«Συγκινούμαι από το στραβοπάτημα»

Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης άφησε πίσω του το Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης το 2009, όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν μόνο η ιδιότητα του ηθοποιού που θα ικανοποιούσε τις αναζητήσεις του. Με ειλικρίνεια, παραμονές των παραστάσεων του «Relic» στο Bios, λέει ότι δεν είναι χορευτής ούτε χορογράφος, αλλά χρησιμοποιεί το σώμα «ως ενεργοποιητή του χώρου, ως μέσο για να παρουσιάσω την ποιητικότητα που υπάρχει σε ένα έργο χειροποίητο».

Τι εννοεί χειροποίητο; Πως ακόμη και ένα φωτιστικό φτιάχτηκε από την ομάδα του από την αρχή. Πως ένα κοστούμι του Αγγελου Μέντη λειτούργησε ως «δώρο», καθώς άνοιξε μία κατεύθυνση για το θέμα στο πολυταξιδεμένο «Relic» το οποίο έχει παρουσιαστεί σε πολλά φεστιβάλ χορού στην Ευρώπη. Στη χορογραφία κεντρικό ρόλο έχει μια ύπαρξη με ιδιαίτερο σώμα που ζει μόνη της. «Προσπαθώ μέσα από τρισδιάστατα εργόχειρα που φτιάχνω άλλοτε με φως ή με τη φωνή να ενεργοποιήσω τον χώρο και να πω την ιστορία ανοιχτά στον θεατή. Το στοίχημά μου είναι να καταλάβει ο θεατής αυτό που ο ίδιος βλέπει, είτε πρόκειται για μία γραμμική εξιστόρηση ή για μία κατανόηση του χώρου», προσθέτει ο δημιουργός του «Relic» μιλώντας για τα στοιχεία των μεταμορφώσεων και του γελοίου που προσδιορίζουν την έρευνά του . Η λατινική ρίζα της λέξης relic (relinquere) παραπέμπει σε αυτό που απομένει: πρόσωπα, γλώσσες, ιστορίες. Το έργο ξεδιπλώνεται σαν ένα ταξίδι μεταμορφώσεων και η ιστορία του είναι τόσο η ιστορία ενός προσώπου όσο κι ενός τόπου. Το χιούμορ εναλλάσσεται με την ανησυχία και το παράδοξο με το οικείο. «Επιδιώκω με γκροτέσκο τρόπο να δείξω την εξωτερική μεταμόρφωση που συμβαίνει σε κάθε ύπαρξη. Είναι σαν μεγεθυντικός φακός που δείχνει τη μεταβλητότητά μας. Αλλά επειδή δεν μπορώ να δεχτώ τη σοβαροφάνεια, καταφεύγω στη συνθήκη του γελοίου για να ασχοληθώ με την ανθρώπινη αδυναμία. Αληθινά συγκινούμαι από ένα στραβοπάτημα που συμβαίνει μία κρίσιμη στιγμή και μετατρέπει κάτι το τραγικό σε αβάσταχτα γελοίο. Τα συναισθήματά μας είναι αληθινά, πονάμε, υποφέρουμε, αγαπάμε, αλλά στην πραγματικότητα το τι νιώθουμε είναι ένα μετρήσιμο μέγεθος σε σύγκριση με το τι περνάει στη ζωή του ο άλλος. Επομένως, προσθέτω στη δουλειά μου την πεποίθησή μου ότι καθένας από εμάς παίζει το προσωπικό του θέατρο γιατί γνωρίζουμε ότι όλα είναι μέρος της ζωής που κάποτε τελειώνει».

Στο ξεκίνημά του με βάση τον χορό ο Ευριπίδης Λασκαρίδης είχε μαζί του το 2009 μία ομάδα συνεργατών που ίδρυσαν την ομάδα Osmosis. Οι σημερινές όμως συνθήκες απουσίας επιχορηγήσεων δεν επιτρέπουν να διατηρήσει κάποιος μόνιμα μία ομάδα χορού στην Ελλάδα. «Διατηρούμε έναν πυρήνα συνεργατών που δουλεύουμε ανεξάρτητα και σε διαφορετικά προγράμματα και μοιραζόμαστε στον ελεύθερο χρόνο μας την όποια ιδέα που μπορούμε να συνεχίσουμε από κοινού».

ΣΤΑ ΜΠΑΛΕΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Το «Relic» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2015 στο Φεστιβάλ Αθηνών και στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας. Επαναλήφθηκε το 2016 στις Ροές σε συνεργασία με το Rēs Ratio Network. Παρουσιάστηκε επίσης στην Μπιενάλε Χορού της Λυών, στο Παλέ ντε Τοκίο στο Παρίσι, στη Ραμς, στο Φεστιβάλ Χορού του Δουβλίνου, ενώ μετά τις έξι παραστάσεις στο Bios θα παρουσιαστεί στο θέατρο Μπάρμπικαν του Λονδίνου.

Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης απέσπασε από το Ιδρυμα Πίνα Μπάους την υποτροφία για το 2016 και με την ευκαιρία αυτή θητεύει για τρεις μήνες δίπλα στον διεθνή χορογράφο – σκηνοθέτη Λεμί Πονιφάσιο στο Οκλαντ της Νέας Ζηλανδίας και στη Χιλή. Ταυτόχρονα ετοιμάζει για το καλοκαίρι του 2017 το επόμενο έργο του, το «Titans», ένα ντουέτο που η θεματική του αφορά τον κόσμο, πηγαίνει πίσω στον χρόνο, στον πρώτο πρόγονο.

«Γυρνάω στην πρώτη στιγμή, τότε δηλαδή που έχεις ανάγκη να εκφραστείς και να γίνεις καλλιτέχνης γνωρίζοντας ότι ακολουθείς μία επιθυμία και δεν μπορείς να πράξεις διαφορετικά. Το ότι χρησιμοποιώ αγγλικούς τίτλους μου είναι κάτι οικείο.