Αδερφέ μου, όμοιέ μου αναγνώστη, ξεχαστήκαμε ίσως με τα πολλά στον μικρόκοσμό μας και δεν μετρήσαμε το πραγματικό μπόι της σκιάς μας. Τελικά δίπλα στα «συστημικά» Μέσα στάθηκαν περισσότεροι από όσους αντέχει η φαντασία η δική μας και η φαντασία στην εξουσία. Μια σιωπηλή πλειονότητα που στάθηκε δίπλα σε συνήθεις υπόπτους, μερκελιστές, παλαιοκαθεστωτικούς και «μνημονιακούς πριν από τους μνημονιακούς».
Δύο ημέρες ήταν αρκετές για να αναλάβουν την επίσημη καταχώριση στις δέλτους της Ιστορίας οι πάσης φύσεως ειδήμονες. Από μία άποψη, είναι σημείο των καιρών ποιος καταγράφει και από ποιο μετερίζι τους κλυδωνισμούς ενός συγκροτήματος Τύπου. Ποιος εκβιάζει τη μνησικακία και τη χαιρεκακία του για να καταλήξει σε πρωτοσέλιδα λογοπαίγνια που υπολείπονται ακόμη και από κειμενολεζάντα ρουτίνας.
Η διαχείριση της πληροφορίας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε σε «διαχειριστές». Αναπνέουν τον ίδιο αέρα που επικρατεί στην τουιτόσφαιρα του Πάνου Καμμένου, ο οποίος έσπευσε να αναγγείλει το game over στην αρένα. Είχε προηγηθεί ο Πρωθυπουργός που διεκδίκησε το τρόπαιο –το τελετουργικά λαβωμένο εξιλαστήριο θύμα –σε ένα θέαμα απ’ όπου λείπει ο άρτος. Και οι δύο προσβλέπουν στη δημοσιογραφία της επόμενης ημέρας. Μιας δημοσιογραφίας, προφανώς, στην οποία εκείνοι θα βαράνε το νταούλι και εκείνη θα χορεύει.
Ας μη μετρηθούμε, όμως, μεταξύ μας ούτε αυτή τη στιγμή. Ας μην πάρουμε θέση στη γραμμή που χωρίζει την πληροφόρηση από την προπαγάνδα. Στη σιγή ενός λεπτού ας αναλογιστούμε το βαθύ πένθος που θα επέλθει στην αγορά του Τύπου –και, γιατί όχι, στην κοινωνία των αναγνωστών; –όταν οι εφημερίδες αρχίσουν να λείπουν από τα περίπτερα, για να μπορεί η πρώτη φορά Αριστερά να πουλάει τη «σιωπή των Μέσων» σαν παράσημό της. Το πάθημα της τέταρτης εξουσίας σαν μάθημα για τις υπόλοιπες. Για να πληρωθεί το ρηθέν: «Οταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη».
