«Η επιτυχία είναι επιλογή». Είναι ο τίτλος ενός μπεστ σέλερ που υπογράφει ο Ρικ Πιτίνο, ένας από τους πιο επιτυχημένους προπονητές στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ. Εκεί ο συγγραφέας περιγράφει τα δέκα βήματα τα οποία πρέπει να ακολουθήσει κάποιος για να επιτύχει τους στόχους του όχι στο παρκέ αλλά γενικώς στη ζωή. Οπως συμβαίνει με πολλούς από τους λεγόμενους οδηγούς αυτοβοήθειας, το πόνημα του Πιτίνο πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε διάφορες χώρες του κόσμου –ασφαλώς κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα.
Στη χώρα κυκλοφορεί από χθες και ένα άλλο πόνημα. Το υπογράφουν δύο στελέχη του ΔΝΤ, ο Μόρις Ομπστφελντ και ο Πολ Τόμσεν. Και θα μπορούσε να λέγεται «Η λιτότητα είναι επιλογή». Του Ταμείου; Οχι, της ελληνικής κυβέρνησης, λένε οι ίδιοι. Και είναι ένας στόχος που επιτυγχάνεται όχι με δέκα αλλά με μόλις ένα βήμα: τη συντήρηση ενός υπερτροφικού και ανορθολογικού κράτους εις βάρος των πιο ευπαθών κοινωνικών του ομάδων. Κάτι που εξηγεί, σύμφωνα με τους συντάκτες, και τη συγκατάθεση της κυβέρνησης στο ανεδαφικό 3,5% του πρωτογενούς πλεονάσματος.
Πίσω από τις γραμμές του πονήματος μπορεί να διακρίνει κανείς την πεποίθηση του ΔΝΤ ότι οι πάντες μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο –και είναι σαν να ακούς τον Ρικ Πιτίνο να δίνει τις εμψυχωτικές συμβουλές του. Γιατί από την άλλη πλευρά υπάρχουν οι ευρωπαίοι δανειστές που αισθάνονται ότι το κράτος που δανείζουν είναι μη μεταρρυθμίσιμο όσους οδηγούς αυτοβοήθειας και να του προσφέρουν. Και μια κυβέρνηση, ή μάλλον μία σειρά από κυβερνήσεις, που κάνουν ό,τι μπορούν για να τους πείσουν πως έχουν δίκιο.
