Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ο Σόιμπλε, υπάρχουν σημερινοί πρωταγωνιστές του πολιτικού σκηνικού που θα τον είχαν επινοήσει. Ο ίδιος δεν είναι εξάλλου μόνο η προσωποποιημένη έκφραση της ακραίας πτέρυγας των δανειστών αλλά και το αναγκαίο άλλοθι για τη στρατηγική πολλών.

Κατ’ αρχάς για τη δική μας κυβέρνηση. Στο σπιράλ των διαπραγματεύσεων ο Σόιμπλε κάθε φορά εμφανίζεται ως το απόλυτο κακό, μέχρι τουλάχιστον να καταβληθεί η δόση από τους δανειστές και να πληρωθούν ληξιπρόθεσμες οφειλές. Εως τότε, και ο Σόιμπλε όπως και όλα τα μέρη των ξένων αποτελούν για τον Τσίπρα και για όποιον δέχεται το συγκεκριμένο πλαίσιο δανεισμού, υποχρεώσεων της χώρας και θυσιών για να διατηρηθεί σε αυτό το πλαίσιο, μέρος της διαπραγμάτευσης και προφανώς συνομιλητής του. Οταν ο χρόνος στενεύει και οι αξιολογήσεις σέρνονται, ο Σόιμπλε ενσαρκώνει το πιο ανάλγητο πρόσωπο της Ευρώπης και το καλύτερο επικαιροποιημένο αφήγημα του Τσίπρα στο εναπομείναν κομμάτι αριστερών του κόμματός του.

Ο Σόιμπλε όμως είναι απαραίτητος και για το κομμάτι εκείνο των δανειστών που θέλουν υψηλή πρωτογενή πλεονάσματα ως στόχους για τη χώρα για πολλά χρόνια. Το τμήμα των δανειστών που θεωρούν πως αν υπάρξει ελάφρυνση χρέους –με όποιο τρόπο –θα αμβλυνθεί η προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις (εμμέσως με αυτή τη στρατηγική, βέβαια, δέχονται πως σήμερα έχουν επιτευχθεί μεταρρυθμίσεις παρότι σε όλους τους τόνους λένε πως αργούν). Ακόμη και η Μέρκελ, προφανώς εκφράζοντας άλλα τμήματα της γερμανικής ολιγαρχίας, εμφανίζει μια πιο ευρωκεντρική συμπεριφορά σε αντιδιαστολή με Σόιμπλε.

Ο Σόιμπλε λοιπόν φτιάχνει αφηγήματα στους πάντες. Ακόμη και στην πιο ριζοσπαστική Αριστερά που επιβεβαιώνεται πως η σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί ένα όχημα εκγερμανισμού, μια εκδοχή μαρκοποιημένου ευρώ, ένα πεδίο που ευνοεί συγκεκριμένο κομμάτι της αστικής τάξης της Γερμανίας. Μέχρι και τμήμα της σημερινής ελληνικής νηφάλιας Δεξιάς – Κεντροδεξιάς επικαλείται τον Σόιμπλε ως τον άλλο πόλο του ΣΥΡΙΖΑ σε μια νέα βερσιόν της θεωρίας των δύο άκρων.

Δαιμονισμένος άγγελος ή απλώς ρεαλιστής δανειστής (σύμφωνα με διάφορους ευρωαφελείς που αγνοούν βασικούς όρους δανεισμού και πίστης); Τίποτε από όλα αυτά. Στη σημερινή εποχή του υπαρκτού ευρωπαϊσμού όπου οι φυγόκεντρες δυνάμεις ενισχύονται με ταχύτατους όρους και η αρχιτεκτονική του οικοδομήματος έχει στα θεμέλιά της τη λιτότητα και τη συμπίεση του εργατικού κόστους, ο Σόιμπλε απλώς υπηρετεί τον ρόλο του. Οι κοινωνίες βαθιά διαστρωματωμένες και άνισες, δεν χωρίζονται σε Βορρά – Νότο ή σε κακή Γερμανία – αδικημένη Ελλάδα. Χωρίζονται σε συμφέροντα και υλικές ανάγκες, που προς το παρόν ακόμη επιδέχονται επιδιαιτησία και κάποια συνεκτικότητα.

Τελευταία Νέα