ΡΕΤΡΟ

Στις αρχές του 2007 ένας έμπειρος γάλλος πολιτικός, δεξί χέρι του Φρανσουά Μιτεράν, απόμαχος πλέον αλλά φινετσάτος, βρέθηκε για λίγες μέρες στην Αθήνα. Η συζήτηση στα πολιτικά σαλόνια ήταν για τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και την αδράνειά του σε θέματα διακυβέρνησης. Μήπως, ρωτήθηκε ο γάλλος επισκέπτης, μια δεύτερη εκλογική νίκη θα τον απελευθέρωνε και θα αποφάσιζε να κυβερνήσει; «Οχι», απάντησε κοφτά, «οι πολιτικοί δεν αλλάζουν…». Πράγματι ο Καραμανλής κέρδισε δεύτερες εκλογές αλλά αποδείχθηκε ακόμη πιο αδρανής τη διετία 2007 – 2009 με τα γνωστά αποτελέσματα.

Τα αναλογιζόταν κανείς όλα αυτά σε άλλα πολιτικά συμφραζόμενα, ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα το Σάββατο το βράδυ να κλείνει τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό από το βήμα της Βουλής. Ο πολιτικός του λόγος δεν έχει αλλάξει. Ως αντιπολιτευόμενος έλεγε πράγματα που δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν. Και ως Πρωθυπουργός επικαλείται πράγματα που δεν γίνονται. Η Ελλάδα δεν απηλλάγη από τη λιτότητα με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Και η ελληνική οικονομία δεν έχει, βέβαια, πάρει μπροστά λόγω της κυβερνητικής πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2016 ούτε είναι ο προϋπολογισμός του 2017 εφαλτήριο ανάπτυξης.

Πρόκειται για ήπια περιγραφή της συζήτησης στη Βουλή. Ενώ οι κυβερνώντες εξακολουθούν να προτιμούν έναν οξύ και διχαστικό λόγο τόσο για το παρελθόν όσο και για το παρόν και το μέλλον. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η επιλογή αυτή τούς εξυπηρετεί στη φάση που εισέρχονται τα πράγματα. Αλλά, είπαμε, «οι πολιτικοί δεν αλλάζουν…».