«Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα / μπορεί και οι φροϊδιστές να ‘ρθουν στην εξουσία». Ετσι αρχίζει η μαντινάδα που έγραψε ο Σαββόπουλος για τις εκλογές του 1977. Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, νιώθω αυτούς τους στίχους να κυκλοφορούν, σαν παγωμένος αέρας, στα στενά της πόλης και της χώρας ολόκληρης. Για να μας θυμίσουν πως πιαστήκαμε κορόιδα όταν πιστέψαμε ότι κάποιες βασικές αξίες θα ήταν πλέον δεδομένες. Και πως δεν υπήρχαν συλλογικοί εφιάλτες. Μόνο προσωπικοί και, συνήθως, αποτέλεσμα βαρυστομαχιάς. Τότε που θεωρούσαμε ότι η προτροπή του Χατζιδάκι να μη συνηθίσουμε το τέρας αναφερόταν στα χαντάκια που είχαμε αφήσει πίσω.
Ηρθε όμως τούμπα ο καιρός και ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος μας παροτρύνει για το αντίθετο. Οχι μόνο να συνηθίσουμε το τέρας, αλλά και να τα βρούμε μαζί του. Φτάνει να μας χαμογελάσει λίγο. Να μας πει «δεν είναι αυτό που νομίζετε» και να το εντάξουμε στην κανονικότητα της δημοκρατίας μας. Σαν να λέμε ότι υπάρχει καλός ναζιστής και είναι ο ενταγμένος ναζιστής. Παλιά τα νέα του υπουργού όμως. Την απομείωση των αξιών μια χαρά τη συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια. Αυτά που κάποτε έριχναν κυβερνήσεις, άντε τώρα να ρίξουν κανένα προφίλ στο Διαδίκτυο. Πόσοι θυμούνται σήμερα ότι ο δολοφόνος του Φύσσα είναι στο σπίτι του; Ποιοι ασχολούνται με το τι έγινε πριν από οκτώ ημέρες στο Καστελλόριζο; Και ποιοι θα ασχολούνται ύστερα από μία εβδομάδα με τον Παρασκευόπουλο; Κάπως έτσι το αβγό του φιδιού στρογγυλοκάθησε στο ψυγείο μας, εκεί πίσω από το βούτυρο.
