«Αγόρια σαν τον Πέτρο δεν φοβούνται τους λύκους» ήταν η απάντηση του Πέτρου στον παππού του όταν εκείνος του είπε να μη βγει έξω και τον συναντήσει! Τη φράση αυτή θα επαναλάβει ως αφηγητής ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στην παράσταση «Ο Πέτρος και ο λύκος» με την ορχήστρα της Καμεράτας και μαέστρο την άρτι αφιχθείσα από μεγάλες διεθνείς σκηνές Ζωή Ζενιώδη. «Το να σε πετάνε σε μια συναυλία συμφωνικής μουσικής είναι σαν να μπαίνεις σε έναν καινούργιο κόσμο» λέει ο δημοφιλής ηθοποιός. «Το να ακούω συμφωνική μουσική, πόσω μάλλον να είμαι στο κέντρο της σκηνής και να την ακούω στην απόλυτη προνομιακή θέση του αφηγητή – ακροατή, με αθωώνει». Αφαιρεί δηλαδή, όπως λέει ο γνωστός ηθοποιός, το φίλτρο του ενηλίκου. «Σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο που συναντάς γίνεσαι πάλι παιδί και σε συνειρμό με τις γιορτές σε φέρνει σε επαφή με κάτι που μοιάζει να είναι χαμένο. Το να έχεις την ευκαιρία όχι απλώς να παρακολουθήσεις ένα παραμύθι, αλλά να είσαι, ας πούμε, μέρος του στη σκηνή, λειτουργεί ακόμη πιο καταπραϋντικά σε οτιδήποτε μπορεί να έχει συσσωρευθεί μέσα στον χρόνο».

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ζωή Ζενιώδη διευθύνει το έργο του Σεργκέι Προκόφιεφ. Ομως κάθε φορά αναζητά το σημείο απ’ όπου θα ξεδιπλώσει μια καινούργια όψη του. Σε όλη τη διάρκεια της πρόβας εκείνο που διαπιστώνει κανείς είναι πόσο ανοιχτή στέκεται ως μαέστρος στις επεμβάσεις των συνεργατών της. Δέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη την παρατήρηση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη ότι η φράση του πρέπει να ακούγεται πιο καθαρά και αμέσως έγινε η αλλαγή. «Ξέρετε, ο ρόλος του μαέστρου έχει αλλάξει. Δεν είναι πια αυτός ο υπέροχος “δικτάτορας” που μπορεί να διατάξει ανά πάσα ώρα και στιγμή. Δεν εννοώ ότι τα όρια που καθορίζουν τους ρόλους δεν είναι ευδιάκριτα. Η μουσική και η παρτιτούρα είναι πάνω απ’ όλα. Αλλά μερικές φορές, όπως σε αυτά τα έργα που απευθύνονται σε παιδιά, δεν χρειάζεται να είσαι κλειστός και αυστηρός». Το ίδιο σημαντικά είναι για τη Ζωή Ζενιώδη τα παραμύθια που βρίσκουν τον χώρο τους ακόμη και σε αυτούς τους δύσκολους και τραχείς καιρούς. «Τα χρειαζόμαστε όχι για να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα, αλλά για να μπορούμε να βλέπουμε το φως».

Ο ΑΡΚΟΥΔΟΣ ΠΑΝΤΙΝΓΚΤΟΝ. Το δεύτερο έργο της παράστασης είναι η «Πρώτη συναυλία του αρκούδου Πάντινγκτον» του σύγχρονου βρετανού συνθέτη Χέρμπερτ Τσάπελ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Πρόκειται για την ιστορία του αρκούδου Πάντινγκτον που ανέλαβε να ολοκληρώσει την ημιτελή συμφωνία του Σούμπερτ! Στο έργο αυτό μάλιστα ο Μαρκουλάκης ερμηνεύει και το τραγούδι: «Ποιος κρατάει στο χέρι βαλίτσα / ποιος χτυπημένο καπέλο φορά / και κοιτά με μάτια γλυκά / ποιος λατρεύει τις αταξίες / τέτοιο αρκούδο είδα πρώτη φορά / ποιος κυλιέται μονίμως στις λάσπες / ποιος θέλει σάντουιτς με μαρμελάδα / πες μου ποιος / ποιος έχει ακαταμάχητη χάρη / ποιος είναι ο αρκούδος αυτός / θα ‘ναι τόσο γλυκός / είναι ο Πάντινγκτον από το Περού». «Επειδή κάνω θέατρο, είμαι απολύτως συμφιλιωμένος με την έννοια του ημιτελούς γιατί έτσι είναι τα πράγματα που παραδίδουμε στον κόσμο ακόμη και αν το κοινό δεν το καταλαβαίνει» λέει ο Μαρκουλάκης. «Ακόμη και για παραστάσεις που έχουν δουλευτεί στην τελευταία τους λεπτομέρεια, μέσα μας αισθανόμαστε πάντα ότι θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει ακόμη καλύτερα. Δεν έχει τέλος αυτή η δημιουργική διαδικασία με τον τρόπο που την αισθανόμαστε εμείς υπαρξιακά».

info

Μέγαρο Μουσικής, Βασ. Σοφίας και Κόκκαλη, 26-30/12, στις 16.30 και 19.00