Αναζήτηση
Μη γράφεις άδικα επιστολές.
Ποτέ δεν θα απαντηθούν.
Οχι πως δεν γράφεις τα σωστά.
Μα δεν υπάρχουν πια οι παραλήπτες
Κώστας Μαρδάς, «Γυμνή Θεολογία»
Πολλοί μιλάνε για το Τέλος της Εποχής, αποφεύγοντας όμως να εξειδικεύσουν σε ποια ακριβώς Εποχή αναφέρονται, ποια Εποχή εύχονται να έρθει.
Ολοι επικαλούνται «καθαρές» λύσεις, αλλά ο τρόπος που χειρίζονται Σύνταγμα και νόμους μάλλον θολώνουν παρά εκ-καθαρίζουν το τοπίο.
Αναρωτιέμαι αν η κρίση του κοινοβουλευτισμού σχετίζεται με την ανάγκη αλλαγής του πολιτεύματος [με διολίσθηση ή συνταγματική αναθεώρηση] ή αν εξαρτάται από τις πολιτικές/κοινωνικές δυνάμεις διάλυσης των πελατειακών δικτύων διαφθοράς/διαπλοκής και απεγκλωβισμού από τις ιδεοληψίες της «απελευθερωτικής βίας».
Αναρωτιέμαι για το ποιοι θα παίξουν ηγετικό ρόλο στη μετα-μεταπολιτευτική φάση της Δημοκρατίας μας. Οι γνωστοί ευέλικτοι και συχνά οσφυοκάμπτες «παντο-πωλητές» ή οι μη-ανήκοντες στα λειτουργούντα «παντοπωλεία ιδεών»;
Κατά τη γνώμη μου η ηθική διάσταση, η ιδεολογική συνέπεια, η συμβολική αξία και η πολιτική ουσία ενός νέου Πόλου συσπείρωσης πρέπει να κινούνται σε μια μετα-κομματική λογική [άρνησης αρχηγισμού, εμμονών, συσχετισμών κ.λπ.].
Προφανώς ανάμεσα στα αριστερά/σοσιαλιστικά κόμματα στέκουν θεωρητικές διαφοροποιήσεις και στρατηγικές εξουσίας, διαφορετικές ερμηνείες ιστορικών γεγονότων και δραματικών περιόδων, εκατέρωθεν καχυποψίες που δημιουργήθηκαν από ατομικές πορείες στελεχών και συλλογικές αποφάσεις οργάνων. Προφανώς στέκουν λάθη και πάθη, μικρότητες και ακρότητες, δοξασίες και φιλοδοξίες, διαφωνίες και παραφωνίες. Είναι όμως εξίσου προφανές ότι η σοσιαλιστική δημοκρατική Αριστερά καλείται να αδράξει το ιστορικοπολιτικό momentum για να δώσει στην Ελλάδα τη Δεύτερη Ελπίδα [για ελευθερία – ισοπολιτεία – ισονομία – δικαιοσύνη – αλληλεγγύη – δικαιώματα – συμμετοχή – ανάπτυξη – λογοδοσία – διαφάνεια και πάνω απ’ όλα ουσιαστική δημοκρατία χωρίς κόλπα και ψέματα].
Το μέγα ερώτημα παραμένει μετέωρο. Νοείται νέα κυβερνώσα Σοσιαλ-αριστερά [εάν βέβαια αυτό είναι το ζητούμενο και όχι η διάσωση και παλινόρθωση του «μοντέλου της διαπλοκής και της σπατάλης»] δίχως τη συνεκτίμηση της κοινωνικής δυναμικής των μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ;
Πρέπει να εγκλωβιστούν, να «τιμωρηθούν», να αποκλεισθούν ή να κληθούν σε έναν ειλικρινή, και όχι εισαγγελο-καταγγελτικό, διάλογο [όπως δυστυχώς έκαναν πολλοί φανατικοί δήθεν «καθαροί»];
Πολλοί έντιμοι αριστεροί φοβούνται τόσο να μείνουν απαθείς στις αποκλίσεις της ηγετικής κυβερνητικής ομάδας όσο και να γυρίσουν πίσω στο πολιτικό κενό μιας μικρής Αριστεράς των ολίγων. Αλλωστε αρκετοί έχουν συνειδητοποιήσει ήδη ότι έχασαν τους παλιούς τους φίλους και συντρόφους κι ότι η κοινωνική απομόνωση τους περιμένει στη γωνία [ίσως μαζί με κάποιες ενοχές και τύψεις].
Είναι άραγε οι παραπάνω λόγοι αρκετοί για να πολωθεί το κλίμα και να εξαιρεθούν οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ από τη Δεύτερη Ελπίδα; Κατά τη γνώμη μου, όχι. Θα χτίσουμε το μέλλον όλοι μαζί και ουδείς δικαιούται να παίζει τον πολιτικό Ιεροεξεταστή [γι’ αυτούς που αγνά πίστεψαν και δεν απίστησαν ή απέστησαν από τις αξίες της δημοκρατίας].
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
