Στολισμένες βιτρίνες, χριστουγεννιάτικα τραγούδια, παντού Αϊ-Βασίληδες και μελομακάρονα. Κάθε χρόνο όλο και πιο νωρίς αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το πιο χαρούμενο σκηνικό του χρόνου. Τι γίνεται, όμως, αν εμείς πιάνουμε τον εαυτό μας να νιώθει εκτός κλίματος και χωρίς ενθουσιασμό;
Δεν χρειάζεται να έχουμε την «κατάθλιψη των Χριστουγέννων». Αρκούν οι επιπλέον υποχρεώσεις και τα έξοδα των εορτών για να γεμίσουμε ένταση, άγχος ή μελαγχολία. Πολύ περισσότερο αν προστεθούν συγκρίσεις, μνήμες, μοναξιά, οικονομικοί περιορισμοί, η οδυνηρή υπενθύμιση ότι η ζωή μας δεν είναι όπως θα θέλαμε.
Δεν είμαστε παράλογοι ούτε οι μόνοι με άβολα συναισθήματα, αλλά αν συνεχώς τα αιτιολογούμε, ξαναπαίζουμε ατέρμονα στο μυαλό μας τη μελωδία της μελαγχολίας μας. Ούτε να τα κρύψουμε είναι λύση. Τι θα κερδίσουμε αν ζοριστούμε για να νιώσουμε χαρά ή αν στραβοκοιτάξουμε όσους είναι ενθουσιασμένοι; Συχνά αρκεί απλώς να αποδεχτούμε τη διαφορετική διάθεσή μας και να τη μοιραστούμε με άλλους για να χαλαρώσουμε.
Δεν χρειάζεται τα Χριστούγεννα να είναι τέλεια όπως στις παιδικές μας φαντασιώσεις. Αν οι εορταστικές προσδοκίες είναι ρεαλιστικές, μπορούν να φέρουν ικανοποίηση.
Μπορεί να μην έχουμε δυνατότητα για εντυπωσιακές ψυχαγωγικές επιλογές, αλλά να είναι αυθεντικές, με αληθινούς φίλους και αληθινά αισθήματα. Μπορεί να μην επικρατεί αρμονία στα οικογενειακά μας τραπέζια, αλλά να δώσουν ευκαιρίες να λύσουμε δυσαρέσκειες ή παρεξηγήσεις. Μπορεί οι γιορτές να φέρνουν στο προσκήνιο τα προβλήματα της ζωής μας, αλλά να φέρουν και την κινητοποίηση για να τα λύσουμε.
Τι μας κρατά μακριά από το να χαρούμε τις γιορτές; Ποια ανάγκη κρύβεται πίσω από την επιθυμία να μείνουμε στη ρουτίνα μας;
Το θέμα δεν είναι να κάνουμε τα Χριστούγεννα μεγάλο θέμα επειδή δεν έχουμε κάτι άλλο να προσμένουμε. Αν όμως η ζωή μας έχει νόημα και στόχους, την κάνουν ομορφότερη. Θα ήταν καλύτερα να περιμένουμε τα επόμενα Χριστούγεννα για να περάσουμε καλά;
