Ας πούμε ότι ο ασθενής βρίσκεται στην Εντατική. Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μηχανική υποστήριξη, αλλά το παλεύει. Κι έρχεται κάποιος και του πατάει τον αναπνευστήρα. Του κόβει ένα ένα τα σωληνάκια. Αυτή, χονδρικά, είναι η σχέση της κυβέρνησης με τις επιχειρήσεις των media. Εννοείται με τις επιχειρήσεις μόνο εκείνων των media τα οποία οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συναισθάνονταν ότι δεν μπορούσαν να ελέγξουν.

Οπως κι αν επιμερίσει κανείς τις ευθύνες για την οικονομική κατάσταση των ΜΜΕ, η πολιτική ευθύνη για την κατάρρευσή τους έχει πατέρες –και δη αυτόκλητους. Εχει πατέρες εκείνους που τα τελευταία εικοσιτετράωρα διεκδίκησαν την ευθύνη δημοσίως. Τον Πρωθυπουργό και τον κυβερνητικό του εταίρο.

Δεν χρειάζεται να επικαλεστεί κανείς τον κανιβαλικού ύφους πανηγυρισμό του προέδρου των ΑΝΕΛ στο τουίτερ. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας από την Κρήτη ζήτησε σχεδόν ευθέως να του πιστωθεί το οικονομικό αδιέξοδο του ΔΟΛ ως επίτευγμα της κυβέρνησής του. Η κυβέρνησή του, είπε, δεν χάρισε δάνεια και έτσι «οι επιχειρήσεις – φούσκα» έσκασαν. Μπορεί η περιγραφή του να είναι σκοπίμως παραπλανητική. Ομως η πρόθεσή του να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά το συμβάν ως δικό του κατόρθωμα είναι ξεκάθαρη. «Εγώ τους κλείνω», είναι το μήνυμα που θέλει να στείλει στο ακροατήριό του –μήνυμα που διανθίζεται από το κλισέ περί αγωνίας για τους εργαζομένους. (Την αγωνία του για τους εργαζομένους στα ΜΜΕ είχε, άλλωστε, την ευκαιρία να την εκδηλώσει αυθορμήτως και κατακούτελα ενώπιον των ίδιων των δημοσιογράφων στην τελευταία του συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ.)

Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι έκπληξη. Και τίποτε δεν γίνεται τυχαία. Το μίσος για τα media ήταν ένα από τα ζωτικά ρεζερβουάρ για την αντισυστημική μηχανή που έφερε τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στα πράγματα –που διόγκωσε τη φούσκα της αγανάκτησης. Δεν είναι καν δική τους πρωτοτυπία. Παντού στον κόσμο –από τον Τραμπ μέχρι τη νέα Ακροδεξιά στη Γερμανία –η αντισυστημική δημαγωγία εκκολάπτεται στα Νέα Μέσα και εξαπλώνεται μέσω της επιθετικής αποδόμησης των παραδοσιακών ΜΜΕ.

Οπου κλείνει μια εφημερίδα, ανοίγουν χίλια προφίλ στο facebook. Σε κάθε παλαιό δίαυλο πληροφόρησης, που υπόκειται στους νόμους και την απηνή εξονύχιση της κοινής γνώμης, αντιστοιχούν χιλιάδες αρτηρίες χύμα λόγου, άφιλτρου.

Θα υπερεκτιμούσε κανείς τον Πρωθυπουργό αν του απέδιδε σχέδιο για τη δημιουργία ενός τέτοιου μεταμιντιακού τοπίου χωρίς media. Ο ορίζοντας των δικών του φιλοδοξιών φαίνεται να περιορίζεται στα ψηφοθηρικά οφέλη της σκύλευσης όσων είχαν μεθοδικά δαιμονοποιηθεί ως συστημικοί. Ως αλήτες και ρουφιάνοι.

Η κυβέρνηση το είχε πολλή ανάγκη αυτό. Δεν χρειάζεται να εξηγήσει κανείς γιατί. Καθηλωμένη στον αέναο συνδικαλισμό που λέγεται «διαπραγμάτευση με τους δανειστές», δεν είχε, μετά το φιάσκο με τις τηλεοπτικές άδειες, ούτε τα θύματα της μισαλλοδοξίας της να πουλήσει. Τώρα τουλάχιστον βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να διαφημίσει μια εικαζόμενη καταστροφή.

Τελευταία Νέα