Tα φιλικά προς την κυβέρνηση έντυπα δεν είχαν λογοπαίγνια στο χθεσινό τους πρωτοσέλιδο. Η λέξη «Εθνος» δεν προσφέρεται για ειρωνείες, ενώ τα «Κακά Νέα» (με Ν κεφαλαίο), που σε άλλη παραλλαγή ήταν «Ασχημα», έστελναν την προηγουμένη απευθείας το μήνυμα, τη χαρά δηλαδή για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα ενοχλητικό συγκρότημα. Η προσπάθεια να διαχωριστούν οι καλοί εργαζόμενοι (για τους οποίους χύνονται κροκοδείλια δάκρυα) από τα κακά αφεντικά (τα οποία τους εκμεταλλεύονται) δεν ήταν πειστική. Και η ευγενική πρόσκληση να αρθρογραφήσουν όσοι θέλουν από εμάς στον χώρο των «ελεύθερων» εφημερίδων έπεσε στο κενό: εδώ είμαστε, ανοιχτοί, πεισματάρηδες –και ελεύθεροι.

Αφού όμως τα λογοπαίγνια τελείωσαν, ας ασχοληθούμε γενικότερα με την ελληνική γλώσσα. Η λέξη «φούσκα» δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα εύηχη. Οταν ήμασταν μικροί, τη χρησιμοποιούσαμε σε συνδυασμό με τις τσίχλες. Οταν μεγαλώσαμε και μάθαμε οικονομικά, διαπιστώσαμε ότι παραπέμπει στις μετοχές που η τιμή τους ανεβαίνει χωρίς να ανταποκρίνεται στην πραγματική τους αξία. Η έκρηξη της αγοράς ακινήτων στην Ισπανία, για παράδειγμα, ήταν μια μεγάλη φούσκα. Η λέξη, όμως, έχει και ευρύτερη σημασία. Σύμφωνα με το Λεξικό της κοινής νεοελληνικής (έκδοση ΑΠΘ), είναι «κάτι που προβάλλεται, που παρουσιάζεται ως σημαντικό ή μεγαλεπήβολο, και τελικά αποδεικνύεται ασήμαντο, κενό και βραχύβιο».

Η λέξη «φούσκα» κολλάει λοιπόν γάντι σε ένα κόμμα που κάποτε κινούνταν γύρω από το όριο εισόδου στη Βουλή, για μια σειρά από συγκυριακούς λόγους θεωρήθηκε «κάτι σημαντικό» και εκτοξεύτηκε στο 36%, στη συνέχεια όμως αποδείχθηκε ασήμαντο, κενό και –συντόμως –βραχύβιο. Η «φούσκα», πάλι, δεν έχει καμιά σχέση με έναν εκδοτικό όμιλο που μετρά κάπου 100 χρόνια ζωής και που στο διάστημα αυτό σημάδεψε και σημαδεύτηκε από την ιστορία της χώρας.

Αλλά τους εχθρούς μας τους ξέρουμε. Αυτές τις ώρες μετράμε τους φίλους μας. Και είναι περισσότεροι απ’ όσους μπορούσαμε να φανταστούμε. Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να αναφέρω έναν. Πρόκειται για τον πρώην πρεσβευτή της Βρετανίας Τζον Κίτμερ, που την περασμένη Κυριακή ανανέωσε από το Λονδίνο τη συνδρομή του στο «ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ». Μα μπορούσαμε να τον προδώσουμε;