Αναζήτηση
Θυμάμαι, ας πούμε, το 2003, στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης τον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη να εξαγγέλλει ένα πακέτο παροχών ύψους 2,6 δισ. ευρώ για αγρότες, χαμηλοσυνταξιούχους, και κοινωνικές ομάδες που είχαν πληγεί από την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη. Παρότι ήταν το πιο γενναιόδωρο πακέτο παροχών που είχε γίνει έως τότε, αυτό δεν φάνηκε να συγκινεί καθόλου το εκλογικό σώμα που του είχε γυρίσει ήδη την πλάτη, παγιδευμένο στον λαϊκισμό του Καραμανλή.
Αποτέλεσμα; Οι πρώτες, μετά τις εξαγγελίες, δημοσκοπήσεις έφερναν τον Σημίτη (τον καλύτερο πρωθυπουργό που γνώρισε η χώρα τα τελευταία χρόνια, θα επαναλάβω για πολλοστή φορά…) δεκαπέντε και είκοσι μονάδες πίσω από τον τότε αρχηγό της αντιπολίτευσης Καραμανλή. Η διαφορά αυτή που δεν καλυπτόταν με τίποτε ήταν που τον οδήγησε, τον Ιανουάριο του 2004, να παραδώσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο Παπανδρέου και τρεις μήνες μετά, τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου, το ΠΑΣΟΚ να ηττηθεί καθαρά από τη Νέα Δημοκρατία.
Διότι είναι κανόνας: αν το εκλογικό σώμα σού γυρίσει την πλάτη, ό,τι και να του δώσεις, με ό,τι και να το ταΐσεις, από τη στιγμή που αυτό σε έχει τελειώσει, τελείωσες! Οριστικά. Και απλώς είναι θέμα χρόνου το πότε θα σε στείλει σπίτι σου…
Γιατί έκανα προηγουμένως αυτά τα βαθιά μακροβούτια στο παρελθόν; Διότι ενώ αυτά είναι πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να τα γνωρίζει κάποιος ο οποίος υποδύεται τον Πρωθυπουργό, εντούτοις ούτε ο Τσίπρας ξέφυγε από τον κανόνα της (αναποτελεσματικής αλλά και καταστροφικής) παροχολογίας. Αφήνω κατά μέρος ότι τις εξαγγελίες για τους συνταξιούχους και τον ΦΠΑ στα νησιά τις έκανε με… διάγγελμα από το Μαξίμου (για να προσδώσει σοβαρότητα, προφανώς) αντί να πάει στη Βουλή, και στέκομαι στο ίδιο το γεγονός: κανείς, όπως προανέφερα, δεν σώθηκε με εξαγγελίες της τελευταίας στιγμής. Οχι μόνο γιατί μοιάζουν με απόπειρα εξαγοράς συνειδήσεων, αλλά γιατί το εκλογικό σώμα τις αποφάσεις του για τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του τις έχει πάρει. Συνέβη με όλους τους προηγούμενους, ο Τσίπρας δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα. Είναι στον κανόνα. Αρα όσα νταηλίκια και να πουλάει στους θεσμούς, ότι δεν τους υπολογίζει και κάνει παροχές, μικρή ώς καθόλου σημασία έχουν. Οπως και απήχηση.
Και επειδή πληροφορούμαι ότι την Πέμπτη το βράδυ στο Μέγαρο Μαξίμου, μετά το διάγγελμα, πανηγύριζαν λέγοντάς του πόσο μεγάλος είναι και πόσο τρομερός και πως με μια κίνηση άλλαξε την ατζέντα, ένας τρόπος υπάρχει για να το διαπιστώσει πόσο… άλλαξε την ατζέντα: να πάει σε εκλογές! Let’s do it, όπως λέμε και στην εύανδρο Ηπειρο…
Τακτικισμοί
Στο μεταξύ με ενημέρωσαν ότι υπάρχει ένα μικρό παρασκήνιο για το γιατί δόθηκε την Πέμπτη το βράδυ αυτός ο δραματικός χαρακτήρας στις εξαγγελίες Τσίπρα. Οπως μου είπαν, αρχικά είχε αποφασιστεί τις παροχές να τις αναγγείλει απόψε στη Βουλή, κατά την ομιλία του στο πλαίσιο της συζήτησης για τον προϋπολογισμό. Αλλά μετά, λέει, επικράτησε η άποψη ότι αυτές θα χάνονταν επικοινωνιακά στις αντεγκλήσεις των πολιτικών αρχηγών και δεν θα είχαν την επικοινωνιακή προβολή που θα έπρεπε. Ετσι αποφασίστηκε να το κάνει την Πέμπτη το βράδυ για να έχει στραμμένα πάνω του όλα τα φώτα της δημοσιότητας…
Μικροί τακτικισμοί μπροστά στο αναπότρεπτο μοιραίο που επέρχεται…
Απλά πράγματα
Μπορεί πάλι να μην ισχύει τίποτε από όλα αυτά και απλώς ο πρόεδρος Αλέξης να είχε έμπνευση μετά τη συνάντηση που είχε στο Τελ Αβιβ (και την οποία –κακώς! –κράτησε μυστική το πρωθυπουργικό επικοινωνιακό επιτελείο) με τον γνωστό μάγο Γιούρι Γκέλερ!
Πρόκειται γι’ αυτόν τον τύπο που έφερε πριν από μερικά χρόνια στην Ελλάδα ο Μάκης Τριανταφυλλοπουλος και λυγίζει… κουτάλια με τη δύναμη της σκέψης του. Ο Τσίπρας συναντήθηκε με τον Γκέλερ, εκείνος του έκανε το κόλπο με το λυγισμένο κουτάλι, ο δικός μας πήρε το μήνυμα/χρησμό ότι μεγάλε, τους έχεις τους ανθρώπους στην πείνα, και ύστερα από αυτό γύρισε στην Ελλάδα και έκανε τις εξαγγελίες για το επίδομα στους χαμηλοσυνταξιούχους.
Ιδού πώς γράφεται η ιστορία, για την οποία ορισμένοι πιστεύουν ότι είναι περίπλοκα τα πράγματα. Δεν είναι…
Ακόμη;
Εχουν περάσει ήδη τρεις ημέρες από την αθώωση του Ανδρέα Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών για παράβαση καθήκοντος, και ακόμη η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, η κυρία (Πολυ)Ξένη Δημητρίου να ασκήσει αναίρεση για κακοδικία. Δεν ξέρω προς τι αυτή η καθυστέρηση, η οποία από μόνη της με έχει εμβάλει σε προβληματισμό. Μια εξήγηση που έχω να δώσω είναι ότι περιμένει να δει τι θα γίνει και με την περίπτωση του ευρωπαϊκού δικτύου Politico, το οποίο, άκουσον άκουσον, συμπεριέλαβε στους υποψηφίους προς βράβευση για το έτος 2016 και αυτό το… βδελυρό υποκείμενο Γεωργίου!
Υποθέτω, λοιπόν, ότι αν το συγκεκριμένο… μασονικό –είμαι βέβαιος –δίκτυο αποφασίσει να δώσει το βραβείο στον Γεωργίου, η κυρία Δημητρίου θα την κάνει διπλή την αναίρεση, διότι αυτά είναι τα καλύτερα, με δυο σμπάρους ένα τρυγόνι!..
(Α, έχει και μια άλλη εκκρεμότητα. Ενας Κούτρας εισαγγελέας που είχε αναλάβει μια άλλη αναίρεσή της κατά του Γεωργίου για το έλλειμμα του 2009, προτείνει ο άνθρωπος μετά την ερευνά που έκανε να τεθεί στο αρχείο η υπόθεση. Κυρία Δημητρίου μου, θα επιτρέψετε κάτι τέτοιο; Ελεος, δηλαδή, τι θα πει και ο κύριος Καμμένος;)
Περί άλλα τυρβάζει
Ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος μου έλεγε χθες για μια άλλη λαμπρή σελίδα της ελληνικής Δικαιοσύνης, η οποία απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι δεν φαίνεται να απασχολεί και πολύ την πρόεδρο του Αρείου Πάγου κυρία Θάνου –είναι απασχολημένη η γυναίκα πώς θα στήσει τη νέα ένωση δικαστών. Μαζεύει υπογραφές (έχω ωραίο ρεπορτάζ επ’ αυτου –για κάποια άλλη στιγμή).
Πάθος για την εξουσια
Είναι εξαιρετικά διδακτική η υπόθεση με το πώς εξελίχθηκε η εμπνευσμένη πρωτοβουλία του υπουργού Αμυνας Καμμένου να συνεδριάσει η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής στο Καστελλόριζο, σε μια περίοδο κατά την οποία η ένταση με τους Τούρκους χτυπάει κόκκινο.
Αποδοκιμάστηκε από το σύνολο σχεδόν της αντιπολίτευσης, και από ένα σημαντικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή όλοι διείδαν πίσω από αυτή την ενέργεια διάθεση αυτοπροβολής και στοιχεία εκμετάλλευσης σε προσωπικό επίπεδο από τον Καμμένο.
Παρ’ όλα αυτά, βρέθηκαν βουλευτές οι οποίοι ακολούθησαν τον υπουργό Αμυνας σε αυτό το εγχείρημα, το οποίο όχι μόνο δεν προσέφερε τίποτε σε επίπεδο εθνικής ενότητας, αλλά έδωσε την ευκαιρία να φανεί ότι δυστυχώς ο χειρισμός των εθνικών θεμάτων γίνεται με επιπόλαιο τρόπο. Ενα δε σημαντικό κομμάτι του όλου πλαισίου, έχει αφεθεί, χωρίς έλεγχο στα χέρια του Καμμένου, μόνο και μόνο επειδή ο Πρωθυπουργός Τσίπρας θέλει να παραμείνει γαντζωμένος στην εξουσία.
Το αποτέλεσμα είναι ο υπουργός του, ο οποίος κανονικά σε μια ευνομούμενη χώρα θα είχε περιοριστεί στις απολύτως προσδιορισμένες αρμοδιότητές του, να ασκεί εξωτερική πολιτική. Μόλις προχθές αποκάλεσε τον πρόεδρο της Τουρκίας «στυγνό δικτάτορα» και πολλά άλλα, τα οποία μόνο βλάπτουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, και προφανώς δεν λειτουργούν αποσυμπιεστικά στην περίοδο έντασης που διανύουν.
Αναρωτιέμαι συχνά αν ο Πρωθυπουργός έχει επίγνωση της κατάστασης που δημιουργούν οι «εμπνεύσεις» Καμμένου. Μετά και τα τελευταία, έχω καταλήξει πως ναι. Αλλά είναι τέτοιο το πάθος του για την εξουσία, που είναι διατεθειμένος να δεχθεί τα πάντα για να παραμείνει σε αυτή. Και αυτό προφανώς δεν διαφεύγει την προσοχή του Καμμένου, που βρήκε την ευκαιρία να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Τότε που μικρός έπαιζε με τα στρατιωτάκια…
