Οι ιστορίες δεν επαναλαμβάνονται στην πολιτική. Και καμία ομάδα δεν ξανακερδίζει με τον ίδιο τρόπο. Το ΠΑΣΟΚ άλλαξε ηγεσία το 1996 και κέρδισε στο καπάκι τις εκλογές –όταν όμως πήγε να ξανακάνει το ίδιο το 2004, δεν απέφυγε μια ήττα που αποδείχθηκε στρατηγική. Αντίστοιχα, ο Κώστας Καραμανλής επιχείρησε –επιτυχημένο –εκλογικό αιφνιδιασμό το 2007, αλλά οι πρόωρες κάλπες του 2009 αποδείχθηκαν πολιτική καταστροφή. Αν όλα αυτά έχουν κάποια –διδακτική –αξία, είναι γιατί μια μουσική παρασκηνίου, ερχόμενη τις τελευταίες ώρες από τα εσωτερικά της κυβέρνησης, έχει ως ρεφρέν την προκήρυξη δημοψηφίσματος.
Μόνο που το 2017 δεν είναι 2015. Ακόμη και αναλυτές που βλέπουν με συμπάθεια τον Αλέξη Τσίπρα, θεωρούν ότι η αναστροφή του Οχι σε Ναι –ή μάλλον σε Μνημόνιο ΙΙΙ –είναι η μεγαλύτερη πολιτική αδυναμία του. Βεβαίως, κέρδισε τις εκλογές εκείνου του Σεπτεμβρίου. Αλλά ο κόσμος ήθελε να έχει ακόμη μια ελπίδα και να του δώσει ακόμα μια ευκαιρία. Ολα αυτά δεν ισχύουν πλέον. Το δείχνει η καταβαράθρωση της κυβέρνησης στις δημοσκοπήσεις –και η απόλυτη απροθυμία της να υλοποιήσει την υποτιθέμενη απειλή των εκλογών.
Δημοψήφισμα λοιπόν για τι; Τα μέτρα; Ή μήπως τη δραχμή; Και με τι συμμετοχή; Ο κίνδυνος είναι μια τέτοια άσκηση να βαθύνει την παγίδα μέσα στην οποία έχει ήδη πέσει η κυβέρνηση εξαγγέλλοντας μονομερώς μέτρα – ασπιρίνες και διακυβεύοντας τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, την αξιολόγηση και την ποσοτική χαλάρωση. Για δεύτερη φορά, μετά τη χαμένη άνοιξη του 2014 –που μαράθηκε στην πολύμηνη άγονη αντιπαράθεση με την Ευρώπη –οι κυβερνώντες κλωτσάνε μια σημαντική ευκαιρία για να βγούμε από τον λάκκο της κρίσης.
