Το νέο καλαντάρι της Euroleague πολλαπλασίασε τους αγώνες, τα ταξίδια, τα σκληρά ματς και μαζί τους τραυματισμούς. Ή τουλάχιστον αυτός ήταν ο φόβος, που επιβεβαιώνεται πριν ολοκληρωθεί ο πρώτος γύρος της νέας διοργάνωσης.
Ο Παναθηναϊκός με τον Τζέιμς Γκιστ και στη συνέχεια ο Ολυμπιακός με τον Ντάνιελ Χάκετ, φαίνεται, πληρώνουν το αντίτιμο πιο ακριβά από κάθε άλλον, καθώς οι δύο ξένοι παίκτες υπέστησαν σπανιότατους τραυματισμούς και θα χάσουν το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, αν όχι ολόκληρη. Υποχρεώθηκαν σε επέμβαση και θα διανύσουν ένα δύσκολο στάδιο αποκατάστασης προκειμένου να επιστρέψουν στη δράση.
Στη μακρά λίστα των τραυματιών έχουν καταγραφεί ύστερα από 12 αγωνιστικές 40 διαφορετικές περιπτώσεις σε 13 από τις 16 ομάδες. Κάποιες απουσίες λόγω τραυματισμού δεν μπορούν να χρεωθούν στην καταπόνηση από το απαιτητικό και εξοντωτικό καλαντάρι, αφού δεν είναι μυϊκοί τραυματισμοί. Για παράδειγμα, ο τραυματισμός του Μάικ Τζέιμς του Παναθηναϊκού επειδή έριξε γροθιά σε τζαμαρία, εκείνος του Πέτερι Κοπόνεν της Μπαρτσελόνα σε τροχαίο ή ακόμη του Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς της Φενέρμπαχτσε με διάστρεμμα δεν είναι απόρροια των πολλών αγώνων που καλούνται να δώσουν οι ομάδες. Ενδεχομένως κι ο βαρύς τραυματισμός του Πάου Ρίμπας (ολική ρήξη αχίλλειου τένοντα) να μην είναι σωστό να προσμετρηθεί ως τέτοιος, καθότι συνέβη μόλις τη δεύτερη αγωνιστική.
Είναι όμως κάτι παραπάνω από βέβαιο πως έχει σημειωθεί αύξηση των τραυματισμών, ότι παρουσιάζονται πρωτοφανείς τραυματισμοί, όπως επίσης ότι τα προπονητικά επιτελεία και οι γιατροί των ομάδων προσπαθούν να εκτιμήσουν τα νέα δεδομένα. Δυστυχώς όμως η εμπειρία, ακόμη και στην ιατρική, είναι βιωματική και παρά την προσοχή που δείχνουν οι υπεύθυνοι, οι τραυματισμοί βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.
ΑΛΛΟ ΤΟ ΝΒΑ. Για όσους σκεφτούν ότι και το ΝΒΑ έχει ανάλογο καλαντάρι, θα πρέπει να σημειωθεί πως οι παίκτες που αγωνίζονται εκεί έχουν περισσότερες ανέσεις και μικρότερη εξωγενή καταπόνηση (ταξιδεύουν με ιδιωτικά αεροπλάνα), πιο χαλαρή αντιμετώπιση στην άμυνα και κυρίως μεγάλο χρονικό διάστημα ξεκούρασης από το τέλος της μιας σεζόν στην άλλη. Παρεμπιπτόντως, δε, οι ομάδες του ΝΒΑ έχουν μεγαλύτερο αριθμό παικτών στο ρόστερ τους, ενώ όποτε σημειωθεί τραυματισμός έχουν τη δυνατότητα να «τραβήξουν» παίκτη από την αναπτυξιακή λίγκα (NBDL). Κάτι που είναι άσχετο με το θέμα των τραυματισμών, αλλά αποκαλύπτει ότι στην Ευρώπη ακολουθούμε ένα καλαντάρι ΝΒΑ χωρίς να έχουμε τα ρόστερ και την οργάνωση του ΝΒΑ.
Αντίθετα λοιπόν με όλα αυτά, οι ευρωπαίοι παίκτες μετά το τέλος της Ευρωλίγκας έχουν να δώσουν τελικούς στα εθνικά πρωταθλήματα. Μετά, πολλοί εξ αυτών, οι καλύτεροι, πέρυσι έπαιξαν προολυμπιακό τουρνουά και ακολούθως στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Απόδειξη ότι η καταπόνηση είναι μεγαλύτερη από των παικτών του ΝΒΑ και η περίοδος ξεκούρασης πολύ μικρότερη.
