Οσα συμβαίνουν στο Κυπριακό (και ευρύτερα στα ελληνοτουρκικά) δεν αποτελούν παρά το «μερικό αφήγημα». Και το «όλον», αυτή τη στιγμή, συνάπτεται αμεσότερα προς το διαμορφούμενο νέο ενεργειακό τοπίο. Αρα και προς τα συναπτόμενα (και συγκρουόμενα) οικονομικο-στρατηγικά συμφέροντα.

Οπως όταν οι γύπες οσμίζονται πτώμα γυροφέρνουν αναμένοντας για να εφορμήσουν, έτσι ακριβώς και οι μεγάλοι παίκτες (και ρέκτες) των υδρογονανθράκων έλκονται από την οσμή των υπό ανάδυση κοιτασμάτων. Και σπεύδουν για προδιασφάλιση του εν πολλοίς «χρυσόμαλλου δέρατος». Πλην εν τοις πράγμασιν τέρατος. Οπότε και τα συνήθως ήσυχα νερά της Μεσογείου αυλακώνονται από κάθε είδους και παντός καιρού αρμάδες. «Παίρνουν φωτιά». Και πριν καν ανοίξουν οι κρουνοί του φυσικού αερίου, ανοίγουν οι κρουνοί του αίματος στα εφαπτόμενα σφαγεία. Συριακό, κουρδικό, ιρακινό και άλλα. Εγγύτερα. Ή απώτερα.

Τέλος μιας εν ολίγοις περιπέτειας που ανελίσσεται. Και που βρίσκεται εκτός εμβελείας και ελέγχου των γηγενών σφαγίων. Στην οποία πρωταγωνιστούν αεροπλανο-πυραυλοφόρα παντός τύπου, μεγέθους και ταυτότητος. Ανατολικοδυτικών συμφερόντων. Κι από κοντά, κάποιοι περιφερειακοί νταήδες φροντίζουν να διασφαλίσουν και δικά τους μερίδια. Κάτι που γι’ αυτούς προϋποθέτει την πιστοποίηση (κατ’ επιταγήν ή κατ’ ανοχήν) αναλόγου τοποτηρητείας. Του ατλαντισμού οι μεν. Της αρκούδας οι δε. Αλλά και μοναχικοί (φαιοί) λύκοι. Εν ολίγοις μύλος.

Αυτό λοιπόν το παιχνίδι έχει παιχτεί και άλλοτε και αλλού. Με τους ίδιους πάντοτε (και παντού) κανόνες. Ποτέ όμως αβλαβώς. Συνήθως με παρεμβάσεις. Και επεμβάσεις. Με δοτά καθεστώτα. Και προκατασκευασμένα σχήματα. Ακόμη και με αναγεωγραφήσεις! Και όσο και να θεωρηθεί (λόγω ενδεχομένης λήθης) «τραβηγμένο», η Κύπρος δεν αποτελεί εξαίρεση. Τουρκικός Αττίλας στον Βορρά. Βρετανικά «κυρίαρχα εδάφη» στον Νότο. Με βάσεις. Και προσβάσεις. Και τελικά περίπου ως παραγέμιση (μεταξύ των δύο) η θυματοποιημένη εντοπιότης! Που ενδεχομένως μάλιστα να επαναθυματοποιηθεί.

Η άλλη ακριβώς ανάγνωση του καθόλου πρωτότυπου αφηγήματος. Που όσο θα πληθαίνουν οι διατρήσεις στην υποθαλάσσια κρηπίδα της τόσο αυτές οι διαδικασίες θα ενεργοποιούνται. Είτε με διπλωματικό τακτ. Είτε με βάναυσα τετελεσμένα και πρακτικές γεωπολιτικών κρεουργήσεων. Ή και δοτών λύσεων. Οι οποίες είναι πάντα κομμένες και ραμμένες στα μέτρα που προκύπτουν σε κάποια υπερπόντια στρατηγεία. Η άδηλη μεν, απλή δε και πικρή αλήθεια. Αυτή διέπει το ιστορικό γίγνεσθαι της σύνολης περιοχής. Εγγύς και γύρω από τις αναβλύζουσες πετρελαιοπηγές. Ευλογία πλούτου. Υποτίθεται. Αλλά και κατάρα για τους (Μεσανατολικώς) έχοντες. Οι οποίοι και «δεν έχουν δει άσπρη μέρα». Απλώς τώρα το παιχνίδι μετατοπίζεται κάπως δυτικότερα. Και επεκτείνεται στην αυλή μας.

Κάποιοι λοιπόν τα έχουν. Και προσδοκούν. Κάποιοι δεν τα ορίζουν. Αλλά τα διεκδικούν. Εκστρατεύοντας για τη σημερινή «ωραία Ελένη». Κι ας βρωμάει. Θα την ξεπλύνουν με αρχές και ιδέες. Και οι γηγενείς (εμείς) «μ’ ένα πουκάμισο αδειανό» στο χέρι. Κι έναν Σεφέρη να καταμετρά προσφυγικές ροές στις όχθες του Σκαμάνδρου.

Τελευταία Νέα