H τουρνέ του υπουργού Αμυνας μετά βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου είναι ίσως η πιο ντροπιαστική στιγμή της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Διότι το Μνημόνιο, τα μέτρα, οι περικοπές καταπίνονται –ήταν, άλλωστε, προϋπόθεση για να διατηρηθεί η χώρα στην ΕΕ και την ευρωζώνη. Αυτό που δεν χωνεύεται με τίποτα είναι η ώσμωση και η άνεση με την οποία βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ συναγελάζονται με τους χρυσαυγίτες, όπως αποτυπώθηκε στην οικειότητα που απέπνεε η φωτογραφία με τους υπόδικους Παππά και Κασιδιάρη.
Βεβαίως, όταν έχεις γίνει «σύντροφος» με τον Πάνο Καμμένο, το επόμενο στάδιο είναι η ανοχή στους φασίστες. Μοιάζουν, άλλωστε, στον εθνικοπατριωτικό λόγο, στη δαιμονοποίηση και τη σπίλωση του αντιπάλου, στις ρατσιστικές αναφορές κ.ο.κ. Οπως ο βουλευτής Κατσίκης των ΑΝΕΛ αναρωτιόταν για το αν μπορεί ένας γκέι να είναι μπέιμπι σίτερ, έτσι και ο Κασιδιάρης αποκαλούσε «μαντάμ Τσακαλώτου» τον υπουργό Οικονομικών.
Ο λαϊκισμός και η αισθητική του κιτς έχουν κάνει μετάγγιση και τείνουν να γίνουν το κυρίαρχο ιδεολόγημα του ΣΥΡΙΖΑ. Ολοένα, δε, και περισσότερο πεπραγμένα και συμπεριφορές παραπέμπουν στην ανάλυση που έκανε ο Αγγελος Ελεφάντης στο βιβλίο του «Στον αστερισμό του λαϊκισμού» σε σχέση με τη δεκαετία του 1980. Ο –το πάλαι ποτέ –αγαπημένος θεωρητικός των σημερινών κυβερνώντων εξηγούσε ότι ο λαϊκισμός δημιουργείται «με φτηνή απομίμηση του λαϊκού πολιτισμού και παραχάραξη λαϊκών διεκδικήσεων, εξυπηρετώντας τις ανάγκες των νέων ηγετικών ομάδων και ανταποκρινόμενος στη μικροαστική ιδεολογία». Σας θυμίζουν κάτι τα προαναφερθέντα;
Φανερά αδύναμος, ο Πρωθυπουργός έχει εκχωρήσει σημαντικά τμήματα της εξουσίας σε δυο πρόσωπα «μη ελεγχόμενα».
Το ένα είναι ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος «αλωνίζει» στο υπουργείο Αμυνας χωρίς να δίνει κανέναν λογαριασμό. Φορώντας συνεχώς στολές παραλλαγής, λέει διάφορα που μπορεί να προκαλέσουν μεγάλη κρίση στις σχέσεις με την Τουρκία, υπογραμμίζει συνεχώς το φρόνημα του ελληνικού στρατού και είναι λες και παίζει ρόλους βγαλμένους από το «Λούφα και παραλλαγή».
Το άλλο πρόσωπο είναι ο Νίκος Κοτζιάς. Η χώρα δεν έχει ουσιαστικά υπουργείο Εξωτερικών, ο ρόλος της διπλωματικής υπηρεσίας έχει ατονήσει απολύτως και οι σχέσεις του κ. Κοτζιά είναι στο ναδίρ με ουκ ολίγα κυβερνητικά στελέχη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Κυπριακό, όπως κατέδειξε η απόσταση που υπήρξε ανάμεσα στον υπουργό Εξωτερικών και το Μαξίμου.
Δεδομένου ότι τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας δεν είναι το φόρτε του κ. Τσίπρα και αν λάβουμε υπόψη ότι στα ζητήματα της οικονομίας αποφασίζει εν λευκώ ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, τότε μη μας φανεί παράξενο αν ακούσουμε κάποια στιγμή τον Πρωθυπουργό να λέει «εγώ απλώς προεδρεύω».
