η εξουσία τη μια ψυχή σε δυο σώματα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Δεν χρειάζεται να συγκρίνει κανείς το «πριν» και το «μετά». Αρκεί να παρατηρήσει τη γλώσσα των σωμάτων. Να δει το ένα να κινείται ανάμεσα στη διεκπεραίωση και την ανία. Και το άλλο να αφήνει αχαλίνωτες τις κρυφές πολιτικές του ορέξεις εις βάρος του αδιάφορου άλλου του μισού. Θα μπορούσε να δει και να στοιχηματίσει ότι δεν θα υπάρξει καμιά σκηνή μεταμέλειας. Καμιά Ανιέζε.
