Τον ξαφνικό έρωτα της συριζαϊκής Αριστεράς με την ανελική Ακροδεξιά και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο τον έχουμε ζήσει εδώ και δύο χρόνια σε όλες του τις εκφάνσεις. Οπότε η αναφορά του Πρωθυπουργού στον «μπούλη» που πρωτογνώρισε σε κάποιες φοιτητικές διακοπές στη Νίσυρο δεν με ξάφνιασε. Μια παρωχημένη λεκτική τσαχπινιά μού φάνηκε, σαν τα κρύα αστεία που λένε οι προϊστάμενοι και δήθεν ξεκαρδίζονται οι υφιστάμενοι… Εκείνο που με εντυπωσιάζει πραγματικά όμως είναι πώς μέσα στις τόσο λίγες λέξεις της δήλωσης συνωθούνται τόσα πολλά κλισέ, σύνδρομα και αυτοαναιρέσεις.

«Τότε ο Πάνος ήταν ένας πολιτευτής της Δεξιάς, εγώ πάντα στην Αριστερά, είχα την αίσθηση ότι ήταν ένας μπούλης. Ενα παιδί πλούσιας οικογένειας» είπε αρχικά. Ακόμη και στις ταινίες της Κλακ Φιλμ με τον Ξανθόπουλο, το σενάριο δίνει στο πλουσιόπαιδο μια ευκαιρία να κάνει την ανατροπή. Στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα φαίνεται πως όχι. Ο πλούτος είναι μονόδρομος που οδηγεί στη μαλθακότητα. Και τα παιδιά των πλουσίων εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά ένας συγκερασμός μπουνταλοσύνης και αφέλειας. Πλούσιος άρα μπούλης. Τόσο δογματικό, τόσο ιδεοληπτικό, τόσο σύμφωνα με το γράμμα της αριστερής αυτοδικαίωσης. Ομως η ζωή έκρυβε εκπλήξεις για τον φοιτητή Αλέξη. «Μου έκανε εντύπωση ότι ήταν ζεστός άνθρωπος και είχε εξαιρετική λαϊκή αποδοχή». Η ζεστασιά, βλέπετε, είναι προνόμιο της φτώχειας και της αριστεροσύνης. Κάποιος όμως ας πει, επιτέλους, στον αριστερό Πρωθυπουργό μας ότι ο Τσαγανέας ως εφοπλιστής με φουλάρι στις παλιές ελληνικές ταινίες είναι ρόλος.

Τελευταία Νέα