«Το παρδαλό θέαμα είναι λάθος δρόμος»

Αυτή τη φορά η Ξένια Καλογεροπούλου είχε στο μυαλό της και τους μεγάλους ακροατές που διψούν για παραμύθια. Γι’ αυτό και στο Θέατρο Πόρτα παρουσιάζει με τον Θωμά Μοσχόπουλο τη διασκευή του «Δράκου» του Γεβγκένι Σβαρτς, μια παράσταση που απευθύνεται σε μικρά και μεγάλα παιδιά.«Είναι ένα έργο που πάντα μου άρεσε πολύ και μάλιστα είχαμε σκεφτεί παλαιοτέρα με τον Γιάννη Φέρτη να το ανεβάσουμε» λέει. «Εχει τη μορφή παραμυθιού, αλλά έχει και στοιχεία για όλες τις ηλικίες. Εδώ υπάρχει ένα μήνυμα που είναι σαφέστατο, ένα μήνυμα εναντίον της τυραννίας, της αυταρχικής εξουσίας, της ανελευθερίας της σκέψης και της έκφρασης, της τυφλής υποταγής σε έναν δυνάστη. Αυτός ο δυνάστης είναι ένας δράκος που είναι και συμβολικός και κανονικός, όπως αυτός των παραμυθιών. Εχει τρία κεφάλια, πολλά πόδια και βγάζει φωτιές, είναι ένα ον που καταδυναστεύει μια πολιτεία, αλλά κάποια στιγμή ευτυχώς βρίσκεται ένας ιππότης και αποφασίζει να τον εξολοθρεύσει. Είναι μια περιπέτεια αυτή η ιστορία του ιππότη που φτάνει στην πόλη, από την οποία ο δράκος ζητάει κάθε χρόνο να του θυσιάσουν μια κοπέλα. Στοιχείο πολύ χαρακτηριστικό σε πολλά παραμύθια, αλλά εδώ έχει μια διάσταση διαφορετική την οποία μπορεί να εισπράττεις ή όχι. Ενα μικρό παιδί έξι ετών μπορεί να παρακολουθήσει το παραμύθι, ένα λίγο μεγαλύτερο παιδί θα καταλάβει και τα υπόλοιπα. Συγχρόνως, πέρα από το σασπένς της ιστορίας, υπάρχει και πολύ χιούμορ. Το έργο είναι γραμμένο το 1944 και ο Σβαρτς το έγραψε εναντίον του Χίτλερ αλλά και εναντίον του Στάλιν. Επειδή λοιπόν είχε γραφτεί εκείνη την εποχή, έχει πολύ διάλογο και είναι πολύ διδακτικό. Εμείς το πήραμε ως αφορμή και φτιάξαμε ένα καινούργιο έργο με τον τίτλο “Ενας Δράκος… μα ποιος Δράκος;”».

Για τις παιδικές παραστάσεις. «Υπάρχουν ωραίες παραστάσεις, αλλά στην Αθήνα η πλειονότητά τους στοχεύει στην εμπορικότητα. Πάρα πολύ φανταχτερά ανεβάσματα, πολύ παρδαλά, που προσωπικά τα βαριέμαι και δεν με ενδιαφέρουν. Νομίζω ότι είναι λάθος δρόμος για το παιδικό θέατρο. Το θέατρο για παιδιά πρέπει να είναι πιο απλό και να τα αγγίζει στην πραγματικότητα. Οταν βλέπουν πολύ κόσμο, κοστούμια, δυνατές μουσικές μπορεί να μη βαριούνται, αλλά δεν κουβαλάνε κάτι, είναι τζούφιες αυτές οι παραστάσεις. Δεν έχουν περιεχόμενο και δεν πλησιάζουν το παιδί. Μπορεί να βλέπω πολύ λίγες πια, αλλά ακόμη και από τις διαφημίσεις, τους τίτλους και τα σποτάκια μπορώ να καταλάβω. Και είναι κρίμα η κατάσταση που έχει αναπτυχθεί στην Ελλάδα. Δεν καταλαβαίνω πώς στηρίζονται και πρακτικά αυτές οι παραστάσεις. Εμείς έχουμε έναν τελείως διαφορετικό δρόμο και όποιος θέλει μας ακολουθεί. Πολλές φορές όταν κάθομαι ανάμεσα στα παιδιά και παρακολουθώ μια παράσταση, τα ακούω που μιλάνε για παραστάσεις που έχουν δει σ’ εμάς και βλέπω πώς έχουν “γράψει” τα πράγματα μέσα τους και πώς τα κουβαλάνε. Αυτός είναι ο σκοπός. Τώρα το να κάνεις ένα είδος παρδαλής γιορτής, μπορεί να μην είναι κακό, αλλά δεν είναι αρκετό».