Το 2011 ο Ομπάμα ανακοίνωσε το περίφημο πιβοτάρισμα της Αμερικής στην Ασία και στον Ειρηνικό. Μεταφέροντας το επίκεντρο της πλανητικής πολιτικής από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό. Κάτι που επέβαλαν οι αυξανόμενες γεωπολιτικές προκλήσεις από την ανάδυση της Κίνας και τα γεωοικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στη Νοτιοανατολική Ασία. Πέντε χρόνια αργότερα, δώδεκα χώρες υπέγραψαν τη Συμφωνία Εταιρικής Σχέσης του Ειρηνικού.

Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει δηλώσει ότι θα την καταργήσει από την πρώτη μέρα της θητείας του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η αμερικανική σφήνα περιόριζε τις στρατηγικές φιλοδοξίες της Κίνας στο ανατολικό ημισφαίριο.

Η απάντηση της Κίνας ήρθε μέσα από τη διακήρυξη του πιο φιλόδοξου γεωπολιτικού σχεδίου μετά τον Δρόμο του Μεταξιού. Ενός επίγειου και θαλάσσιου γεωπολιτικού ιμάντα που εκτείνεται από την Κίνα μέχρι την Ευρασία και την Ευρώπη από τη μια πλευρά και τη Νοτιοανατολική Ασία και την Ανατολική Αφρική από την άλλη. Μια σειρά από έργα υποδομών σε 60 χώρες που περιλαμβάνουν λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικές γραμμές, αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου και δίκτυα οπτικών ινών. Η συνολική επένδυση θα φτάσει τα 4 τρισ. δολάρια και θα συμπεριλάβει χώρες που διαθέτουν το 70% των ενεργειακών αποθεμάτων του κόσμου. Το πρότζεκτ θα χρηματοδοτηθεί από την Ασιατική Τράπεζα Υποδομών και Επενδύσεων, από κινεζικά funds και τη Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα, που είναι η τράπεζα που δημιουργήθηκε από τα BRICS. Εναν πολυμερή χρηματοπιστωτικό οργανισμό που ιδρύθηκε ως αντίβαρο στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα.

Το υπερφιλόδοξο κινεζικό σχέδιο θα αυξήσει κατακόρυφα την κινεζική επιρροή σε ενεργειακά κρίσιμες περιοχές και θα δημιουργήσει νέες αγορές για τις κινεζικές εταιρείες και τις κινεζικές τράπεζες. Μια τέτοιας κλίμακας διείσδυση δημιουργεί εκ των πραγμάτων ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Η Ρωσία θεωρεί την Ευρασία ζωτικό της χώρο. Ενώ η Ινδία είναι ήδη ενοχλημένη από την αυξανόμενη κινεζική παρουσία στον Ινδικό Ωκεανό αλλά και από τις συμφωνίες της Κίνας με το Πακιστάν, το Μπανγκλαντές και τη Σρι Λάνκα.

Είναι επίσης βέβαιο οτι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να παραδώσουν τη σκυτάλη της παγκόσμιας γεωπολιτικής ηγεμονίας στη Κίνα.

Το πιθανότερο είναι ότι στο τέλος θα υπάρξει κάποιου είδους συνδιαχείριση αυτού του κολοσσιαίου πρότζεκτ. Που θα σημάνει τη συμμετοχή αμερικανικών, ευρωπαϊκών και γιαπωνέζικων εταιρειών και τραπεζικών ιδρυμάτων. Με ευκαιρίες για τις ελληνικές κατασκευαστικές και ενεργειακές εταιρείες. Αυτό όμως προϋποθέτει μια κυβέρνηση που να αντιλαμβάνεται τις ευκαιρίες, να βοηθάει διπλωματικά τις ελληνικές εταιρείες και να ευνοεί τις επενδύσεις. Οπως έκανε η κυβέρνηση Καραμανλή με το άνοιγμα του Πειραιά στην COSCO. Που αποτελεί σήμερα τον συνδετικό κρίκο αυτού του ιμάντα με τις ευρωπαϊκές αγορές.

Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος είναι καθηγητής πανεπιστημίου και πρώην υπουργός