Είδαν το τυρί και δεν είδαν τη φάκα;
Το κλασικό ερώτημα φαίνεται να ισχύει πολλαπλά για τους νυν κυβερνώντες. Σαγηνευμένοι το 2014-15 από την εξουσία δεν αντελήφθησαν ότι έμπαιναν στην παγίδα του Μνημονίου. Τα ίδια ισχύουν και για το 2017-18. Γοητευμένοι από το QE και την προοπτική εξόδου στις αγορές, δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά προϋποθέτουν παραμονή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα και, κυρίως, ένα σφιχτό δημοσιονομικό αφήγημα για το 2019-20. Δηλαδή πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% με τα αναγκαία μέτρα εφόσον δεν αλλάζει η παράμετρος του χρέους.
Εκεί είμαστε –ή μάλλον εκεί πάμε. Ή μάλλον: εκεί μας πάνε. Διότι δεν θέλουν να κατέβουν από το τρένο της εξουσίας κάνοντας εκλογές. Και δεν τους δίνουν τη δυνατότητα να κάνουν τη δημοσιονομική πολιτική που θα ήθελαν. Ισως, βέβαια, το 2018 η εξίσωση του χρέους να αλλάξει. Ώς τότε όμως το ελληνικό οικονομικό στόρι δεν αλλάζει –παραμένει σκληρό. Ισως τα πράγματα να πήγαιναν πιο γρήγορα αν η κυβέρνηση συμβιβαζόταν με την πραγματικότητα, αν σταματούσε να δραματοποιεί τη διαπραγμάτευση ή να διογκώνει αρνητικά τον ρόλο του ενός ή τη σκοπιμότητα του άλλου παίκτη. Αν επίσης δεν έπαιζε παιχνίδια εντυπώσεων με εφάπαξ μικροπαροχές όπως οι χθεσινοβραδινές.
Να το πούμε πιο απλά: όσο οι κυβερνώντες υπονομεύουν το πρόγραμμα ή διαστρεβλώνουν την πολιτική του εξιστόρηση, τόσο αυτό θα παραμένει άτεγκτο. Διότι αυτή θα είναι η μόνη εγγύηση για τους δανειστές και ο μόνος τρόπος να φέρουν επενδυτές στην Ελλάδα.
