Αναζήτηση
Είναι ένα Φεστιβάλ που δεν μοιάζει με τα άλλα. Οι ταινίες έχουν ως επί το πλείστον ανήλικους ήρωες, ενώ ανήλικοι είναι και οι θεατές. Αν μάλιστα αναφερόμαστε στις προβολές του Camera Zizanio, ανήλικοι είναι και οι κινηματογραφιστές. Στο Φεστιβάλ Ολυμπίας πιστεύουν πως το περίφημο «δικαίωμα στη δημιουργία» είναι δικαίωμα των παιδιών και η απόλαυση του κινηματογράφου συνιστά προσβασιμότητα και απόλαυση του δικαιώματός τους. Ετσι, το Διεθνές Φεστιβάλ Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους αντανακλά κοινωνικούς προβληματισμούς, διεθνείς τάσεις, προσωπικές αφηγήσεις και μέσα από υψηλή αισθητική τα προσφέρει ως μορφωτικά αγαθά στα παιδιά. Η συμπυκνωμένη πολιτιστική αξία του Φεστιβάλ εμπεριέχει πολλαπλά οφέλη και δημιουργεί πολιτιστική υπεραξία τόσο για τα παιδιά και τους νέους όσο και για την τοπική κοινωνία.
Φέτος, όπως και πέρυσι, το μεγάλο βραβείο πήγε σε μια ταινία από τη Ρωσία, την «Ουράνια Καμήλα» του Γιούρι Φέτινγκ που αφηγείται με ευαισθησία τη σχέση ενός δωδεκάχρονου αγοριού με μια καμήλα σε μια μακρινή στέπα (παρεμβαίνει και ένας αμερικανός παραγωγός!). Ξεκινά ως ηθογραφία, εξελίσσεται παράλληλα σε δράμα μα και σε περιπέτεια καταδίωξης, ενώ η κινηματογραφική της χάρη ξεπερνά πολλές «φεστιβαλικές» ατραξιόν που είδαμε φέτος. Υπέροχο και το «Τραγούδα!» από την Ουγγαρία (Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας), ενώ το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων – Χρώματα δόθηκε στο «Μετρό» του Κιμ Μιουνγκ-Ουν από τη Νότια Κορέα, όπου η πρώτη διαδρομή ενός μικρού αγοριού με το μετρό μετατρέπεται σε ποιητική περιπέτεια.
Παράλληλα, η Κριτική Επιτροπή του διαγωνιστικού προγράμματος Kids and Docs παρακολούθησε επιλεγμένες ταινίες από 14 χώρες, ένα ταξίδι ανακάλυψης διαφόρων κόσμων, από την Κίνα ώς την Παραγουάη, από την Τουρκία ώς το Μπανγκλαντές και από τη Φινλανδία ώς το Αφγανιστάν. «Είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλά πολλούς ανθρώπους, ιδίως παιδιά και νέους. Μέσα από τις ταινίες που είδαμε μπορέσαμε να γνωρίσουμε, να κατανοήσουμε και να αγαπήσουμε πολλούς χαρακτήρες, τις ελπίδες και τα αισθήματά τους. Το γύρισμα ενός ντοκιμαντέρ αφορά πάντα τις ανθρώπινες σχέσεις και ένα από τα πράγματα στα οποία εστιάσαμε ήταν η σχέση ανάμεσα στον σκηνοθέτη, το συνεργείο του και τους ανθρώπους τους οποίους παρακολούθησαν και με τους οποίους συνεργάστηκαν στις ταινίες τους» ανακοινώθηκε λίγο μετά την απονομή των βραβείων.
Εκεί, το βραβείο Καλύτερης Ταινίας Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους απονεμήθηκε στο «Κέιμπριτζ» από τη Βουλγαρία, όπου η Ελντορα Τραΐκοβα αποτυπώνει με ουσιαστικό και νατουραλιστικό τρόπο μια ξεχωριστή κοινότητα Ρομά, η οποία έχει συνειδητοποιήσει ότι το κλειδί για το μέλλον της είναι η Παιδεία. Προσεγγίζοντας τους χαρακτήρες με μεγάλη λεπτότητα και σεβασμό, προκαλεί τον θεατή να αμφισβητήσει τον συχνά στερεοτυπικό τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τις περιθωριοποιημένες κοινότητες.
