Τους βρήκαν μερικές δεκάδες χιλιάδες πλαστά εισιτήρια, μερικά εκατομμύρια ανολοκλήρωτα και τους έστειλαν πακέτο στον εισαγγελέα με τον μισό ποινικό κώδικα παρέα.
Ώς εδώ καλά και πρόβλημα κανένα. Η υπηρεσία έκανε τη δουλειά της, και την έκανε καλά. Αλλά υπάρχει ένα θέμα σοβαρό. Ποιος ανέθεσε τη σύμβαση εκτύπωσης εισιτηρίων στη συγκεκριμένη εταιρεία; ΠΟΙΟΣ; Και πότε; Και τι σχέση έχουν οι δυο κατηγορούμενοι πια με το σύστημα;
Ο Πρωθυπουργός Τσίπρας, όταν με το καλό επιστρέψει από την ξενιτιά, ας ζητήσει μια ενημέρωση επί του συγκεκριμένου. Ας ρωτήσει, ας πούμε, πώς είναι δυνατόν ένα έργο που έχει αναλάβει μέσω διαγωνισμού (ας θεωρήσουμε ακέραιο τον διαγωνισμό –δεν έχω κάτι που να υποδηλώνει οτιδήποτε για τη διαδικασία) μια εταιρεία με έδρα τη Λετονία (!!!) να εκτελείται, κατά το ένα μέρος του τουλάχιστον, στο Μενίδι και αυτό να το δέχεται ο ΟΑΣΑ;
Επίσης, ας ρωτήσει αν είναι αλήθεια ότι το Δημόσιο είχε ζητήσει από τους μετέχοντες στον διαγωνισμό οι προσφορές τους να μείνουν κάτω από το 1 εκατ. ευρώ για να μπορέσει να προχωρήσει γρήγορα, οπότε οι μειοψηφήσαντες στον διαγωνισμό που πήραν το έργο με 950.000 ευρώ προφανώς είπαν «θα τα βγάλουμε αλλιώς και με το παραπάνω» –και τα έβγαζαν για άγνωστο χρονικό διάστημα…
Το πράγμα «μυρίζει» και μυρίζει πολύ…
(Ευκαιρίας δοθείσης, γιατί δεν ζητά να μάθει τι έχει γίνει και με μια άλλη υπόθεση πλαστών εισιτηρίων των αστικών συγκοινωνιών, τα οποία τύπωνε εκδοτική εταιρεία, μέχρι που πιάστηκε με τη γίδα στον πλάτη προ δεκαετίας και της πήραν τη δουλειά. Αλλά ο σχετικός φάκελος είναι κάπου στην Εισαγγελία. Μην ανησυχεί όμως, του έχουν ρίξει από πάνω χοντρό αλάτι διάφοροι προηγούμενοι από αυτόν, διότι ο εκδότης φρόντιζε κάθε φορά να είναι στη σωστή πλευρά του ποταμού… Στοιχεία πάντως υπάρχουν, αν ενδιαφερθεί…).
Οι άλλοι φταίνε
Στο μεταξύ όπως (εγκύρως φαντάζομαι) μας αποκάλυψε χθες ο έγκριτος συνάδελφός μου Στέλιος Κούλογλου, «οι τρικλοποδιές Σόιμπλε, πριν φτάσουν τα πράγματα στο σημερινό αδιέξοδο, είναι φανερό ότι έχουν έναν στόχο: να ανατρέψουν την κυβέρνηση και να την αντικαταστήσουν με μια η οποία θα έχει κορμό τη ΝΔ».
Ο συνάδελφος μου επικαλείται για τον ισχυρισμό του τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ των Βρυξελλών», αλλά απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι έχει βαθιά επηρεαστεί από το «ουάου» αγόρι Βαρουφάκη, του οποίου προ ολίγων ημερών του ξέφυγε ότι ο κύριος Σόιμπλε αποφάσισε να τελειώσει την κυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου τον Ιούνιο του 2014.
Οχι πως δεν τον έχω ικανό τον κύριο Σόιμπλε να αποφάσισε ότι τελείωσε και με τον Τσίπρα, αντιθέτως. Αλλά επισημαίνω τη συμφωνία των αναφορών για να ξέρουμε τι μας περιμένει από εδώ και πέρα. Διότι προφανώς ο Κούλογλου αυτό που κάνει είναι να προσφέρει στον Τσίπρα μια καλή δικαιολογία για την αποχώρησή του: δεν σε έριξαν τα λάθη, οι παραλείψεις, οι σχέσεις με τη νέα διαπλοκή, οι γελοιότητες; Σε έριξε ο Σόϊμπλε.
Ο Πιραντέλο έλεγε για κάτι τέτοιες περιπτώσεις το κλασικό «έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε»…
Θέμα θέλησης
Με συγκλονίζουν, πρέπει να το δηλώσω αυτό, οι ωραίες ιδέες. Οι έξυπνες ιδέες. Γιατί είναι αυτές οι ιδέες που κινούν τον κόσμο, παιδιά, όχι ο Νεσκαφέ που λέει και η διαφήμιση. Για παράδειγμα, ακούω ότι ο Νίκος ο Παππάς έχει βρει, λέει, νέο πεδίον δόξης λαμπρόν να ξανοίγεται μπροστά του. Εκεί που τον εναπόθεσε ο Τσίπρας (κακώς, γιατί ένα πακέτο πρέπει να φτάνει ώς το τέλος ολόκληρο…) να υποδύεται τον υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, μια γραμματεία υπουργείου είναι αυτή), τι σκέφτηκε, μου λένε, ο μπαγάσας;
Να ιδρύσει, λέει, ένα fund στο οποίο να έρθουν να επενδύσουν όλοι οι παγκόσμιοι παίκτες της ψηφιακής τεχνολογίας (τι κρίμα, ρε Στιβ Τζομπς, εσύ έφυγες νωρίς) και να γίνει η Ελλάδα παγκόσμιος ψηφιακός κόμβος!
Εννοείται ότι είμαι ήδη θερμός υποστηρικτής του μεγαλεπήβολου σχεδίου, διότι πρώτον είμαι tech freak και δεύτερον γιατί πιστεύω ότι κανείς δεν χάνεται, Νίκο μου. Θέληση να υπάρχει…
Το μεθεπόμενο έτος
Θυμήθηκα τώρα, που το έφερε η κουβέντα, ότι αυτό που πραγματικά πληρώνει ο Νίκος ο Παππάς είναι η ιστορία με τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Πληροφορήθηκα λοιπόν ότι σε πρόσφατη άτυπη συνάντηση του καινούργιου ΕΣΡ με την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων έγινε μεγάλη κουβέντα για το τι μέλλει γενέσθαι πλέον, μετά την κατάρρευση σαν χάρτινος πύργος του εποικοδομήματος που έστησε ο άνθρωπός μας με τον διαγωνισμό. Και οι δυο πλευρές, λέει, συμφώνησαν ότι ο αριθμός «4» κανάλια που υπερασπίστηκε με νύχια και με δόντια ο Παππάς (και παρέσυρε διάφορους σοβαρούς ανθρώπους που δεν το περίμενες, όπως ο Νίκος Βούτσης, ο Πρόεδρος της Βουλής), είναι έξω από κάθε λογική και μελέτη. Ειπώθηκε ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις σε αυτό το πεδίο είναι τόσο καταιγιστικές, που αν επιχειρήσεις να βάλεις αριθμητικό περιορισμό στα κανάλια, είναι σαν να λες εμείς θα πάμε με αραμπά για να φτάσουμε γρήγορα όταν οι άλλοι πετούν με διαστημόπλοια.
Θα ξανασυναντηθούν οι δυο επιτροπές για να δουν πώς θα οργανώσουν μια νέα πραγματική όσο και ρεαλιστική μελέτη για το τι πρέπει να γίνει.
Οχι πως όλα αυτά που συμβαίνουν αυτή την περίοδο δεν έχουν ξανασυμβεί στο παρελθόν. Εχουν συμβεί, και είχαν συνήθως την ίδια στόχευση, όπως και την ανάλογη κατάληξη. Πάντοτε οι πρωθυπουργοί προσπαθούσαν με τακτικές κινήσεις, ελιγμούς και μπόλικο παρασκήνιο να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία, κυρίως γιατί πίστευαν ότι αν τους δινόταν λίγο περισσότερος χρόνος θα μπορούσαν να επιτύχουν ό,τι δεν είχαν καταφέρει όλο τον προηγούμενο.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές και δεν βρίσκω τίποτα παράξενο στα όσα κάνει αυτή την περίοδο ο Πρωθυπουργός Τσίπρας. Δεν με απασχολεί καν αυτό που διάφοροι λένε, για να τον επικρίνουν, ότι δεν μπορεί πρωθυπουργός ο οποίος διατείνεται ότι είναι αριστερός να μετέρχεται πρακτικές που χρησιμοποιούσε το παλιό πολιτικό κατεστημένο για να εκμαυλίσει τους ψηφοφόρους –αναφορά που έχει να κάνει με το επίδομα στους συνταξιούχους που εμφανίστηκε ως 13η σύνταξη!
Αν υπάρχει ένα πρόβλημα με τις πρακτικές που ακολουθεί αυτή την περίοδο ο Πρωθυπουργός, αυτό έχει να κάνει εξ ολοκλήρου με το ότι μοιάζει να θυσιάζει το κεκτημένο της χώρας, εδώ και αρκετούς μήνες να έχει αποδιώξει από πάνω της τον εφιάλτη του Grexit ως απόρροια των κάθε φορά κρίσεων με τους δανειστές. Είναι το κεκτημένο χωρίς το οποίο η χώρα δεν μπορεί να προσδοκά ότι θα βγει κάποια στιγμή από την ύφεση.
Είναι λοιπόν τραγικό το ότι ο Πρωθυπουργός Τσίπρας δεν διστάζει, με κυνισμό, να το θυσιάζει στον βωμό των προσωπικών του επιδιώξεων. Στο πώς θα καταφέρει να παραμείνει στην εξουσία, ενώ είναι σαφές πια, όπως και αναπότρεπτο, ότι η κυβέρνησή του διέγραψε πλέον τον κύκλο της. Ο,τι και να κάνει, δεν πρόκειται να αλλάξει αυτή η παραδοχή. Αρα, κατά τη γνώμη μου, είναι κρίμα να βάζει πάλι τη χώρα σε περιπέτειες, μόνο και μόνο γιατί αυτό που του απομένει τώρα για να αποχωρήσει από την εξουσία είναι το αντιμνημονιακό του άλλοθι. Αυτό που θα χρειαστεί στη συνέχεια για να μπορέσει να παραμείνει στο προσκήνιο και να μην είναι ένας ακόμη από τους πρωθυπουργούς που «κάηκαν» στην κρίση…
