Ποιος ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε ο Ντίλαν μετά την αναγγελία ότι κέρδισε το Νομπέλ Λογοτεχνίας; Κανένας άλλος πέρα από τον πρώτο διδάξαντα όλων των τροβαδούρων: τον πάντα επίκαιρο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Αυτό αποκάλυψε στην επιστολή – ομιλία που διαβάστηκε το βράδυ του περασμένου Σαββάτου από την πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Σουηδία Αζίτα Ράτζι κατά την τελετή απονομής των βραβείων στη Στοκχόλμη. «Είμαι σίγουρος ότι καθώς έγραφε τον «Αμλετ» θα αναρωτιόταν ένα σωρό πράγματα: «Ποιοι είναι οι καλύτεροι ηθοποιοί για τους ρόλους;». «Πώς τους ανεβάζεις στη σκηνή;». «Θέλω όντως να τοποθετήσω τη δράση στη Δανία;». Το δημιουργικό όραμα και οι φιλοδοξίες του δεν μπορεί παρά να τον απασχολούσαν, αλλά υπήρχαν και άλλες χειροπιαστές ανάγκες που έπρεπε να αντιμετωπίσει. «Εχω τα χρήματα;». «Εχω θέσεις για να καθήσουν οι χορηγοί;». «Πού θα βρώ ένα ανθρώπινο κρανίο;». Θα στοιχημάτιζα ότι μόνο στο τέλος θα αναρωτιόταν ο Σαίξπηρ: «Είναι αυτό λογοτεχνία;»».

Ο Ντίλαν, που έγραψε επίσης ότι «δεν εξηγείται με λόγια» η αίσθηση ότι κερδίζει μια θέση δίπλα στα λογοτεχνικά ινδάλματά του (Κίπλινγκ, Μπέρναρντ Σο, Τόμας Μαν, Περλ Μπακ, Αλμπέρ Καμί, Χέμινγουεϊ), έκανε ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στον βάρδο: ««Ποιοι είναι οι καλύτεροι μουσικοί για τα τραγούδια μου;». «Ηχογραφώ στο καλύτερο στούντιο;». «Βρήκα το κατάλληλο μουσικό κλειδί για ένα τραγούδι;». Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ούτε σε 400 χρόνια. Κι έτσι ποτέ δεν αναρωτήθηκα εάν τα τραγούδια μου συνιστούν λογοτεχνία. Γι’ αυτό τον λόγο ευχαριστώ τη Σουηδική Ακαδημία που έκανε τον κόπο να αναρωτηθεί εκείνη και, τελικά, να δώσει αυτή την υπέροχη απάντηση».

ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ. Κατά τη διάρκεια της τελετής μία εμφανώς συγκινημένη Πάτι Σμιθ ξεκίνησε να αποδώσει το αριστουργηματικό «Α Hard Rain’s A-Gonna Fall» προς τιμήν του απόντος συνοδοιπόρου και φίλου της. Κάποια στιγμή ξέχασε τους στίχους (ειδικά στο σημείο που ακούγεται το «I saw a black branch with blood that kept drippin’») και ζήτησε από το κοινό να επαναλάβει το κομμάτι δηλώνοντας «πολύ αγχωμένη». Οπως συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις των κορυφαίων καλλιτεχνών, το στιγμιαίο λάθος των οποίων συγχωρείται από την προγενέστερη μεγάλη σταδιοδρομία, το κοινό ανταποκρίθηκε με χειροκρότημα επιτρέποντας στην 69χρονη Σμιθ να συνεχίσει την ερμηνεία της με δάκρυα στα μάτια. Λίγο νωρίτερα, ο Χόρας Ενγκνταλ, μέλος της Σουηδικής Ακαδημίας, δικαιολογούσε την επιλογή της Επιτροπής: «Τι προκαλεί τις μεγάλες αλλαγές στον κόσμο της λογοτεχνίας; Συχνά αυτές έρχονται όταν κάποιος ανακαλύπτει μία απλή, παραγνωρισμένη λογοτεχνική μορφή, και της δίνει φωνή… Το μυθιστόρημα, για παράδειγμα, γεννήθηκε από τα ανέκδοτα και την επιστολογραφία… Στο μακρινό παρελθόν η ποίηση ταυτιζόταν με το τραγούδι και την αρμονία. Ο Ντίλαν αφοσιώθηκε στο παίξιμο της μουσικής για τους καθημερινούς ανθρώπους. Αλλά όταν ξεκίνησε να γράφει τραγούδια, συνέβη κάτι διαφορετικό. Εδωσε ξανά στην ποίηση το υπερβατικό ύφος, χαμένο από τον καιρό των ρομαντικών».

Τελευταία Νέα