«Το γαρ πολύ της θλίψεως…» έχει επιπτώσεις κι ο υπουργός Παππάς το αποδεικνύει.
Σάλταρε τόσο που βγήκε στην τηλεόραση και είπε ότι όλη η Ευρώπη είναι με τον Τσίπρα εκτός από τον Μητσοτάκη που είναι με τον Σόιμπλε.
Δυστυχώς δεν τον ρώτησαν: ωραία, αλλά αφού είναι με τον Τσίπρα, γιατί δεν κλείνουν και την αξιολόγηση να τελειώνουμε; Την καθυστερεί ο Μητσοτάκης;
Ακόμη χειρότερα: Γιατί όλοι εκείνοι που είναι με τον Τσίπρα έβαλαν να βαρέσει πεντέξι μετάνοιες η κυβέρνηση του Τσίπρα και όχι ο Μητσοτάκης;
Πόσο περισσότερο θα τον ξεφτίλιζαν αν δεν ήταν μαζί του;
Διότι η παραφροσύνη καταλήγει τελικά άρνηση της πραγματικότητας.
Δήλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι «υπερασπίζεται την πολυφωνία των ΜΜΕ ως συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας» –της δημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ, εννοείται…
Κι από την πολλή πολυφωνία ένας Πρωθυπουργός μερικών μηνών χαρακτήρισε «φούσκα» έναν δημοσιογραφικό οργανισμό εκατό ετών.
Κοκορευόταν ότι «η κυβέρνηση αρνήθηκε να τους κάνει τη χάρη και να τους χαρίζει δάνεια». Μπα; Από πότε οι κυβερνήσεις συνάπτουν και χαρίζουν δάνεια; Εγώ ήξερα ότι αυτά τα κάνουν οι τράπεζες κατά την κρίση και το συμφέρον τους –οι κανονικές τράπεζες, βεβαίως, όχι εκείνες με τους εισαγγελείς, τους εγκάθετους και τους υπόδικους…
Υποψιάζομαι πως αν επιβιώσεις μερικές δεκαετίες νομίζοντας ότι ένα 3% μπορεί να έχει δίκιο εναντίον όλων, είναι λογικό να πιστεύεις μετά ότι αποκλείεται οι άλλοι να έχουν δίκιο απέναντι στο 3%.
Κι έτσι παραμυθιάζεσαι, ας πούμε, ότι ο Μητσοτάκης καταρρέει από τα χτυπήματα του Καραμανλή και των συνταξιούχων. Ή ακούει ο Παππάς τον Παπαδημούλη και φαντάζεται ότι μιλάει η Ευρώπη.
Αυτός είναι ο κίνδυνος. Να καταντήσεις ακροατής του εαυτού σου. Και να πέσεις θύμα της απάτης που στήνεις για τους άλλους.
Μια κυβέρνηση σε αποδρομή κλείνεται στον κόσμο της ακούγοντας μόνο τις φωνές εκείνων που η ίδια πληρώνει να φωνάζουν.
Γι’ αυτό και πασχίζει να μην ακουστεί κανείς άλλος. Να κλείσει στόματα –με κάθε τρόπο…
Είναι το κλασικό «σύνδρομο του μπούνκερ».
Με τους Σοβιετικούς στα προάστια του Βερολίνου, ο Χίτλερ εξαπέλυε εναντίον τους μεραρχίες που υπήρχαν μόνο στο χαρτί, διέταζε στρατάρχες χωρίς στρατό κι εκτελούσε προδότες μιας ηττημένης υπόθεσης.
Ισως αυτή να είναι νομοτελειακά η κατάληξη των αυταρχικών καθεστώτων και των ψευδεπίγραφων κινημάτων.
Διότι όταν αντιδικείς με την πραγματικότητα, όταν επιλέγεις την σκοπιμότητα από την αλήθεια, τότε (όπως θα έλεγε κι η Θεοδώρα –η αυτοκράτειρα, όχι η Τζάκρη…) δεν υπάρχει καλύτερο σάβανο από την προπαγάνδα σου.
Αν την πιστέψεις, πεθαίνεις μαζί της!..
