Δύο γεγονότα που συνέπεσαν χρονικά, μια άδεια κερκίδα, η Θύρα 13, και μια ανοιχτή επιστολή, του Μίκη Θεοδωράκη, με έκαναν να αναρωτηθώ: τι πολίτευμα έχει το ελληνικό ποδόσφαιρο;
Ο απόλυτος άρχων σε έναν σύλλογο είναι αυτός που κατέχει το 50+1 στις μετοχές. Οπότε η κουβέντα τελειώνει εδώ όσον αφορά το λήμμα «Δημοκρατία» και τη δύναμη των φιλάθλων να λαμβάνουν αποφάσεις.
Με μία διαφορά σε σχέση με το πολίτευμα της χώρας, την Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία: μπορεί η βάση, οι φίλαθλοι δηλαδή, να μη συμμετέχει μέσω εκπροσώπων της στο κέντρο εξουσίας, το νομοθετικό σώμα έχει όμως την ικανότητα να ανατρέπει πιο εύκολα τις αποφάσεις του απόλυτου άρχοντα, του 50+1.
Πώς γίνεται αυτό; Οι φίλαθλοι εμφανίζονται συνειδητοποιημένοι για τη δύναμή τους σε σχέση με τη λειτουργία της αγαπημένης τους ομάδας, εν αντιθέσει με τους πολίτες και την εικόνα που έχουν σχηματίσει στο μυαλό τους για τον ρόλο τους στις σύγχρονες δημοκρατίες.
Ενας απογοητευμένος φίλαθλος συλλόγου με μεγάλη λαϊκή απήχηση δεν θα ανεχτεί για πολύ μια κατάσταση την οποία αντιλαμβάνεται –ή πράγματι είναι –ως στρεβλή. Αναλαμβάνει πρωτοβουλίες οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν στην έξοδο ακόμα και το περίφημο 50+1.
Γιατί ο φίλαθλος έχει κατανοήσει πως είναι πάνω απ’ όλα πελάτης. Πως κρατάει τη μάσκα οξυγόνου της ομάδας. Το έχει αποδεχτεί και πορεύεται με αυτό, όσο δυσάρεστο κι αν ακούγεται για τους ρομαντικούς του αθλήματος. Ο πολίτης όμως δεν μπορεί να αντιληφθεί πως εκτός από πεσσός του πολιτεύματος είναι κι αυτός κατ’ ουσίαν ένας πελάτης του κράτους. Με όσα δικαιώματα και υποχρεώσεις απορρέουν από το συμβόλαιο, το Σύνταγμα. Ποιος πελάτης θα έμενε απαθής αν πλήρωνε έναν σκασμό λεφτά για υπηρεσίες οι οποίες τελικά ήταν κατώτερες των υπεσχημένων; Ποιος οπαδός θα έμενε αδρανής αν ο 50+1 οδηγούσε στην άβυσσο την ομάδα του; Ο πολίτης ωστόσο παρουσιάζεται ρικνός απέναντι στην πρόκληση, αν και διαθέτει μεγαλύτερη δύναμη στα χέρια του από έναν απλό οπαδό. Ο οποίος παρεμπιπτόντως, όταν δίνει ραντεβού σε Γουναράδικα ή Θύρες 13, πηγαίνει κιόλας.
