Πρόταση στην ολομέλεια της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής: η μοχθηρία να γίνει ολυμπιακό άθλημα. Πώς έγινε δηλαδή το σκέιτμπορντ, αυτή η σανίδα με τα ροδάκια που στέλνει τους νέους στο νοσοκομείο με κατάγματα στην ποδοκνημική; Ή πάλι το άλλο, η αθλητική αναρρίχηση; Γιατί όχι λοιπόν να μη γίνει και η χαιρεκακία, η οποία έχει εξελιχθεί σε εθνικό μας σπορ;
Στο Ρίο, που φιλοξένησε τους τελευταίος Ολυμπιακούς Αγώνες, οι ντόπιοι λένε πως το να βάλεις σε κάποιον τρικλοποδιά είναι πιο διασκεδαστικό από το να τον βοηθήσεις να σηκωθεί.
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ανάλυση αυτού του αθλήματος. Σοφίες, παροιμίες και ρητά το περιέπαιζαν και ταυτόχρονα έμπαιναν στον πυρήνα της φιλοσοφίας του. Χαρακτηριστικό είναι το ρητό που λέει πως ο φθόνος είναι πολύ κακός αλλά έχει ένα καλό: λιώνει τα μάτια και την καρδιά των φθονερών. «Και τα πληκτρολόγια», προσθέτουμε οι σύγχρονοι των social media, τα οποία μισούσε τα μάλα ο Ουμπέρτο Εκο για τη δύναμη που προσφέρουν στους αδύναμους.
Για να αντιληφθείτε τι ακριβώς εννοώ και να δικαιωθεί και ο Τρούμαν Καπότε, κάντε το εξής πείραμα: όποιον συγγενή, γνωστό, φίλο, συνάδελφο συναντάται, να του χαμογελάτε. Θα διαπιστώσετε πως όσο περισσότερο επιδεικνύεται την οδοντοστοιχία σας τόσο πιο πολλά μουντά πρόσωπα θα βλέπετε απέναντί σας.
