Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε πανικό. Ακόμη χειρότερα: ο πανικός της είναι βάσιμος και δικαιολογημένος.
Αν δεν απατώμαι, θα πρέπει να είναι η πρώτη κυβέρνηση στην οποία δεν βγαίνει τίποτα. Ούτε μία θετική είδηση.
Και η οποία καλείται να κυβερνήσει σε πρωτόγνωρες συνθήκες πολιτικής απομόνωσης, κοινωνικής απαξίας και ραγδαίας δημοσκοπικής κατάρρευσης.
Τους τελευταίους δώδεκα μήνες και από την εκλογή του Μητσοτάκη έως το στραπάτσο με τις τηλεοράσεις, το κυβερνητικό στρατόπεδο μετράει μόνο ήττες, αποτυχίες και αναποδιές.
Το προβάδισμα της ΝΔ ανέβηκε αισίως στις δεκαπέντε μονάδες. Τριπλάσιο από την άνοιξη και διπλάσιο από τον Σεπτέμβριο, όποια δημοσκόπηση κι αν κοιτάξεις.
Δεν κατάφεραν να ψηφίσουν ούτε την απλή αναλογική, η οποία είχε επινοηθεί ως οδός εκλογικής διαφυγής, μετεκλογικής επιβίωσης και ποινικής ασυλίας.
Τα παραμύθια για το πρωτογενές πλεόνασμα αποκαλύφθηκαν αφού ακόμη και ο Τόμσεν τους κρέμασε στα μανταλάκια.
Το χρέος για το οποίο θα είχαμε καλά νέα «σε λίγες εβδομάδες» (όπως έγραφε ο Πρωθυπουργός) πήγε για μετά το 2018. Η αξιολόγηση έχει μπλοκάρει.
Ενώ ακόμη και ο «μποναμάς» στους χαμηλοσυνταξιούχους εξελίχθηκε τελικά σε ευκαιρία να κάνει επίδειξη δύναμης ο Σόιμπλε.
Ο πανικός όμως είναι κακός σύμβουλος. Η κυβέρνηση κατέφυγε στην απέλπιδα και ακατανόητη προσπάθεια να μετατρέψει το αδιέξοδο με τους δανειστές σε εσωτερική κρίση. Τι να πω; «Μωραίνει Κύριος…».
Αντιλαμβάνομαι ότι σε πολλά μυαλά στριφογυρίζει ένα ερώτημα: θέλει ο Τσίπρας εκλογές;
Δεν έχω απάντηση. Υποθέτω πως λογικά θα προτιμούσε να αποφύγει τη βαριά ήττα που διαφαίνεται στον ορίζοντα, η οποία πάντως κάθε μέρα που περνάει μάλλον πάει για βαρύτερη.
Ούτως ή άλλως, όμως, η συζήτηση περί εκλογών έχει ανοίξει και είναι ικανή από μόνη της να οδηγήσει σε εκλογές –ό,τι κι αν θέλει ή δεν θέλει ο Πρωθυπουργός.
Για τις επιδιώξεις του, όμως, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος αφού η συμπεριφορά της κυβέρνησής του είναι πρωτίστως αλλοπρόσαλλη.
Δεν γίνεται να ξυπνάει κάθε μέρα μια κυβέρνηση με άλλη στρατηγική, άλλες επιλογές, άλλο ύφος και κάποιο νέο κόλπο στο μυαλό της.
Δεν γίνεται να αποτελεί μοναδική της έγνοια αν θα τη φέρει στους «έξω» ή στους «μέσα». Δεν γίνεται να κυβερνά βρίζοντας την αντιπολίτευση και ψάχνοντας για κορόιδα.
Είναι η απόγνωση που σπέρνει τον πανικό, θα μου πείτε. Σωστό.
Μόνο που η απόγνωση έχει κοντά ποδάρια και ημερομηνία λήξης. Αλλά ο πανικός κρύβει και κινδύνους. Κυρίως όταν καλούνται να τον διαχειριστούν οι πανικόβλητοι.
