Στον χώρο αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ένας άλλος κόσμος συνεχίζει να είναι εφικτός. Και φλύαρος: στην παρουσίαση του βιβλίου της Νάντιας Βαλαβάνη «Τρίτο Μνημόνιο, Η ανατροπή μιας ανατροπής» (Εκδ. Λιβάνη) χρειάστηκαν περισσότερες από τρεις ώρες για να περιγραφεί. Χρειάζεται πολύ λιγότερο για να κωδικοποιηθεί: ο Αλέκος Αλαβάνος ζήτησε ρήξη με την ΕΕ, ο Μανώλης Γλέζος είπε ότι το μέλλον μας βρίσκεται στην αγροτική οικονομία, η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα ξεκινήσει «ακροάσεις» για το χρέος, ο Κώστας Λαπαβίτσας δεν συμβιβάζεται με τίποτε λιγότερο από μια σύγκρουση στην παράδοση των γάλλων Ιακωβίνων, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης οραματίζεται μια πολιτιστική επανάσταση και ένα νέο ΕΑΜ αλλά χωρίς Βάρκιζα.

Στην ουσία, αυτός είναι ο κόσμος του προμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει πια στο φαντασιακό των συριζαίων που κυβερνούν, γκρεμίστηκε όχι ως ψέμα αλλά ως αυταπάτη. Παραμένει ζωντανός, όμως, σε εκείνους που αποχώρησαν από το κόμμα τους μετά την υπογραφή του Μνημονίου 3.0. Και παραμένει ως σύμβολο αντίστασης απέναντι στη συντροφική «προδοσία», ως μια απολύτως ρεαλιστική ουτοπία, γεμάτη όνειρα, απλή στον σχεδιασμό της και αυτάρκης –«μαστίχα Χίου δεν βγάζει κανείς στον κόσμο» όπως είπε ο Μανώλης Γλέζος, «να τονώσουμε τη ζήτηση με όχημα το Δημόσιο» συμπλήρωσε ο Κώστας Λαπαβίτσας.

Είναι ένας κόσμος που δεν διασαλεύτηκε από τον κίνδυνο της άτακτης χρεοκοπίας, τις ουρές των συνταξιούχων έξω από τις τράπεζες, το νέο σοκ της ημιθανούς οικονομίας, τις ίδιες του τις διαψεύσεις, τις ρωσικές ονειρώξεις του. Ενας κόσμος τόσο βερμπαλιστικός και θεωρητικός που μοιάζει χάρτινος παρότι κυβέρνησε. Αλλά και ένας κόσμος αδιαπέραστος στα εξωτερικά ερεθίσματα σαν το πιο σκληρό μπετόν.

Τελευταία Νέα