Το 1946 οι Ιταλοί με ένα πολιτικά φορτισμένο δημοψήφισμα κατήργησαν τη μοναρχία. Το 2016 και με μια συμμετοχή ρεκόρ της τάξης του 69% τα παιδιά και τα εγγόνια τους έδιωξαν τον πρωθυπουργό Ματέο Ρέντσι και την κυβέρνησή του, η οποία ήταν η 63η σε 70 χρόνια» γράφει στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» ο Μπέπε Σεβερνίνι, πολιτικός αναλυτής της «Κοριέρε ντελα Σέρα». Συμπέρασμα; Ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει λόγο να ανησυχεί. Και να γιατί: ο Ματέο Ρέντσι, εξηγεί ο Σεβερίνι, συστήθηκε πριν από τρία χρόνια ως ένα νέο είδος πολιτικού. Τώρα όμως μοιάζει με έναν κάπως γερασμένο πρόσκοπο που έκανε ό,τι μπορούσε και απέτυχε. Το λάθος του ήταν ότι ταύτισε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος με την προσωπική του τύχη μετατρέποντάς το έτσι σε δημοψήφισμα για τον εαυτό του – ή μάλλον σε ένα μόνος εναντίον όλων. Μόνο που η πολιτική δεν είναι ταινία δράσης. Στην πραγματική ζωή αυτός που είναι μόνος του συνήθως χάνει. Και ο Ρέντσι έχασε.

Εχασαν οι θέσεις του Ρέντσι στην πολιτική και την οικονομία, όχι η θέση της Ιταλίας στην Ευρώπη. Ο ιταλός πρωθυπουργός τιμωρήθηκε επειδή η νεανική ανεργία παραμένει πολύ υψηλή κι επειδή πολλές δουλειές εξακολουθούν να είναι επισφαλείς και κακοπληρωμένες. Θα διορθώσει αυτήν την κατάσταση η επόμενη κυβέρνηση; Το πιθανότερο είναι πως όχι. Διότι για να αντιμετωπιστούν αυτά τα χρόνια προβλήματα χρειάζεται μια ισχυρή ηγεσία. Και η επόμενη κυβέρνηση θα είναι μεταβατική ώς τις επόμενες εκλογές. Εχει λόγο να φοβάται ο υπόλοιπος κόσμος; Οχι. Πρώτον, επειδή, αντίθετα από τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, η ήττα του Ματέο Ρέντσι ήταν απολύτως αναμενόμενη. Δεύτερον, η Ιταλία δεν εμφανίζει σημάδια μετατραυματικού στρες όπως η Αμερική.

Τελευταία Νέα