Oλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε. Δυστυχώς. Είναι η νομοτέλεια που διατρέχει όλα τα πράγματα, και από την οποία τίποτε δεν μπορεί να ξεφύγει. Ο,τι και να γίνει, το αναπότρεπτο θα συμβεί. Στην περίπτωση της προέδρου κυρίας Βασιλικής Θάνου (η κουπ της οποίας εξακολουθεί να στέλνει για ψυχανάλυση το σύνολο σχεδόν των κομμωτών της επικράτειας…) και της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου κυρίας (Πολυ)Ξένης Δημητρίου, το «ειδύλλιο» δεν κράτησε παρά μερικούς μήνες. Ούτε πέντε, συγκεκριμένα.
Και είναι το ηχηρό τέλος αυτής της υπέροχης σχέσης, που την έκανε talk of the town όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο.
Διότι η αγαπημένη πρόεδρος του Αρείου Πάγου είχε την έμπνευση να δημιουργήσει τη δική της συνδικαλιστική ένωση δικαστών, και περίμενε από την άλλη κυρία, να την υποστηρίξει. Πλην όμως η τελευταία, παρά το γεγονός ότι οφείλει και στην κυρία Θάνου την ανέλιξή της ως το ύπατο αξίωμα της ισταμένης Δικαιοσύνης (έχω μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου μου), απέφυγε επιδεικτικά να προσυπογράψει –τι αχαριστία Θεέ μου! –τη συμμετοχή της στην Ενωση Ανωτάτων και Ανωτέρων Δικαστικών, την οποία η φίλεργος πρόεδρος Θάνου δημιούργησε –κατά πολλούς για να την μπει στο μάτι του φίλου μου Μπάμπη Αθανασίου.
Και δεν απέφυγε μόνο εκείνη να υπογράψει, αλλά το παράδειγμα της κυρίας Δημητρίου ακολούθησαν και οι υπ’ αυτήν αντεισαγγελείς του Αρείου Πάγου, δεκαεπτά τον αριθμόν!
Ξεκάθαρα πράγματα
Από τον Αρειο Πάγο πάντως, η κυρία πρόεδρος Θάνου, λογικά δεν πρέπει να έχει παράπονα. Οι υφιστάμενοί της αντιπρόεδροι, μετά την κατά μόνας (έναν έναν μου είπαν ότι τους καλούσε στο γραφείο της…) «ενημέρωση» που τους έκανε περί της σπουδαιότητας του συνδικαλιστικού της εγχειρήματος, υπέγραψαν τη συμμετοχή τους σε αυτό –αν ήθελαν εδώ που τα λέμε, ας έκαναν και διαφορετικά, αλλά δεν το κάνω θέμα.
Ενας δεν υπέγραψε. Ενας σπουδαίος δικαστής, ο οποίος απολαμβάνει της αναγνώρισης του συνόλου των συναδέλφων του. Ονομάζεται Δημήτριος Κράνης, και έγινε μόλις πρόσφατα αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, παρότι 4ος στην επετηρίδα. Παρελείφθη αρχικά για λόγους που δεν προτίθεμαι να αναλύσω, αλλά είναι εύκολα αντιληπτοί.
Και θα γίνουν ακόμη περισσότερο, αφού προσθέσω και το εξής, απολύτως ενδεικτικό τού γιατί παρελείφθη στις προηγούμενες κρίσεις, και ποιος «εργάσθηκε» εντατικά γι’ αυτό: ο κύριος Κράνης επελέγη από το Δικαστικό Συμβούλιο ως νέος διευθυντής της Σχολής Δικαστών, λόγω των προσόντων, της ακεραιότητας που τον διακρίνει και του κύρους το οποίο διαθέτει μεταξύ των συναδέλφων του. Η επιλογή έγινε διά ψήφων 6 έναντι μιας. Αν και υποθέτω δεν απαιτείται μεγάλη φαντασία να αναφέρω ποιος μειοψήφησε της επιλογής, θα σημειώσω ότι η αρνητική ψήφος ήταν της κυρίας προέδρου Θάνου.
«Θανιάδα»: φινάλε
Κλείνω για σήμερα αυτή τη μικρή «Θανιάδα» θα τη χαρακτήριζα, με ένα εμπνευσμένο απόσπασμα από την ομιλία της προέδρου κυρίας Θάνου, στη συνέλευση της (αντιπάλου συνδικαλιστικά) Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Αφορά την πρόσφατη, προ διμήνου περίπου συνάντησή της, μετά των άλλων προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων, με τον πρόεδρο Αλέξη –είναι εκείνη η περίφημη συνάντηση πριν από την απόφαση του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες, στη διάρκεια της οποίας ο πρόεδρος Αλέξης τους έταξε κάτι αναδρομικά και η πρόεδρος Θάνου του ζήτησε να τους χαρίσει δυο – τρία χρονάκια παραπάνω θητεία:
Ευκταίο και επιθυμητό;! Τρελαίνομαι…
Εφήμερα
Το παρελθόν φυγείν αδύνατον. Ο,τι έχεις κάνει θα το βρεις μπροστά σου. Αν όχι τώρα, κάποια στιγμή θα ξεμυτίσει για να σου υπενθυμίσει ότι έχεις λογαριασμούς ανοιχτούς. Με το τι έκανες ή έλεγες, τότε. Δεν έχει σημασία πότε, κάποτε. Ειδικά δε άμα είσαι και πολιτικός, δεν σβήνουν αυτά μακάρι να ‘χεις τον Θεό μπάρμπα.
Αυτή είναι μια βασική αρχή την οποία δείχνουν να αγνοούν πολλοί. Πιστεύουν οι ματαιόδοξοι ότι θα είναι εσαεί υπουργοί και θα έχουν εξουσία και ορντινάντσες να τους προστατεύουν, ενώ κάποια στιγμή, σύντομα απ’ ό,τι φαίνεται, θα τελειώσει όλο αυτό, και απογυμνωμένοι όπως θα είναι από κάθε εξουσία, θα κληθούν να αναμετρηθούν με τη ζοφερή πραγματικότητα.
Εξαναγκάζομαι εκ των πραγμάτων να επαναλαμβάνομαι για να το αφιερώσω εξαιρετικά αυτή τη φορά στον «τύφλα να ‘χει ο Βασιλάκης ο Καΐλας» υπουργό Σπίρτζη. Χθες παρέλαβα αγωγή του με αφορμή τα όσα είχα γράψει –προ 13 μηνών! –για το κοινό γραφείο με τον υπουργό Νίκο Παππά.
Κινούμενος στα βήματα και άλλων, ο περί ου ο λόγος υπουργός φαίνεται να πιστεύει, ο τάλας, ότι θα αποστεί της κριτικής για όσα πράττει ή λέγει. Εννοείται ότι πλανάται πλάνην οικτράν διότι, ως φαίνεται, έπεσε στην παγίδα να πιστεύει και αυτός ότι θα απολαμβάνει εσαεί την ασυλία που του παρέχει η υπουργική καρέκλα.
Non paper Νο 352
Το Μέγαρο Μαξίμου επιχείρησε με –ένα ακόμη –non paper να διαψεύσει ότι υπάρχει σχεδιασμός της κυβέρνησης για πρόωρες εκλογές. Αλλά σήμερα ο πρόεδρος Τσίπρας «πετάγεται» ώς τη Νίσυρο να ανακοινώσει την αναστολή της αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά και αύριο πηγαίνει Θεσσαλονίκη πρώτη μέρα στο γραφείο – παρωδία, Πρωθυπουργού.
Αν όλα αυτά δεν είναι προεκλογικές κινήσεις, τότε εγώ είμαι ο πατριάρχης των Κοπτών (μια που τώρα τελευταία ο πρόεδρος έχει μια έντονη ενασχόληση με τα θρησκευτικά)!
Παρεμπιπτόντως, αν ήθελε να διαπιστώσει πόσο δημοφιλής είναι στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου που πλήττονται βάναυσα από τις πολιτικές της κυβέρνησης, γιατί δεν επέλεξε να πάει στην Κω; Ή στη Λέρο; Θα το έβλεπε το έργο για τα καλά, είμαι βέβαιος…
