Από τον Κάστρο στον Κασιδιάρη. Η ταχύτητα με την οποία η βουλευτής Νίνα Κασιμάτη σκούπισε τα δάκρυά της για τον Κομαντάντε και βρέθηκε δίπλα στους χρυσαυγίτες στο Καστελλόριζο είναι που την κάνει κάπως να ξεχωρίζει από το μπουκέτο των συναδέλφων της, που πλαισίωσαν τον υπουργό Αμυνας στο ταξίδι του στη νοτιοανατολική μεθόριο.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο συγχρωτισμός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τη Χρυσή Αυγή ήταν μια ατυχής στιγμή. Πρόκειται όμως για «ατυχία» με ιστορική ουρά. Κι αυτό είναι κάτι που, μέσα στον όψιμο αποτροπιασμό τους, λησμονούν οι 53 της ενδοσυριζαϊκής μειοψηφίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες είχαν αθροίσει τις δυνάμεις τους με τη Χρυσή Αυγή για να αποβεί στείρα η προεδρική εκλογή το 2014 και να διαλυθεί πρόωρα η Βουλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες είχαν αθροιστεί με τη Χρυσή Αυγή στο 62% του δημοψηφισματικού Οχι.
Ακόμη κι αν δει κανείς αυτές τις ταυτίσεις ως στιγμιαίες, δεν μπορεί να αγνοήσει ότι αυτό που εμφανίστηκε με πλειοψηφικές αξιώσεις ως συριζαϊκή Αριστερά είχε ζυμωθεί από την αρχή με το ρεύμα τού –κομψά αποκαλούμενου –νεοδεξιού λαϊκισμού. Οι αναλύσεις του διεθνούς Τύπου –με πιο πρόσφατη τη χθεσινή των «New York Times» –ταξινομούν τον ΣΥΡΙΖΑ στη Διεθνή των λαϊκιστών, με βάση τα δύο βασικά «αντί»: την αντιπαγκοσμιοποίηση και τον αντισυστημισμό.
Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Στη Γερμανία η Αριστερά χάνει ψηφοφόρους προς το AfD, γιατί οι εθνικιστές δεν υστερούν ούτε σε αντικαπιταλισμό ούτε, βεβαίως, σε οργή κατά του συστήματος. Στις ΗΠΑ η λευκή εργατική τάξη, που παραδοσιακά ψήφιζε τους Δημοκρατικούς, έπεσε στα δίχτυα του Τραμπ. Στη Βρετανία, η βουβή υποστήριξη του Κόρμπιν για το Brexit συνηχεί με το κήρυγμα των απομονωτιστών τύπου Μπόρις Τζόνσον. Και στην Ελλάδα, η Νίνα Κασιμάτη νεκρολογούσε από την Αβάνα τον Φιντέλ επειδή τον φαντάστηκε σαν προσωποποίηση «του διεθνισμού των πατριωτών». Και Φιντέλ και Καραϊσκάκης, όπως περίπου το είπε ο Τσίπρας στον επικήδειό του.
Το ελαφρυντικό για το νέο είδος πολιτικών τύπου Κασιμάτη είναι ότι «κραυγάζουν» την αδυναμία τους να επεξεργαστούν τα ρεύματα που τους διαποτίζουν. Πάνε από ένστικτο, όπου τους πάει ο συρμός.
Ποιος οδηγεί τον συρμό; Οι καραβάνες της ανανεωτικής Αριστεράς –όπως ο Πρόεδρος της Βουλής, που εμπόδισε τη συνεδρίαση της Επιτροπής Εξωτερικών στο Καστελλόριζο; Ή ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ –που κατάφερε τελικώς να στήσει το χάπενινγκ; Ο Φίλης που αντιστάθηκε στην Εκκλησία; Ή ο Καμμένος που τον «καθάρισε»;
Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο Πρωθυπουργός έχει μύχιες αριστερές τύψεις για τον εταίρο του, είναι αναγκασμένος να τις κρατήσει μύχιες. Τώρα που η φθορά του τον έχει καταστήσει τοξικό για τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, η επιβίωση της κυβέρνησής του είναι ταυτισμένη με την αντοχή του δεσμού του με τους ΑΝΕΛ. Φοράει κι ο ίδιος την παραλλαγή του υπουργού Αμυνας σαν τον χιτώνα του Νέσσου.
