Ενα δεκαπεντάχρονο κορίτσι ζήτησε από τη δασκάλα της του πιάνου την παρτιτούρα του βαλς που ακούγεται στη «Μικρά Αγγλία» για να το παίξει στη χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου της. Για την Κατερίνα Πολέμη, τη δημιουργό της μουσικής στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη, είναι το μεγαλύτερο βραβείο που μπορούσε να πάρει. Αλλά αυτή η ηθική διάκριση δεν είναι η μοναδική. Η μέχρι τώρα πορεία της είναι γεμάτη με εύσημα σπουδαίων συνεργασιών. Ηχογράφησε τον πρώτο της δίσκο «Spread the Music» το 2011. Εναν χρόνο αργότερα γράφει πρώτη φορά μουσική για την παράσταση «Ευρυδίκη» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου (της απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο καλύτερης μουσικής από τα βραβεία κοινού του περιοδικού «Αθηνόραμα»).
Ακολούθησαν οι συνθέσεις της για τις παραστάσεις «Τρωικός πόλεμος» και «Βlasted», για τη «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη που ήταν υποψήφια για το βραβείο καλύτερης μουσικής από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου και τη «Μεγάλη χίμαιρα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου.
Τώρα βρίσκεται στη σκηνή του Παρνασσού με τον Διονύση Σαββόπουλο γιορτάζοντας τα 50 χρόνια του «Φορτηγού» –απόψε και το επόμενο Σαββατοκύριακο. «Είχα ακούσει το έργο του, αλλά ποτέ δεν το είχα μελετήσει. Θυμάμαι έντονα πώς ένιωσα όταν άκουσα τη φωνή του από το θυροτηλέφωνο, όταν πήγα να τον συναντήσω. Ομως από εκείνο το ραντεβού της πρώτης γνωριμίας μού έμειναν η ευγένεια και η γλυκύτητα της συμπεριφοράς του. Οι τρόποι του μου θύμισαν μια παλιά Ελλάδα, που δεν έχω γνωρίσει και που συναντώ μέσα από μεγάλους ανθρώπους». Η Κατερίνα Πολέμη κράτησε ως λάφυρο και «οδηγό» από εκείνη την πρώτη κουβέντα που είχε με τον σπουδαίο δημιουργό, τον τρόπο την προσοχή που έδειξε όταν του μιλούσε.
«Με άκουσε! Αυτό φαίνεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι. Για μένα αποδεικνύει ότι έχει σεβασμό για τον άνθρωπο που βρίσκεται απέναντί του, ότι νοιάζεται. Το ίδιο συνέβη καθ’ όλη τη διάρκεια της συνεργασίας μας τόσο με εμένα όσο και με τα άλλα δύο παιδιά που κάλεσε, την Εύη Μάζη και τον Θέμο Σκανδάμη».
Οι καλές συνθήκες στην προετοιμασία της παράστασης όμως δεν κατάφεραν να διώξουν την ανησυχία που την είχε καταβάλει. «Με έτρωγε –και ακόμη με τρώει –αν μπορούσα να υπηρετήσω τη μουσική του. Μου ζήτησε να τον συνοδέψω ως μουσικός, να παίξω ένα κομμάτι δικό μου και να πω το “Δέντρο”. Ομολογώ ότι τρόμαξα όταν αντιλήφθηκα τον τεράστιο όγκο του τραγουδιού. Ενιωσα ότι είναι ένας ύμνος, κάτι σχεδόν ιερό. Το μελέτησα σκληρά και έψαξα να βρω τον δρόμο για να το προσεγγίσω. Αυτός είναι ο τρόπος που μπορεί να πλησιάσει κάποιος τα τραγούδια, να βρει μέσα σε αυτά τη δική του αλήθεια».
Με αυτή τη σκέψη κάνει φλας μπακ στη στιγμή που της έδωσε τη βεβαιότητα ότι θέλει να μπει σε έναν άλλο κόσμο.
Ηταν φοιτήτρια στο Μπέρκλεϊ και αποφασίζει να πάει στη συναυλία του Μπόμπι Μακφέριν στο Boston Symphony Hall (σ.σ. έχει πάρει δέκα Γκράμι, αυτοσχεδιαστής της φωνητικής μουσικής, παγκόσμια αναγνωρισμένος διευθυντής κλασικής ορχήστρας και ο δημιουργός του περίφημου και γνωστότερου τραγουδιού του 20ού αιώνα «Don’t worry be happy» με τη Voicestra του).
«Οταν είδα αυτό που κάνει στη σκηνή με την ορχήστρα του μαγεύτηκα. Χωρίς όργανα, μόνο με φωνές που μιμούνται τις μελωδίες, παράγουν εκείνη τη στιγμή συνθέσεις! Με δυναμικές, αρμονία, ρυθμό! Ημουν στην τελευταία θέση κοιτώντας μπροστά τα άσπρα κεφαλάκια (μόνο οι πιο μεγάλης ηλικίας άνθρωποι μπορούν να καθήσουν στις ακριβές θέσεις της πλατείας). Ηθελα να σηκωθώ και να ουρλιάξω από ενθουσιασμό. Υπέφερα και λυτρωνόμουν ταυτοχρόνως. Εκείνη τη στιγμή το μυαλό μου μπήκε σε μια άλλη διάσταση. Είδα πραγματικά τι σημαίνει ελευθερία, έκφραση. Αλλαξε όλη μου η ζωή!».
Μόλις τελειώνει την περιγραφή αυτολογοκρίνεται, όχι τόσο για να απολογηθεί όσο για να δώσει ένα πιο σαφές πλαίσιο της ζωής της. Η Κατερίνα Πολέμη προέρχεται από εύπορη οικογένεια. Οπως όμως λέει, «ναι, πήρα τα φθηνά εισιτήρια γιατί ήμουν φοιτήτρια και μου έδινε αυτή τη δυνατότητα το πανεπιστήμιο όπου φοιτούσα. Οι γονείς μου με έμαθαν να ζω με μέτρο και σύνεση. Αυτό δεν αφορά μόνο τα χρήματα και τον τρόπο που τα ξοδεύω αλλά γενικότερα τη στάση ζωής μου. Είναι ωραίο να υπάρχει μέτρο και ισορροπία». Αυτή τη βρίσκει απόλυτα, λέει, μέσα από την τέχνη της μουσικής.
Δύσκολα μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της έξω από αυτή. Οι επιχειρήσεις της οικογένειας στα ναυτιλιακά δεν υπάρχουν ούτε ως δεύτερο ή τρίτο πλάνο «Η ζωή επιλέγει τα ταλέντα που θα σου δώσει. Ασχολούμαι με τη μουσική επειδή την έχω ανάγκη. Αν δεν παίξω, δεν τραγουδήσω, δεν συνθέσω, δεν είμαι καλά. Η ψυχή μου χρειάζεται αυτή την έκφραση. Αν δεν μπορούσα να συνθέσω, να γράψω ή να τραγουδήσω, θα επέλεγα να ασχοληθώ με τη θεραπεία μέσω της τέχνης ή θα καλλιεργούσα κάτι, γιατί μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι με τη γη, να βρίσκομαι στη φύση. Στάθηκα όμως τυχερή. Και το λέω συχνά στον εαυτό μου όταν στενεύουν τα πράγματα γύρω. Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι την επόμενη συνεργασία μου. Να βρεθώ στην ίδια σκηνή με τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Αυτό είναι το επόμενο μεγάλο όνειρό μου!».
