Πρόκληση κρίσης ή και απόπειρα για ελεγχόμενο ξύλο με προοπτική μια νέα συνθηκολόγηση, το σίγουρο είναι πως τα τρέχοντα γεγονότα συνόψισαν την παρτίδα απ’ το σκάκι. Ο Τσίπρας με τη μερική 13η σύνταξη επιχείρησε να επιστρέψει στο πλήθος που τον στήριξε και ξέροντας μια βασική αλήθεια για το σύγχρονο πολιτικό τοπίο: κάθε Μνημόνιο και ο πρωθυπουργός του. Κάθε νέα δέσμευση με τους δανειστές και ημερομηνία λήξης για τον πολιτικό που την υπογράφει. Ο ίδιος σήμερα μοιάζει πολύ φθαρμένος για αριστερή ρητορική, αλλά και πολύ ανθεκτικός για να υποκύψει στο κλίμα των δημοσκοπήσεων. Είναι τέτοιο όμως το μείγμα της φτώχειας, που ακόμη και μια μικρή ένεση επιδοματικής πολιτικής φαντάζει σήμερα επαναστατική.

Ο Μητσοτάκης με το να αποδοκιμάσει την επιλογή Τσίπρα και με τη στάση του στην ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή την Πέμπτη το απόγευμα επέστρεψε στην γκρίνια. Το κόμμα του, λαϊκό στη βάση του, μοιάζει να δεσμεύεται ακόμη από τη ρητορεία του μεσαίου χώρου, μοιάζει παγιδευμένο στην πολεμική στο Δημόσιο, μοιάζει να θέλει να αποτολμήσει το άλμα προς τον κόσμο των startups, την ίδια ώρα που οποιαδήποτε σκέψη για κυβερνησιμότητα περνάει απαραίτητα από τη συμμαχία του κόσμου της υπαίθρου, των πόλεων και των συνταξιούχων (και όχι από πεφωτισμένα tea parties). Ο δρόμος για την αυτοδυναμία είναι ναρκοθετημένος.

Το ΚΚΕ και η Δημοκρατική Συμπαράταξη (δηλαδή βασικά το ΠΑΣΟΚ) έδειξαν πως παραμένουν κόμματα με κοινωνική βάση, αναφορά και σοβαρότητα. Κανείς δεν μπορεί να σπεκουλάρει τον Περισσό πως στηρίζει την κυβέρνηση επειδή ψήφισε το επίδομα. Αντίθετα. Το ΚΚΕ, έχοντας εικόνα της εξαθλίωσης του κόσμου, εκτίμησε ως απαγορευτική κάθε κίνηση που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την αγοραστική και βιοποριστική κατάσταση του λαϊκού σπιτιού. Το ίδιο και το ΠΑΣΟΚ. Κόμμα λαϊκό στη βάση του και όχι ΜΚΟ χαρούμενου μεσσιανισμού. Βεβαίως εδώ δεν υπάρχει η συνέπεια του Περισσού και μέλλει να δούμε αν ο διμέτωπος της Φώφης και του επιτελείου της θα παραμείνει διμέτωπος οριοθετώντας το προοδευτικό Κέντρο.

Το Ποτάμι, σε πλήρη αμηχανία και σε μετέωρο βήμα, αποτελεί ένα καλό μάθημα για το πώς μπορείς να τα έχεις όλα στρωμένα και παρ’ όλα αυτά να τα κάνεις όλα λάθος. Από τη χαμένη ευκαιρία να διεμβολίσει το ΠΑΣΟΚ με το στρατηγικό πλεονέκτημα του άφθαρτου παίχτη μέχρι προχθές που παρέμεινε μετέωρο μεταξύ της δεξαμενής του Ναι (που πλέον μόνο ο Κυριάκος εκφράζει) και του φτωχού κόσμου. Μάθημα εβδομάδας: μια ζαριά μπορεί να τα φέρει όλα τούμπα.

Τελευταία Νέα