Η Ματούλα Ζαμάνημιλάει στη Ζωή Λιάκα

Σχεδόν όλες οι περιγραφές που υπάρχουν στον Τύπο για την Ματούλα Ζαμάνη περιέχουν λέξεις όπως, εκρηκτική, αεικίνητη, ορμητική, χειμαρώδης. Όχι άδικα. Η νεαρή τραγουδίστρια που μας σύστησε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει την φλόγα, το πάθος αλλά κυρίως την ανάγκη να μοιραστεί τον «κόσμο» της, εκείνο που όπως μας λέει, με αφορμή την αυριανή εμφάνισή της στο ¨»Κρεμλίνο», της επιτρέπει να δημιουργεί, να ονειρεύεται και να ελπίζει. Αυτό το σύμπαν θα ξετυλίξει αύριο στην σκηνή με τραγούδια από την τελευταία της δισκογραφική δουλειά με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου «5 χειμώνες, 6 καλοκαίρια» αλλά και όλα όσα αγαπά.

Μετά από πέντε χειμώνες και έξι καλοκαίρια βρίσκεστε μακριά από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Κάντε μου ένα απολογισμό…

«Δεν είμαστε μακριά. Είμαστε εντός εκτός και επί τα αυτά:) Είναι “αυτό που δεν ξέρω να περιγράψω σωστά”. Kάπως σαν να ναι ακαθόριστη αρχή σε βάθος χρόνου. Απολογισμός; Αδύνατον. Θα μας πάρει η άνοιξη κι ακόμα θα κουβεντιάζουμε.. Υπάρχουν παρά πολλές έντονες στιγμές. Θυμάμαι την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε να παίξουμε στην πριγκηπέσα και δε μπορούσα να μπω στο κομμάτι και μ έπιασε νευρικό γέλιο. Όπως επίσης και στο πρώτο μεγάλο live στο θέατρο πέτρας που είχα σαστίσει απ τον πολύ κόσμο και είχα μαρμαρώσει. Θυμάμαι και μια φορά που θα παίζαμε Βλάστη και είχε βάλει gps και βρεθήκαμε στην αυλή ενός σπιτιού. Κακή στιγμή δεν υπάρχει, υπήρξε όμως δύσκολη. Όταν πέθανε ο Ρίβα, ο σκύλος του Θανάση και παίζαμε στην Κρήτη.

Σας προβλημάτισε η μετα-εποχή Θανάση; (δεδομένου ότι έχετε συνδεθεί τόσο πολύ μαζί του)

Καθόλου. Έπαιζα και πριν με φίλους και σκάρωνα τα δικά μου live αλλά και με το Θανάση ήταν σα να παίζαμε από πάντα μαζί. Δεν αισθάνομαι το τέλος, αισθάνομαι μια άλλη συνέχεια.

Η παρουσία σας δίπλα σε ένα τραγουδοποιό ενίσχυσε την δική σας; Σκεφτήκατε αν στερηθήκατε κάτι ;

Για μένα αυτός ο άνθρωπος είναι ένα ολόκληρο ανεξιχνίαστο σύμπαν. Και πια ένας φίλος μου καλός. δε σκέφτηκα ποτέ, ούτε δευτερόλεπτο αν θα κερδίσω η αν θα χάσω κάτι. Ακολούθησα την καρδιά μου και απλά μπήκα στον κόσμο του. Γεμάτος ποίηση και μουσική. Και παίζει και τρομερό επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι οπότε όλα μπήκαν στη θέση τους.

Έχετε εκρηκτικό ταμπεραμέντο πάνω στην σκηνή. Νιώσατε ποτέ ότι βγαίνετε από τα όρια σου;

Όχι, κάνω πάντα αυτό που νιώθω. Κάποιες φορές μπορεί να είμαι πιο φορτισμένη όπως κυλάει η ζωή μας με τα γεγονότα της η με ένα τραγούδι η με κάτι που μ έχει απασχολήσει τη μέρα της συναυλίας. Σε κάθε περίπτωση αφήνω ελεύθερη την ενέργεια μου να ταξιδεύει με τους στίχους κάθε τραγουδιού

Θυμάμαι ότι σε μια συναυλία κάνετε μια κίνηση σίγουρα απόλυτα ενταγμένη στο διάχυτο διονυσιασμό που επικρατούσε. Ανεβάσατε την μπλούζα σας. Για κάποιους ήταν ένδειξη ελευθερία κάποιοι άλλοι στράβωσαν. Θα το ξανακάνατε;

Χαχαααα! Το θυμάμαι. Ηταν όντως απόλυτος διονυσιασμός. Δεν το σκέφτηκα, το ένιωσα και το έκανα. Και αν το ένιωθα θα το ξανάκανα ναι. Δε θα το έκανα ποτέ στυλιζαρισμένα. Όπως και το ότι τραγουδάω ξυπόλυτη. Είναι σα φυσική ροή, η επαφή μου με τη γη.

Διάβασα κάπου «Γύρω οι άνθρωποι πεθαίνουν κι εγώ γράφω τραγούδια .Δεν ξέρω αν είναι χρέος ή ντροπή». Έχετε κάνει σκέψεις ανάλογες;

«Χρέος μου είναι να κάνω ότι μπορώ για να καλυτερεύσω τα πράματα σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Όλο αυτό το εννοώ και το καταλαβαίνω με πράξεις και όχι με βαρύγδουπα λόγια. Ντροπή είναι όταν δεν κάνω τίποτα, αράζω στη βόλεψή μου, το βουλώνω γιατί δε συμβαίνει σε μένα και τα συναφή. Το να γράφεις τραγούδια και να τραγουδάς η να ζωγραφίζεις η να γράφεις η να παίζεις η να χαζεύεις ένα ηλιοβασίλεμα π.χ μόνο σημαντικό το θεωρώ. Σε φέρνει πιο κοντά στον εαυτό σου και σε δυναμώνει για να αντιμετωπίσεις το τέρας της καθημερινότητας. Ακόμα πιο απλά, για να εκφράζεσαι..

Brexit, Τραμπ , άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη…..

Έχει στραβώσει τόσο πολύ ο γιαλός και τόσο στραβά αρμενίζουμε που πραγματικά δεν ξέρω τι να σου πω ούτε είμαι τόσο αρμόδια.

Η εποχή είναι φορτισμένη περίεργα. Νιώθεις ότι η τέχνη σας έχει χώρο και ουσία σε ένα τέτοιο περιβάλλον όπου όλα βρίσκονται στο όριο;

Λάθη 40 χρόνια, κωλοτούμπες, μηχανορραφίες, μεγάλες κουβέντες παγκοσμίως, καταστροφή του περιβάλλοντος συστηματικά και εξαθλίωση όλων, έλλειψη παιδείας και καλημέρα μιζέρια και Ακροδεξιά.. Έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο να μην αναγνωρίζουμε πρωτόυλα συναισθήματα. Και να είμαστε διαρκώς μπερδεμένοι και απογοητευμένοι όποτε παγιδευόμαστε κάπως. «Μονάχα με αλληλεγγύη μπορούμε να προσπαθούμε και να ονειρευόμαστε» (μου ρθε το τραγούδι Σαββατόβραδο σε στίχους Λειβαδίτη και μουσική Θεοδωρακη σα να ξορκίζει το κακό) Τέλος πάντων. Σοκαρίστηκα αρκετά με τον Τραμπ γιατί μόνο μπουκέτα δεν έριχνε στις ομιλίες του. Αλλά τι; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Γενικά και παντού. Όλα στα όρια είναι πάντα. Και πολλές φορές τα όρια γεννάν δημιουργία. Η τέχνη είναι ισχυρό χαστούκι στην αρνητική φόρτιση και την πίεση. Τώρα για τη δική μου τέχνη δεν μπορώ να κρίνω. Σ ένα παράλληλο σύμπαν δίνω ουσία σε αυτό που κάνω αγκαλιάζοντας το με αλήθεια, αγώνα και ρομαντισμό (αν μπορεί κάπως να περιγραφεί)

Υπάρχει μια σκηνή, ένα στιγμιτυπο που σας έδωσε την βεβαιότητα ότι το τραγούδι, η μουσική είναι αυτό που θέλετε να κάνετε στην ζωή σας ;

Όταν ήμουν πολύ μικρή και κατεβήκαμε απ το χωριό στην Αθήνα για γιορτές κόλλησα στη βιτρίνα του Μινιόν και δεν έφευγα. Η γιαγιά μου, μου έκανε δώρο το αρμονιάκι Casio για το οποίο ξεροστάλιαζα! Μετά δεν ξεκόλλαγα. Αυτό το θυμάμαι. Επίσης θυμάμαι την κιθάρα που μου χε φτιάξει ο ξάδερφος μου, ο Γιωργάκης από ξύλα και πετονιά για ψάρεμα. Έπαιζα συνέχεια, συνέχεια! Και μεγάλωνα κι έπαιζα με φίλους διάφορες μουσικές και έπαιζα και ακόμη παίζω.Όσο έχει ο καθένας να γράψει και να μας διεγείρει συναισθήματα καλώς να ορίσει οτι ηλικία κι αν έχει.

Τι βάζετε πάνω από την μουσική;

Βάζω την ίδια τη ζωή. Όλα μπλεγμένα μαζί άλλωστε είναι. Οι φίλοι μου επίσης είναι σημαντικό κομμάτι για μένα κι είμαι πολύ τυχερή.

Οταν βρίσκεστε στην Φολέγανδρο τι δεν σας λείπει και τι νοσταλγείτε ;

Στο νησί κάπως δε μου λείπει τίποτε. Είμαι σε άλλη στρατόσφαιρα. Μετά από μέρες και αφού έχω χορτάσει βουτιές με τη μάσκα αρχίζω να κοιτάω το άπειρο να παίζω και να τραγουδάω με ακαθόριστα συναισθήματα. Πιο “αγνή”.. Με τρώει έπειτα να παίξουμε να μαζευτούμε να γλεντήσουμε να αναρωτηθούμε η και να νιώσουμε κάτι απροσδιόριστο, να επικοινωνήσουμε όλοι μαζί με μουσικούλα. Κοιτάω τ αστέρια χάνω τον εαυτό μου και έτσι τον ξαναβρίσκω καθαρό πια για καινούργιο ταξίδι.

Πότε κλάψατε τελευταία φορά;

Εχθές το βράδυ, είδα ένα σκοτωμένο γατάκι στη λεωφόρο Συγγρού

ΙΝΦΟ

Kremlino, Καραίσκου 119, Πειραιάς, τηλ. 210 410 0010, 17/16, στις 20.30