Η παρατήρηση αποδίδεται στον Χέλμουτ Σμιτ και έχει μάλλον καθολική ισχύ: Oποιος δεν είναι έτοιμος να λέει δέκα φορές την ημέρα το ίδιο πράγμα, δεν θα έπρεπε να μπει στην πολιτική. Στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδειξε για μια ακόμη φορά έτοιμος να τηρήσει τον νόμο του Σμιτ –τον νόμο της δραστικής μονοτονίας: Εκλογές. Εκλογές. Εκλογές.
Κι όμως. Το μήνυμα μπορεί να μοιάζει ίδιο, αλλά αντηχεί εντελώς διαφορετικά στο σημερινό πολιτικό περιβάλλον. Το αίτημα για εκλογές, που την περασμένη άνοιξη ακουγόταν σαν αντιπολιτευτικός ψυχαναγκασμός, έχει φτάσει τώρα σε τέτοιον βαθμό ωρίμασης, ώστε ακόμη κι ο πρωθύστερος ενεστώτας του Μητσοτάκη στη Βουλή να μη φαίνεται παράταιρος: «Οι δυσκολίες που αναλαμβάνουμε», είπε προχθές, σαν να είχε ήδη ορκιστεί.
Αν κρίνει κανείς από το μείγμα της ομιλίας του, δεν του ξέφυγε. Ηταν μια εμφάνιση μετα-αντιπολιτευτική, που προεξοφλούσε, περιγράφοντας μόνο αφ’ υψηλού, την έκλειψη του συριζαϊκού φαινομένου.
Δεν σπαταλάς τα πυρά σου στον ήδη καμένο. Κι αυτό το σκεπτικό εξηγεί ότι προτεραιότητα πλέον για τον πρόεδρο της ΝΔ είναι να εμπεδώσει την εικόνα του πρωθυπουργού εν αναμονή –προτεραιότητα που προϋποθέτει ότι δεν θα κυλιέται εύκολα στην παλαίστρα με τον Τσίπρα. Ιδίως όταν ο ίδιος ο Τσίπρας δεν φαίνεται πια σε θέση να στήσει πολιτικά σπλάτερ, σαν εκείνα στα οποία κάποτε διέπρεπε.
Η αυτοπεποίθηση του Μητσοτάκη ήταν σκηνοθετημένη ώστε να μην παρεξηγηθεί για αλαζονεία. Αφησε κάπως να φανεί και η υποψία ότι πια ο χρόνος δεν λειτουργεί απαραίτητα υπέρ της ΝΔ. Η μπανάλ αντίληψη ότι ο χρόνος θα φέρει μόνο φθορά για την κυβέρνηση, και άρα κέρδη για τη ΝΔ, έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα. Μπορεί αριθμητικά να επιβεβαιώνεται στις δημοσκοπήσεις, αλλά στο πεδίο της όντως πολιτικής έχει αρχίσει να ανατρέπεται.
Ηδη βρισκόμαστε στο σημείο όπου μια εξουθενωμένη κυβέρνηση ετοιμάζεται να συνομολογήσει μια συμφωνία της οποίας οι στόχοι αναγνωρίζονται ως ανέφικτοι ακόμη από εκείνους που τους υπαγορεύουν. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιζούν μέσω ενός συμβιβασμού, το βάρος του οποίου θα σηκώσει πιθανότατα η κυβέρνηση της ΝΔ –είτε τον εφαρμόσει, είτε δοκιμάσει να τον επαναδιαπραγματευτεί. Κι αυτό είναι μόνο το πιο ορατό από τα τετελεσμένα που απειλεί να συσσωρεύσει η παράταση μιας εξουσίας που εξαντλεί πια τη λίγη της ενέργεια στο να μακιγιάρει το πτώμα της οικονομίας.
Αν ο Μητσοτάκης εννοεί όντως ότι βιάζεται, είναι επειδή βλέπει πως η φθορά της κυβέρνησης δεν είναι πια καθαρό κέρδος. Μένοντας δεν φθείρεται μόνο η ίδια. Φθείρει και τον επόμενο.
