Από την καλή και από την ανάποδη

Aνθρωπος χαμηλών τόνων, δυναμική και αρκετά προσγειωμένη, η Φώφη Γεννηματά πιστεύει στην αυτόνομη πορεία και στη δημιουργία του «τρίτου πόλου». Η εποχή άλλωστε της μίας και μοναδικής ευκαιρίας που πιθανότατα θα έδινε στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ηταν στις τελευταίες εθνικές εκλογές. Ομως, λίγο το παιχνίδι με το σπασμένο τηλέφωνο, λίγο η αδυναμία του Τσίπρα στους ΑΝΕΛ, το γλυκό χάλασε. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίπαλος πρώτης γραμμής για το ΠΑΣΟΚ, ενώ σταθερή προτεραιότητα της Γεννηματά μέχρι την επόμενη κάλπη είναι ο «επαναπατρισμός» των πρώην ψηφοφόρων του κόμματος που μεταπήδησαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εντελώς προσηλωμένη σε αυτούς και σχεδόν όλες οι αποφάσεις της λαμβάνονται με γνώμονα αυτούς. Γι’ αυτό και επιμένει τόσο πολύ στον διακριτό ρόλο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και στην πολιτική των ίσων αποστάσεων από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Υπό το παραπάνω σκεπτικό, η θέση της Γεννηματά υπέρ της τροπολογίας για το βοήθημα προς τους χαμηλοσυνταξιούχους ήταν ξεκάθαρη όπως κι αυτή για τον ΦΠΑ στα νησιά. Ασκησε κριτική στους τακτικισμούς του Πρωθυπουργού, αλλά προτού εκείνος δώσει εντολή για ονομαστική ψηφοφορία, είχε εμφανιστεί ήδη θετικά προσκείμενη στο μέτρο. Στις Βρυξέλλες, όπως κάνει πάντα, φόρεσε «εθνική φανέλα» και δεν δίστασε να κατηγορήσει δημόσια τον γερμανό υπουργό Οικονομικών.

Στα πλεονεκτήματα της προέδρου του ΠΑΣΟΚ προσμετράται η ελευθερία που δίνει στους βουλευτές της. Δεν επιβάλλει τη δική της γραμμή, αλλά δίνει χώρο σε όλους. Θέλει οι αποφάσεις να λαμβάνονται με βάση την πλειοψηφία. Αυτό, λένε άνθρωποι που συμμετέχουν στις συνεδριάσεις της ΚΟ, συνέβη και με το θέμα του ΕΣΡ αλλά και προσφάτως με την τροπολογία για τους συνταξιούχους. Οσοι συνεργάζονται μαζί της λένε για εκείνη ότι δεν φοβάται να πάρει ρίσκο σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά και ότι ποτέ δεν κάνει επιλογές συμβιβαστικού χαρακτήρα. Μάλλον σε αυτό οφείλεται και το γεγονός ότι σήμερα αναμένεται να οριστικοποιηθεί η διεξαγωγή του συνεδρίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης εντός του 2017, με ανοιχτές διαδικασίες και εκλογή προέδρου από τη βάση. Αυτός θα είναι πιθανότατα ο δικός της τρόπος για να βάλει οριστικό τέλος στα προβλήματα που επιχειρούν κάποιοι να δημιουργήσουν και έχουν ως αποτέλεσμα να βγαίνουν στον αφρό μόνο γκρίνιες. Αυτές, κατά τη Γεννηματά, εμποδίζουν και τους πολίτες που θέλουν να επιστρέψουν στο ΠΑΣΟΚ.

Λέγεται ότι οι εμφανίσεις των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή είναι πρόδρομος δείκτης για τα ποσοστά τους στην επόμενη κάλπη. Αν υποθέσουμε ότι αυτό πράγματι ισχύει, η περίπτωση της Φώφης Γεννηματά έχει δύσκολη ανάγνωση. Στη λογική του αυτόνομου πόλου, οι ομιλίες της έχουν σαφείς αποστάσεις από τον Αλέξη Τσίπρα αλλά και από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Απόλυτη είναι η συμμετρία και στις επιθέσεις εκατέρωθεν. Λέει «όχι» στη λιτότητα του Σόιμπλε και μάχεται υπέρ της ανάκτησης της χαμένης αξιοπρέπειας των Ελλήνων. Οταν όμως περιμένει κανείς να βγάλει το τζόκερ από το μανίκι της, ουσιαστικά δεν βρίσκει πολλές εναλλακτικές προτάσεις. Εξαίρεση αποτελεί μόνο η επιμονή και η συνέπειά της στο αίτημα για εθνική συνεννόηση. Οπως επανέλαβε στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, «μια κυβέρνηση όλων των φιλευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας θα μπορούσε να ξαναθέσει στο τραπέζι το θέμα της πραγματικής απομείωσης του χρέους, την εκτίναξη των ρυθμών ανάπτυξης της οικονομίας και ευρεία συναίνεση για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις».

Επιπλέον από το βήμα της Ολομέλειας η Γεννηματά είναι σχεδόν πάντα σφιγμένη. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ακόμα και οι καλές ατάκες στις ομιλίες της, να φαίνονται στημένες. Μόνο τις λιγοστές φορές που έχει καταφέρει να χαλαρώσει, μιλώντας εκτός κειμένου, έχει κερδίσει τις εντυπώσεις.

Εκτός του Κοινοβουλίου και συγκεκριμένα στο κόμμα, τής χρεώνεται ατολμία και αδυναμία να βάλει φρένο στον οποιονδήποτε και κυρίως στην εσωστρέφεια που έχει κάνει έντονη την εμφάνισή της στη Χαριλάου Τρικούπη τα τελευταία χρόνια. Αυτό αφορά την περίπτωση των δύο ευρωβουλευτών της στις Βρυξέλλες και όχι μόνο. Η Γεννηματά παρέλαβε ένα κόμμα με πολλές παθογένειες από το παρελθόν και πολλά εσωκομματικά προβλήματα, το οποίο ακόμα δεν έχει καταφέρει να ελέγξει απόλυτα, παρότι έχει πετύχει με τον τρόπο της να ηρεμεί τα πνεύματα χωρίς να δημιουργεί σκηνικό έντασης, αλλά και χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν –π.χ. διαγραφή Γρηγοράκου.

Επιπλέον λέγεται ότι όταν ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ σπατάλησε ουσιαστικό χρόνο στο εσωτερικό του προσπαθώντας να ισορροπήσει και να πείσει για πράγματα που δεν ήταν για όλους το ίδιο αυτονόητα. Και όχι ιδιαιτέρως σημαντικά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ρίξει μικρότερο βάρος στο χτίσιμο και την οργάνωση του κομματικού μηχανισμού, ο οποίος ουσιαστικά άρχισε να δημιουργείται με την «πορεία προς τον λαό», όπως δηλαδή ονομάστηκαν οι περιοδείες ανά την Ελλάδα. Ετσι μέχρι πρότινος όλο το βάρος έπεφτε στα 16 μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, οι οποίοι έχουν πάρει πατριωτικά τον ρόλο της στη Βουλή, και σε έναν κύκλο στενών συνεργατών της Γεννηματά που αναλαμβάνει πρωτοβουλίες εκτός Βουλής.