Αναζήτηση
Οι Δον Κιχώτες πάνε μπρος και βλέπουνε
ώς την άκρη του κονταριού
που εκρέμασαν σημαία τους
την Ιδέα
Κ. Καρυωτάκης, «Δον Κιχώτες»
Χριστούγεννα. Φτωχούγεννα. Αριστερούγεννα[;].
Οπως και να ‘χει, η περισυλλογή αυτές τις μέρες είναι αναγκαία και λυτρωτική.
Οι πιστοί στον Αρχηγό και το Κόμμα και λιγότερο πιστοί στην Ορθοδοξία και τους Αγίους πρέπει να πάνε σε κάποιο ξωκκλήσι και μέσα στην κατάνυξη να θέσουν στον εαυτό τους τις καθαρές ερωτήσεις μήπως και μπορέσουν, υπό το φως των κεριών, ν’ αφουγκραστούν τις έντιμες απαντήσεις.
Ποια είναι άραγε η ιστορική αλυσίδα που μας δένει με την προοπτική της Πατρίδας; Ποιους Παραδείσους μας τάζουν και ποια Κόλαση μας περιμένει;
Ποια (βάρβαρα) ένστικτα επι/συμ/βίωσης θα μας καθοδηγούν όταν η Ελλάδα της Αύριον θα κινείται χωρίς εθνικό έρμα, χριστιανική πίστη και κοινωνική μπέσα;
Η σύνεση δεν σημαίνει φόβο, όπως η τόλμη δεν σαλπίζει νίκη και η ασφαλής οδός δεν προοιωνίζεται ήττα.
Το Δίκιο πρέπει να μας ενώνει και το Αδικο να μας χωρίζει. Η Δόξα να μην τυφλώνει τους ισχυρούς και η Οργή να μην οπλίζει το χέρι των ανίσχυρων. Και οι μεν και οι δε στρέφονται έτσι κατά της Ελλάδας γιατί αφυπνίζουν τα φαντάσματα των διχασμών και των καταστροφών.
Οσοι αρνούνται το Αστρο Λαμπρό των Χριστουγέννων οφείλουν να παρουσιάσουν τη δική τους άφθαρτη πρώτη ύλη ζωής, την αυθύπαρκτη οντότητα, το δικό τους Αστρο πορείας.
Δοξασίες, αναπόδεικτες προ-τάσεις, μακράν του ηθικού ρεαλισμού, μοιάζουν με κάλπικες θεωρίες/ιστορίες. Οι παραμυθητικοί λόγοι [απο]θεραπείας τραυματισμένων ψυχών δεν έχουν αποτέλεσμα όταν η Πόλη έχει καταληφθεί από κάθε μορφής ειδωλολάτρεις.
Δεν βγαίνει νόημα ελευθερίας όταν αλλάζουμε κάθε τόσο τα ρολόγια ή γυρνάμε προς τα πίσω τους δείκτες. Χρειαζόμαστε βαθύτερα νοήματα/μηνύματα για την ιστορική εξέλιξη και τη ρεαλιστική προσέγγιση της πραγματικότητας. Ούτε η ειρωνική θεώρηση της θρησκευτικότητας των Ελλήνων ούτε η αλαζονική διαβρωτική αίσθηση της γήινης [και πάντοτε προσωρινής] εξουσίας απαλύνουν τα βάσανα του λαού.
Μεγαλεπήβολα [ψευδο]οράματα και ταπεινότητα, καταγγελτική πρόθεση και προγνωστική αισιοδοξία δεν συμβιβάζονται και δεν πείθουν.
Οι τρεις Μάγοι ξεκαβαλίκεψαν για να μπουν στη φάτνη. Αυτοί πότε θα ξεκαβαλικέψουν για να κατανοήσουν ποιον ακριβώς λαό, σε ποιαν ακριβώς εποχή [αριστερο]κυβερνούν αντί να υπηρετούν, με τα μάτια χαμηλά και τα χέρια άδεια;
ΥΓ: «Μας είπανε πως δεν χωράνε άλλοι’ πως πρέπει να προσμένουμε ώς το χάραμα, όταν ξυπνήσουν οι αρμόδιοι να δούνε τι θα γίνει. Αλλοι ότι Παράδεισος δεν υπάρχει και λίγοι πως αδίκως τόσο δρόμο πορευτήκαμε. Και πήραμε ξανά τους δρόμους, νηστικοί, ξυπόλητοι, ρακένδυτοι, βασανισμένοι προς τη γνωστή αφετηρία που οι μωροί περιφρονήσαμε. Ξημέρωσε όταν φτάσαμε. Το φως μάς έδειχνε την αλήθεια’ … ο Θεός χασμουριόταν και κανείς δε νοιαζόταν για Παράδεισο» [Δ. Πιστικός, «Πορεία προς τον Παράδεισο»].
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
