Αναζήτηση
«Ετσι όπως μας παραδόθηκε οργανωμένος ίσαμε σήμερα ο κόσμος (του αθλητισμού) είναι αδύνατον να νοηθεί δημιουργός που να μην αντιστρατεύεται την καθιερωμένη τάξη των πραγμάτων».
Πραγματικά αδύνατον! Η τάξη των πραγμάτων που βιώνουμε στο αθλητικό σύστημα των καιρών μάς οδηγεί σε αταξία.
Οταν το 1983 ο Theodore Levitt διέδωσε τον όρο «παγκοσμιοποίηση» μέσα από ένα άρθρο του στο περιοδικό «Harvard Business Review», είχε στο σμιλεμένο μυαλό του από το διάσημο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης κυρίως τις οικονομικές συνέπειες (θετικές κατ’ εκείνον πάντα) από τη διεθνοποίηση των αγορών.
Το τσουνάμι της παγκοσμιοποίησης που ακολούθησε τους μετασεισμούς από τη θεωρία του Levitt έχει πνίξει πια και τον αθλητισμό. Τα ομαδικά αθλήματα: ποδόσφαιρο και μπάσκετ, που σαν ανεμόμυλοι γυρίζουν τις μυλόπετρες της οικονομίας του αθλητικού συστήματος, έχουν χάσει την ταυτότητά τους την εθνική στις «μικρές» χώρες όπως η Ελλάδα.
Τι παρακολουθούμε αυτή την εποχή; Ευρωλίγκα στο μπάσκετ με παρούσες τις μεγάλες δυνάμεις των ευρωπαϊκών παρκέ και ελληνικό πρωτάθλημα σε πορεία φθίνουσα έως και παραπαίουσα. Θαυμάζουμε Τσάμπιονς Λιγκ με τους τιτάνες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου να μεσουρανούν και απαξιώνουμε με γκρίνια και μιζέρια το εγχώριο προϊόν μας που, είναι η αλήθεια, από καιρό έχει την αποφορά χωματερής σκουπιδιών.
Στο κατάστρωμα του καραβιού του ελληνικού αθλητισμού – του ομαδικού ελληνικού αθλητισμού – που δείχνει να έχει απομείνει ακυβέρνητο, ένα πλήθος αλλοπαρμένο και ετερόκλητο πηγαινοέρχεται με πορεία στο πουθενά δίχως πυξίδα και δίχως «πλευρικά». Το τέλος προδιαγεγραμμένο: ύπνος με τα ψάρια!
Γιατί τα μεγάλα ψάρια του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ θα φάνε τα μικρά και τα τοπικά πρωταθλήματα θα περιοριστούν στο στοιχηματικό (στημένο) ενδιαφέρον τους!
Κάποτε ο Δομάζος έδινε παράγγελμα και η Λεωφόρος στεκόταν προσοχή. Κάποτε ο Κούδας έβαζε τον δείκτη του χεριού στα χείλη και η Τούμπα σιωπούσε. Κάποτε ο Βασίλης Γκούμας πετύχαινε καλάθι και οι αντίπαλοι χειροκροτούσαν! Τώρα; Τώρα ηγέτης είναι κάποιος Τσόρι (παροπλισμένος), ένας Μπεργκ (άκου Μπεργκ), οι γυρολόγοι μαύροι που ναυάγησαν στο ΝΒΑ και έπιασαν στεριά στη γη των συνταξιούχων και έχει μείνει κι ένας Σπανούλης, σημαιοφόρος στον τόπο του, σε μια παρέλαση δίχως παραστάτες και τμήμα.
Η παγκοσμιοποίηση έχει αλλοιώσει την ταυτότητα του ελληνικού αθλητισμού αλλά και του ευρωπαϊκού γενικότερα. Και δεν είναι η Ευρωπαϊκή (δήθεν) Ενωση που με πολιορκητικό κριό την υπόθεση Μπόσμαν έριξε τις καστρόπορτες των εθνικών ταυτοτήτων των ποδοσφαιριστών, είναι και οι λίγκες που διψάνε για περισσότερο χρήμα και που στήνουν πρωταθλήματα δυνατών και διασήμων αφήνοντας να ψυχορραγούν οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι.
Ποιος νοιάζεται για το ματς Κόροιβος – Παναθηναϊκός; Ουδείς όταν περιμένει να δει τους Πράσινους κόντρα στην Μπαρτσελόνα! Ποιος θα γυρίσει και θα κοιτάξει τα Γιάννινα με τον Ηρακλή; Μόνο οι Γιαννιώτες και οι ηρακλειδείς οπαδοί, ουδείς άλλος. Α, και όσοι έχουν «πληροφορία» για σίγουρα κέρδη…
Μικραίνει ο κόσμος γύρω μας, μικραίνουν και οι ομάδες, που πιστεύουν ότι μεγαλώνουν αν οι αδύναμοι μένουν απλοί θεατές στις μάχες των ισχυρών. Λάθος! Αν λείψουν οι «μικροί», δεν θα έχουν σκαλοπάτια να πατήσουν οι «μεγάλοι». Αν λείψουν οι Δαβίδ, ουδείς θα νοιαστεί ποιος Γολιάθ θα ρίξει τον άλλον στο χώμα. Η παγκοσμιοποίηση έδειξε ότι δεν εφαρμόζεται (λέμε τώρα) παρά μόνο στα άψυχα οικονομικά συστήματα. Στα γήπεδα δεν έχει θέση παρά μόνο στην εξέδρα των αδιάφορων προσκεκλημένων!
