Και μετά το Χαλέπι, τι;

Ο σύρος πρόεδρος Μπασάρ αλ Ασαντ εμφανίσθηκε χθες το βράδυ στην κρατική τηλεόραση για να δηλώσει ότι ο κόσμος αλλάζει «μετά την απελευθέρωση του Χαλεπίου». Λίγες ώρες νωρίτερα, χθες το πρωί, περίπου 1.000 άτομα κατόρθωσαν να απομακρυνθούν από τις συνοικίες της πόλης, τις οποίες μέχρι πρόσφατα ήλεγχαν οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες. Μεταξύ αυτών που μεταφέρθηκαν με τα 21 λεωφορεία και τα 19 ασθενοφόρα, ήταν περισσότεροι από 100 τραυματίες και 200 αντάρτες.

Ο ΟΗΕ υπολογίζει ότι περισσότερα από 50.000 άτομα που ζουν στις ανατολικές συνοικίες του Χαλεπίου πρέπει να μεταφερθούν σε άλλες περιοχές «κυρίως τραυματίες, ασθενείς και παιδιά, πολλά από τα οποία ορφανά» ανέφερε ο Γιαν Εγκελαντ, σύμβουλος του διεθνούς Οργανισμού για τη Συρία. Από τις σφοδρές συγκρούσεις και τους ασταμάτητους βομβαρδισμούς έχουν σκοτωθεί εκατοντάδες άνθρωποι εδώ και δύο εβδομάδες, όταν τα κυβερνητικά στρατεύματα επέτειναν την εκστρατεία για την απώθηση των αντικαθεστωτικών μαχητών. Στο διάγγελμά του ο Ασαντ, που εμφανίζεται πλέον ενισχυμένος από τις εξελίξεις, έκανε λόγο για ιστορική στιγμή ανάλογη με τη γέννηση του Ιησού Χριστού, τις αποκαλύψεις του προφήτη Μωάμεθ και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης.

Από ό,τι φαίνεται, λοιπόν, η μάχη για το Ανατολικό Χαλέπι τελείωσε, δεκάδες χιλιάδες Σύροι όμως δεν πρόκειται να βρουν ειρήνη. Η νίκη για την κυβέρνηση του Μπασάρ αλ Ασαντ θα ανοίξει άλλο ένα βίαιο κεφάλαιο στις ζωές τους.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Ασαντ δήλωσε ότι η κατάληψη του Χαλεπίου, όπου ο εμφύλιος μαίνεται εδώ και σχεδόν πέντε χρόνια, «δεν θα σημάνει τον τερματισμό του πολέμου στη Συρία, αλλά θα είναι ένα τεράστιο βήμα προς το τέλος του». Εχει δίκιο. Αποτελεί σίγουρα τη μεγαλύτερη από τις πρόσφατες νίκες του μαζί με τους συμμάχους του: τη Ρωσία και το Ιράν. Ωστόσο, όσα ακολούθησαν προηγούμενες νίκες δείχνουν τι μπορούν να περιμένουν οι άμαχοι και αντάρτες: η παράδοση μπορεί να τους σώσει από τις βόμβες, την πολιορκία και τον λιμό, αλλά οι δυσκολίες δεν έχουν τελειώσει.

Το 2014 οι δυνάμεις του Ασαντ συνέλαβαν εκατοντάδες μέλη της αντιπολίτευσης που είχαν συμφωνήσει να παραδοθούν στην παλιά πόλη της Χομς, η οποία αποτέλεσε το επίκεντρο της εξέγερσης εναντίον του Ασαντ. Στους περισσότερους δόθηκε η υπόσχεση για αμνηστία, αλλά τελικά στρατολογήθηκαν στον ίδιο στρατό που είχε σκοτώσει τις οικογένειές τους. Στους αμάχους επετράπη να φύγουν προς άλλες περιοχές που ήλεγχε η αντιπολίτευση, παίρνοντας μόνο μια σακούλα ο καθένας.

Δύο χρόνια αργότερα η κυβέρνηση της Δαμασκού κάνει ακόμα λιγότερες παραχωρήσεις. Επειτα από μία σειρά ηττών μέσα στη χρονιά, μετά τις οποίες μεγάλοι πληθυσμοί εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν περιοχές της επαρχίας Ιντλίμπ στη Βορειοδυτική Συρία, η αυτοπεποίθηση του καθεστώτος έχει ενισχυθεί. Η στρατηγική πίσω από τις κινήσεις του καθεστώτος της Δαμασκού δεν είναι ξεκάθαρη γράφει ο Φαϊζάλ Ιτάνι στους «Νιου Γιορκ Τάιμς». Κάποιοι υποθέτουν ότι η κυβέρνηση μειοψηφίας θέλει να εκδιώξει άπιστους σουνίτες από το λίκνο τους στη Δυτική Συρία.