Αρκεί να δει κανείς πώς κινούνται, πώς συμπεριφέρονται και τι λένε μερικά πρόσωπα που διεκδικούν ηγετική θέση στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία για να κατανοήσει γιατί δεν μπορούν να εμπνεύσουν όχι σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αλλά ούτε στο χωριό τους. Ο Τζιάνι Πιτέλα, π.χ., μοιάζει περισσότερο με πρόεδρο συνδικάτου παρά στον επικεφαλής της ευρωομάδας των Σοσιαλιστών.
Οπότε, δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση ούτε αίσθηση ο τρόπος με τον οποίο έχουν υποδεχτεί στους κόλπους τους τον Αλέξη Τσίπρα.
Ενδεχομένως στο πρόσωπό του να βλέπουν αυτό που οι ίδιοι θα ήθελαν να είναι και δεν μπορούν. Ισως να ζηλεύουν τις επιτυχίες του έλληνα Πρωθυπουργού, να φθονούν την απήχησή του στις μάζες ή να θέλουν να μιμηθούν τον τρόπο με τον οποίο γοητεύει τα πλήθη. Αλλωστε, από την πρώτη στιγμή που ήρθε στο προσκήνιο ως φέρελπις ριζοσπάστης πολιτικός που δήθεν θα γκρέμιζε την Ευρώπη της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού, έκαναν το καθετί για να τον εντάξουν στη μεγάλη σοσιαλιστική οικογένεια. Και φαίνεται ότι το καταφέρνουν, δεδομένου ότι με κάθε ευκαιρία ο Τσίπρας φωτογραφίζεται αγκαλιά και χαμογελαστός με αυτούς που μέχρι πρότινος αποκαλούσε συμβιβασμένους και μεταλλαγμένους.
Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν είναι του Τσίπρα. Λογικό είναι να θέλει να εγκαταλείψει την περιθωριακή και άνευ πολιτικής επιρροής ριζοσπαστική Αριστερά και λοιπά γκρουπούσκουλα και να προσεταιριστεί τους σοσιαλδημοκράτες. Το πρόβλημα είναι της σοσιαλδημοκρατίας. Διότι η στήριξη που παρείχε στον Τσίπρα, με αφορμή (και) το επίδομα στους συνταξιούχους, δηλοί τον κοντόφθαλμο και ψηφοθηρικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις εξελίξεις. Το στηλίτευσε πολύ χαρακτηριστικά ο Βαγγέλης Βενιζέλος λέγοντας πως «άλλα λένε δημοσίως, άλλα κάνουν ως κυβέρνηση και άλλα ψηφίζουν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και στο Eurogroup». Πρόσθεσε μάλιστα πως «νομίζουν ότι ενθαρρύνουν τον ελληνικό λαό, ενώ ενθαρρύνουν τον απόλυτο τυχοδιωκτισμό της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού προσωπικά. Βλάπτουν την ελληνική οικονομία γιατί δημιουργούν ψευδείς εντυπώσεις για τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς». Πράγματι, έτσι είναι. Την σήμερον, ο ρόλος των σοσιαλδημοκρατών είναι περιορισμένος χωρίς ιδιαίτερο κύρος και, το κυριότερο, χωρίς κανένα εναλλακτικό σχέδιο και προοπτική. Εξαντλούνται σε φιλολαϊκές αναφορές για τους άλλους, όπως συμβαίνει με τα χτυπήματα αλληλεγγύης στην πλάτη του Τσίπρα. Για παράδειγμα ο Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος υποστήριξε τις επιλογές του έλληνα Πρωθυπουργού, είναι πλήρως απαξιωμένος στη χώρα του. Αναρωτιέμαι, αφού επικροτεί τις μονομερείς ενέργειες του έλληνα Πρωθυπουργού, για ποιο λόγο δεν έκανε κάτι αντίστοιχο και ο ίδιος στη Γαλλία;
Λοιπόν, όσο η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν παράγει ουσιαστική εναλλακτική προοδευτική πολιτική τόσο θα καταναλώνει πολιτικούς σαν τον Πιτέλα και θα προσελκύει στους κόλπους της πολιτικούς σαν τον Τσίπρα.
