«Οταν ανακοινώθηκε ότι ο Μπομπ Ντίλαν ήταν ο κάτοχος του βραβείου Νομπέλ, η αρχική μου απόφαση να τραγουδήσω ένα δικό μου τραγούδι δεν ταίριαζε στην περίπτωση. Είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Εφόσον εκείνος θα απουσίαζε, ήμουν σε θέση να επιτελέσω αυτήν την πράξη; Μήπως αυτό δυσαρεστούσε τον Μπομπ, τον οποίο ποτέ δεν επιθύμησα να δυσαρεστήσω; Από τη στιγμή που είχα αποδεχτεί την πρόταση και αφού τα ζύγισα όλα, επέλεξα να τραγουδήσω το “A Hard Rain’s A-Gonna Fall”. Ενα τραγούδι που αγαπούσα από την εφηβεία μου και που ήταν το αγαπημένο του συζύγου μου» γράφει η Πάτι Σμιθ στο περιοδικό «New Yorker» περιγράφοντας την εμπειρία της από την τελετή απονομής του Νομπέλ Λογοτεχνίας στη Στοκχόλμη. Από το πώς ξεκίνησε καθημερινές πρόβες, τραγουδώντας το στον αρχικό τόνο που το έγραψε ο Ντίλαν, έως το πρωί της τελετής. Λίγη ώρα αργότερα η εβδομηντάχρονη ποιήτρια της ροκ έχασε τα λόγια της, σταμάτησε να τραγουδά ζητώντας από το ακροατήριο των επισήμων συγγνώμη για να ξαναρχίσει επανακτώντας τον αυτοέλεγχό της. «Δεν είχα ξεχάσει τα λόγια που τώρα πια βρίσκονταν μέσα μου. Ημουν απλώς ανίκανη να τα βγάλω προς τα έξω. Δεν χάθηκε μέσα μου η αρχή του τραγουδιού που ξεκινά “Σκόνταψα πάνω σε δώδεκα βουνά με ομίχλη” και τελειώνει με τον στίχο “Και θα ξέρω το τραγούδι μου πριν ξεκινήσω να το τραγουδώ”. Οταν επέστρεψα στη θέση μου, ένιωθα το κεντρί της αποτυχίας αλλά και την παράξενη συνειδητοποίηση ότι με κάποιο τρόπο είχα εισέλθει και βιώσει αληθινά τον κόσμο αυτών των στίχων. Το επόμενο πρωί στην αίθουσα του πρωινού με χαιρέτησαν πολλοί από τους βραβευμένους με Νομπέλ επιστήμονες. Μου έδειξαν την κατανόησή τους για το δημόσιο ατόπημά μου. Μου είπαν ότι έκανα καλή δουλειά. Εύχομαι να τα είχα πάει καλύτερα, τους είπα. Οχι, όχι, απάντησαν, κανείς μας δεν λέει αυτό. Για εμάς, η ερμηνεία λειτουργεί μεταφορικά για τα δικά μας λάθη. Τα ευγενικά λόγια συνεχίστηκαν όλη τη μέρα και στο τέλος της αντιμετώπισα τη βαθύτερη φύση του καθήκοντός μου. Γιατί εκτελούμε τη δουλειά μας; Γιατί δίνουμε παραστάσεις; Πάνω από όλα για την ψυχαγωγία και τη μεταμόρφωση του κόσμου. Το τραγούδι δεν ζητά τίποτα. Ο δημιουργός του επίσης. Αρα γιατί εγώ να ζητώ κάτι παραπάνω; Οταν στις 30 Δεκεμβρίου θα παρουσιάσω το “Horses” (σ.σ.: το άλμπουμ-ντεμπούτο της το 1975) στην πόλη όπου γεννήθηκα, όλα τα πράγματα που έχω δει, έχω ζήσει και θυμάμαι θα βρίσκονται μαζί μου, μέσα μου. Και οι τύψεις που ένιωσα τόσο έντονα θα διαλυθούν ευχάριστα μέσα στις άλλες στιγμές. Εβδομήντα χρόνια γεμάτα στιγμές, εβδομήντα χρόνια άνθρωπος».
