Συνέβη σε μια από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις ανάμεσα στο 1987 και 1989. Σε κάποια που είχε πάρει κεφάλι η Νέα Δημοκρατία. Τότε που δεν υπήρχε ακόμη ιδιωτική τηλεόραση και πολλοί επιλέγαμε, αντί της γραφειοκρατικής μετάδοσης από την κρατική ΕΡΤ, να παρακολουθούμε τα αποτελέσματα από τους δημοτικούς και ιδιωτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ετσι πέσαμε πάνω στον, εκλιπόντα πλέον, Βασίλη Μπουγιουκλάκη που είχε εκχωρήσει το κωμικό ταλέντο του στη γραφικότητα της υπέρ του ΠΑΣΟΚ προπαγάνδας. Ο σταθμός με τον οποίο συνεργαζόταν μετέδιδε το «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» και ο ηθοποιός το τραγουδούσε μελοδραματικά, θα έλεγα με λυγμό, πάνω από τη φωνή του Ξυλούρη. Επεσε σύρμα να συντονιστούμε όλοι και έγινε για μέρες το ανέκδοτο εκείνων των εκλογών. Ακόμη και από πασοκτζήδες. Απο τότε πέρασε σχεδόν μια τριαντακονταετία. Με τον χρόνο να πηγαίνει μπροστά και τα πολιτικά ήθη προς τα πίσω. Γιατί η παρωδία του χθες έγινε η κανονικότητα του σήμερα. Αφού εκεί στην κυβέρνηση, στην Κουμουνδούρου ή σ’ ότι, τέλος πάντων, κυβερνά σε αυτόν τον τόπο επικρατεί η πεποίθηση ότι ο κομματικός αντίπαλος είναι εθνικός εχθρός. To σε κακοποιημένα αγγλικά προχθεσνό τιτίβισμα του Πρωθυπουργού λες και ήταν εμπνευσμένο από τα απομνημονεύματα οπλαρχηγού στην πολιορκία του Μεσολογγίου. Αποτυπώνει ξεκάθαρα την άποψη ότι η αλλαγή, κατόπιν εκλογών, κυβέρνησης, το θεμέλιο δηλαδή της αστικής δημοκρατίας, είναι παράδοση της χώρας. Αυτό δε το «ποτέ» πριν από το «δεν θα παραδώσουμε» δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι lapsus ή η άποψη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για το αν, τελικά, έχουμε ανάγκη τις εκλογές.

Τελευταία Νέα