Δεν λες στυγνό δικτάτορα τον Ερντογάν για να το ακούσουν η διεθνής κοινότητα, οι σύμμαχοί σου ή ο ίδιος. Τον λες για να σε ακούσει η εκλογική σου πελατεία. Το λες επειδή πιστεύεις ότι ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσεις την πολιτική σου επιβίωση είναι ακόμη μερικές παραστάσεις εθνικοφροσύνης –ίσως και μερικά ακόμη δάκρυα συμπαράστασης στην Εκκλησία. Το λες κι όταν ο άλλος απειλεί ότι θα χρησιμοποιήσει τους πρόσφυγες για να βουλιάξει τα νησιά σου; Αυτός ήταν πάντα ο Πάνος Καμμένος.
Αυτός ήταν παντού και πάντα ο ακροδεξιός υπερπατριωτισμός. Οπως ήταν σχεδόν αναμενόμενο, ο Αλέξης Τσίπρας έχει εγκλωβιστεί πλέον στην εγχώρια ενσάρκωσή του. Κι ενώ οι συνθήκες είναι οι χειρότερες δυνατές. Το πολιτικό αφήγημα που συνδέθηκε με το χρέος έπεσε άδοξα στο τελευταίο Eurogroup και στα εξωτερικά οι λεονταρισμοί δημιουργούν προϋποθέσεις κρίσης. Κι έπειτα, σε λίγους μήνες στην Ευρώπη θα ηγούνται μόνο δεξιοί και λαϊκιστές. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, δεν έχει νόημα να αισιοδοξεί κανείς για το καλύτερο. Πρέπει μόνο να προετοιμάζεται για το χειρότερο. Κι όχι με όρους πολιτικής επιβίωσης. Αλλά με σχέδιο θωράκισης.
Υπάρχει; Η συγκυρία θα απαιτούσε μια ισχυρή κυβέρνηση. Αλλά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι σε φάση αποδόμησης –αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο Καμμένος κινείται αυτόνομα με δική του εθνικιστική ατζέντα. Και ο Πρωθυπουργός του; Υποτίθεται ότι «ενοχλείται». Δεν αρκεί ασφαλώς για να μείνει συμπαγής μια κυβέρνηση. Αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι το τέλος. Να έρθει με έναν ανεπαίσθητο λυγμό. Κι όχι με τον κρότο που θα παρασύρει τα πάντα στο ξέσπασμά του.
